مینی‌بحران در تیم ملی

آرمن ساروخانیان: 1-یک برد خفیف هم کافی بود تا پوسته نازک آرامش تیم ملی بشکافد. تیم ملی هرچند هنگ‌کنگ را یک بر صفر برد و صعودش را قطعی کرد، ولی نمایش ناهماهنگ برابر این حریف درجه سوم با انتقادات زیادی روبرو شد. چهره نگران قلعه‌نویی و داد و فریادهایش کنار زمین هم نشان می‌داد که از این نمایش راضی نیست، با این حال در نشست خبری موضع دیگری داشت و منتقدان را به حسادت متهم کرد!

او به عنوان ناخدای کشتی باید در لحظات بحرانی فضا را مدیریت کند و حامی شاگردانش باشد، ولی با گفتن اینکه «شاید بازیکنان هنگ‌کنگ را دست کم گرفته بودند» خودش را کنار کشید و تقصیر را به گردن بازیکنانش انداخت. او بعد از تساوی 2-2 مقابل ازبکستان هم بازیکنان را متهم کرده بود و قطعا این جملات بازتاب خوبی در اردو ندارد. سرمربی تیم ملی نمی‌تواند بردها را به نام خودش بنویسد و در روزهای بد بازیکنان را متهم کند. تمام نتایج خوب و بد تیم ملی به نام سرمربی نوشته می‌شود.

2-یورن اندرسن، سرمربی هنگ‌کنگ تصمیم شجاعانه‌ای گرفته بود و شاگردانش وظیفه داشتند خط دفاع و دو هافبک میانی تیم ملی را پرس کنند. این مشابه ایده‌ای بود که بورکینافاسو در بازی دوستانه اخیر داشت و با پرس کردن سامان قدوس توانست به گل برسد. آشفتگی خط دفاع و پاس‌های اشتباه دقایق نخست بازی، نتیجه پرس خوب هنگ‌کنگ بود. آنها به لطف این تاکتیک جسورانه روحیه گرفتند و تیم ملی خوش‌شانس بود که با گل قایدی این ریتم را شکست.

انتظار می‌رفت که قلعه‌نویی و دستیارانش با اعمال تغییراتی در مدل بازیسازی تیم ملی این پرس را بشکنند، ولی این شرایط تا پایان بازی ادامه داشت. پیش از شروع تورنمنت گفته می‌شد که بازی با دو هافبک میانی می‌تواند در مراحل بالاتر دردسرساز شود، ولی این اتفاق در مرحله گروهی و در برابر یک تیم درجه سوم آسیایی رخ داد. حالا این نگرانی وجود دارد که اگر شکل بازی تیم ملی تغییر نکند، در برابر پرس حریفان سرسخت‌تری مثل کره جنوبی و ژاپن سرنوشت خوبی در انتظار تیم ملی نخواهد بود.

3-گفته می‌شود که تیم‌های مدعی در هر تورنمنتی ممکن است یک بازی بد داشته باشند. اگر به این نظریه استناد کنیم، ژاپن و ایران جمعه روز بدشان را تجربه کردند و دیگر اجازه تکرار چنین نمایش پراشتباهی را ندارند. آنچه بعد از چنین بازی‌هایی اهمیت دارد، واکنش کادر فنی است که بتواند درس بگیرد و ایرادهای تیمش را برطرف کند.

موریاسو، سرمربی ژاپن بعد از شکست مقابل عراق از هواداران تیمش عذرخواهی کرد و در نشست خبری گفت: «می‌خواهم بدون توجه به نتیجه، از آموخته‌هایم در مسابقه بعدی استفاده کنم. امیدوارم از این یادگیری برای پیشرفت استفاده کنم.» قلعه‌نویی اما ترجیح داد به خبرنگاران بتازد و بازیکنانش را متهم کند.

4-بعد از اعلام فهرست تیم ملی انتقادهایی به قلعه‌نویی وارد شد. در بازی با هنگ‌کنگ مشخص شد که بر خلاف تصور دست سرمربی روی نیمکت خیلی باز نیست. ظاهرا قلی‌زاده هنوز آمادگی بالایی ندارد و حتی وقتی جهانبخش مصدوم شد هم او به زمین نرفت. انتخاب سامان فلاح هم سوالات زیادی بوجود آورد. این بازی نشان داد که قلعه‌نویی اعتقاد زیادی به این مدافع ندارد، چرا که بعد از مصدومیت خلیل‌زاده و حسینی، روزبه چشمی را به خط دفاع منتقل کرد. در هافبک میانی هم تیم ملی گزینه‌های محدودی دارد و قلعه‌نویی می‌توانست به جای انتخاب سه مدافع راست، یک هافبک دیگر در فهرست قرار دهد.

5-در بازی با هنگ‌کنگ یک بار دیگر حضور حاج‌صفی در دقایق پایانی سوال‌برانگیز شد. او در تمام بازی‌ها حتی برای دقایقی کوتاه به زمین می‌رود و گفته می‌شود که این کمکی به او برای شکستن رکورد بیشترین بازی ملی است. آنچه این شائبه را تقویت کرد، حضور او به جای جهانبخش بود تا محبی به هافبک راست منتقل شود و جا برای کاپیتان باز شود. قلعه‌نویی که بارها از همه خواسته برای قهرمانی متحد شوند، یک بار باید درباره این ماجرا توضیح بدهد تا شایعه پرداختن به اهداف فرعی از بین برود.

6-بعد از شکست ژاپن این بحث مطرح شد که تیم ملی با دوم شدن در گروه مسیر آسانتری در پیش خواهد داشت و تا فینال احتمالی با ژاپن و کره جنوبی روبرو نمی‌شود. خداداد عزیزی، مشاور سابق تیم ملی گفت که می‌توان به این موضوع فکر کرد و آن را تصمیم عاقلانه‌ای دانست. قلعه‌نویی اما در نشست خبری از این کار چندان استقبال نکرد و گفت: «طبیعتا مربیان یک سری معادلات برای خودشان ترسیم می‌کنند، اما به هر حال ما در یک مرحله‌ای به این دو تیم می‌خوریم. پس ما فقط و فقط به بازی‌های خودمان فکر می‌کنیم تا با کیفیت و ارائه یک بازی خوب به مراحل بالاتر برویم.» البته چند روز تا بازی با امارات فرصت داریم و ممکن است استراتژی تیم ملی تا آن روز تغییر کند.