اشتباهات ویرانگر علیه جشن بزرگ نقش‌جهان

آرمن ساروخانیان: سپاهان پیش از این فینال لیگ قهرمانان آسیا را تجربه کرده، ولی بازی مقابل الهلال در ورزشگاه نقش جهان بی‌تردید یکی از مهمترین بازی‌های تاریخ باشگاه اصفهانی بود. شاید همین حساسیت بالای بازی و هیجان اغراق‌شده بازیکنان اجازه نداد که آنها با دست پر خارج شوند. کسانی که این بازی را دیدند، معتقدند که سپاهان می‌توانست در برابر پرافتخارترین تیم تاریخ مسابقات بازنده نباشد یا حتی به سه امتیاز برسد.

حساسیت این بازی بیش از همه به تقابل با ستاره‌های الهلال برمی‌گشت. هیچ تیمی در تاریخ فوتبال آسیا به اندازه ورژن جدید الهلال بازیکن بین‌المللی نداشته. آنها بدون نیمار که زانویش را جراحی کرده و کولیبالی که در بازگشت از جام ملت‌های آفریقا استراحت می‌کرد، همچنان یاسین بونو، روبن نوس، میلینکوویچ ساویچ، مالکوم و میتروویچ را در ترکیب داشتند تا فوتبال‌ تکضرب‌شان بیشتر به یک تیم حاضر در لیگ قهرمانان اروپا شبیه باشد.

تاثیر این هیجان‌زدگی بازیکنان سپاهان روی رفتارشان مشهود بود. هدر دادن فرصت‌های طلایی احمدزاده، پرخاشگری و اعتراض‌های رضاییان و نیروی بیش از حد در تکل دانشگر، همگی نتیجه همین اضطراب بود. این همان جزئیاتی است که مورایس هم در نشست خبری به آنها اشاره کرد و سرنوشت بازی را تاخیر داد.

شاید اگر سپاهان پیش از این فرصت میزبانی بازی‌های لیگ قهرمانان در ورزشگاه نقش جهان را داشت، این جوزدگی کمی کمتر می‌شد. بعد از لغو بازی با الاتحاد عربستان، آنها دو بازی بعدی را در ورزشگاه آزادی میزبانی کردند و اولین بازی آنها در برابر هواداران اصفهانی با این تقابل سخت همزمان شد.

شطرنج تاکتیکی پرتغالی‌ها

مورایس در نشست خبری پیش از بازی گفته بود که ژسوس ایده‌هایش را می‌شناسد. سپاهان اما بر خلاف تمام بازی‌های قبلی تحت هدایت این مربی پرتغالی کاملا عقب نشست و فضاها را بست. در سیستم 3-3-4 مورایس هر سه هافبک دفاعی یعنی دابو، قربانی و کریمی بازیکنانی دونده و تدافعی بودند. حتی شکاری و احمدزاده، وینگرهای سپاهان هم وظایف دفاعی داشتند. در این شرایط الهلال در شروع بازی با وجود مالکیت بالا نتوانست فرصت‌های زیادی بسازد.

یکی دیگر از سوالات نشست خبری درباره نقش رضاییان در این بازی بود. این مدافع راست بهترین گلزن مرحله گروهی سپاهان بود، ولی از طرف دیگر فضای خالی پشت سرش می‌توانست یک نقطه ضعف در ساختار دفاعی باشد.

مورایس برای این بازی به رضاییان اجازه نفوذ داده بود، ولی یکی از هافبک‌های دفاعی ماموریت داشت جای خالی‌اش را پر کند. سپاهان در نیمه خودی عقب می‌نشست تا خط دفاع الهلال جلو بکشد و با توپ‌های قطری رضاییان و احمدزاده را در سمت راست و چپ تغذیه می‌کرد. روی یکی از همین توپ‌ها بود که رضاییان با پاس بلند دانشگر فرار و دروازه بونو را باز کرد.

سپاهان بیشتر دقایق بازی را در دفاع گذراند و مالکیت 23 درصدی هم این موضوع را تایید می‌کند، ولی روی ضدحملات حتی می‌توانست به گل دوم هم برسد. احمدزاده یک بار قبل از گل اول الهلال و دو بار بعد از آن فرصت باز کردن دروازه بونو را داشت. عجیب نبود که بعد از بازی بیشترین اعتراض هواداران سپاهان در شبکه‌های اجتماعی به عملکرد این بازیکن بود.

تکل نابخشودنی

دانشگر قبل از اخراج یکی از بهترین بازیکنان سپاهان بود. او در مهار مهاجمان الهلال بدون اشتباه بازی کرده بود و تک گل سپاهان هم روی پاس دقیق او زده شد. تکل شدید او اما سرنوشت بازی را تغییر داد و سپاهان با یک بازیکن کمتر تحلیل رفت تا در وقت‌های تلف‌شده دو بار تسلیم شود.

در پخش عادی جریان بازی شدت خطای دانشگر مشخص نبود، ولی بازبینی ویدیویی نشان داد که استوک‌های او روی ساق پای هافبک الهلال نشسته. این اولین بار نبود که یک بازیکن ایرانی در بازبینی ویدیویی نقره داغ شد و تا زمانی که این تکنولوژی به لیگ برتر وارد نشود، نمی‌توان انتظار داشت که بازیکنان با ریزه‌کاری‌های آن آشنا شوند.

حسرت بزرگ

برد سه بر یک الهلال بازتاب دقیقی از جریان بازی نیست. سپاهان شایستگی این را داشت که هفته آینده با امیدواری بیشتری به ریاض برود، ولی همانطور که مورایس گفت آنها هنوز بخت اندکی برای صعود دارند. شکست سنگین سپاهان نتیجه بی‌دقتی چند بازیکن در نقش جهان بود، ولی شاید در بازی برگشت اتفاقات به نفع شاگردان مورایس رقم بخورد. البته آنها باید بدون اشتباه باشند و بهترین بازی عمرشان را به نمایش بگذارند.