اولی توجیه داشت، دومی منطقی بود،سومی را کادر فنی توضیح بدهد!
عدم خودباوری، وضعیت بدنی و کمبود مهره، دلایل نبردن پرسپولیس
پرسپولیس می‌توانست تیم ده نفره النصر را در ریاض شکست دهد اما هم خودباوری لازم برای برد را نداشت هم نیمکتش خالی از مهره‌های تاثیرگذار بود هم به لحاظ بدنی در نیمه دوم افت کرد که عجیب بود.
به گزارش ایران ورزشی ؛ قبل از بازی همه می‌گفتند باید معجزه‌ای رخ دهد تا پرسپولیس از ریاض با امتیاز برگردد. فرم النصر و آمار فوق‌العاده‌اش در بازی‌های اخیر به علاوه حضور ستاره‌های بین‌المللی و از این سو بحران‌های داخلی و نتایج ضعیف پرسپولیس در هفته‌های نخست ذهن را به این سمت می‌برد که حتی مساوی در خانه حریف یک برد بزرگ محسوب خواهد شد اما معجزه همان اخراج دقیقه 16 مدافع میانی حریف بود.
کافی است ده دقیقه اول بازی را مرور کنید. ترس و استرس تیم پرسپولیس را آنقدر عقب نگه داشته بود که تقریباً هیچ بازیکنی نتوانست دو ضربه به توپ بزند و تک ضربه‌ها هم دفع توپ بود نه پاس به یار خودی. اگر می‌شد آمار آن ده دقیقه ابتدایی را اعلام کنند احتمالاً مالکیت توپ 90 به 10 به نفع النصر بود و این همان واقعیتی بود که خیلی‌ها انتظارش را می‌کشیدند.
با این وجود دو نکته در این بازی به کمک پرسپولیس آمد. اول تغییرات لوئیس کاسترو بود که به گفته خودش متناسب با ضعف و قوت پرسپولیس در نظر گرفته شد و دومی ده نفره شدن النصر. کاسترو پرتغالی در این بازی یک مدافع چپ 22 ساله به نام آیمن یحیی را به جای الکس تلس و محمد قاسم النخلی به بازی فرستاد که اصلاً در حد این بازی نبود و اگر دانیال و عالیشاه کمی می‌جنبیدند پرسپولیس می‌توانست از این ناحیه به حریف ضربه زند. تغییر دوم کاسترو در قلب دفاع تیمش رخ داد و او علی لاجامی را برای بازی کنار لاپورت انتخاب کرد. بازیکنی که او هم خیلی خیلی کم برای النصر بازی کرده بود و با تکل خشن خود و اخراج کار تیمش را بسیار سخت کرد.
معجزه اول پارک اخراج لاجامی در دقیقه 16 بود اما به نظر می‌رسید توان النصر با یک بازیکن کمتر تازه با پرسپولیس برابر شده. آنها با همان بازیکنان باتجربه و بین‌المللی خود موفق شدند در زمان بازپس گیری و تصاحب توپ جریان بازی را کنترل کنند و توپگیری از بازیکنان این تیم بسیار دشوار بود. پرسپولیس البته هر بار صاحب توپ می‌شد با ترابی و عالیشاه موتورهای پیشران خود موقعیت می‌ساخت اما توان فنی النصر اجازه نداد تا دقایق برتری پرسپولیس به حریف طولانی و چشمگیر باشد.
در نقطه مقابل پرسپولیس برای پیروزی در این مسابقه چیزهای مهمی کم داشت. شاید مهم‌ترینش خود باوری بود. پرسپولیس حتی بعد از ده نفره شدن حریف و در لحظاتی که بازیکنان بین‌المللی‌اش مثل لاپورت اشتباه می‌کردند هم باور نداشت می‌تواند حریفش را شکست دهد و هرگز باور نکرد که با یک بازیکن بیشتر و کمی فشار بالاتر روی دروازه حریف می‌توان به گل برتری رسید.
این عدم خودباوری البته از یک جنبه قابل توجیه بود چرا که مساوی نیز می‌توانست پرسپولیس را برای صعود امیدوار نگه دارد و البته حریف آنقدر توانمند بود که مثل آن تک صحنه رونالدو می‌توانست با سه ضربه به گلی دست یابد که حکم حذف پرسپولیس را امضا می‌کرد.
غیر از مسأله خودباوری آنچه در مورد پرسپولیس نگران‌کننده به نظر می‌رسید شرایط بدنی تیم در نیمه دوم بود که بشدت افت کرد و نگرانی‌ها را با توجه به نتایج اخیر و دوری تیم از پیروزی برای 5 مسابقه متوالی بیشتر کرد. پرسپولیس همچنین ابزار لازم برای بهبود کیفیت خود در فاز حمله و فشار بیشتر به حریف ده نفره در بیست دقیقه پایانی را نداشت.
با در نظر گرفتن این حقایق می‌توان هم از این مساوی و تک امتیاز ناراضی بود و گفت چرا پرسپولیس برنده نشد هم به یک امتیازی که کسب شد راضی و قانع بود چرا که غیر از مسأله خودباوری که آن هم توجیه داشت، کمبود بازیکن کارگشا روی نیمکت مشکلی بوده که از ابتدای فصل وجود داشته و کادر فنی تنها باید درباره مشکل بدنی توضیح بدهد و بگوید ایراد کار از کجاست.
12 شوت بدون گل زده!
پرسپولیس به‌خاطر اخراج مدافع النصر و برتری عددی در زمانی طولانی از بازی توانست شرایط خوبی برای حمله به دروازه میزبان پیدا کند و موقعیت‌های زیادی برای گلزنی داشته باشد.
پرسپولیس در این بازی 12 شوت زد که فقط 4 تای آنها در چهارچوب بود. در نقطه مقابل النصر 6 شوت زد که یکی از آنها در چهارچوب بود. از سوی دیگر پرسپولیس یک شوت بلاک شده داشت و سه تا از شوت‌های النصر هم دفع شد. همچنین دقت شوت النصر 3. 33 و دقت شوت پرسپولیس 7. 16 درصد بوده است.
همچنین نکته جالب اینجا بود که 7 تا از شوت‌های پرسپولیس از پشت محوطه جریمه زده شد که البته بیشترشان در چهارچوب نبود. در نقطه مقابل برای النصر در این مورد تعادل برقرار بود و آنها سه شوت از داخل محوطه جریمه و سه تا از بیرون محوطه داشتند.
انتهای پیام/
کافی است ده دقیقه اول بازی را مرور کنید. ترس و استرس تیم پرسپولیس را آنقدر عقب نگه داشته بود که تقریباً هیچ بازیکنی نتوانست دو ضربه به توپ بزند و تک ضربه‌ها هم دفع توپ بود نه پاس به یار خودی. اگر می‌شد آمار آن ده دقیقه ابتدایی را اعلام کنند احتمالاً مالکیت توپ 90 به 10 به نفع النصر بود و این همان واقعیتی بود که خیلی‌ها انتظارش را می‌کشیدند.
با این وجود دو نکته در این بازی به کمک پرسپولیس آمد. اول تغییرات لوئیس کاسترو بود که به گفته خودش متناسب با ضعف و قوت پرسپولیس در نظر گرفته شد و دومی ده نفره شدن النصر. کاسترو پرتغالی در این بازی یک مدافع چپ 22 ساله به نام آیمن یحیی را به جای الکس تلس و محمد قاسم النخلی به بازی فرستاد که اصلاً در حد این بازی نبود و اگر دانیال و عالیشاه کمی می‌جنبیدند پرسپولیس می‌توانست از این ناحیه به حریف ضربه زند. تغییر دوم کاسترو در قلب دفاع تیمش رخ داد و او علی لاجامی را برای بازی کنار لاپورت انتخاب کرد. بازیکنی که او هم خیلی خیلی کم برای النصر بازی کرده بود و با تکل خشن خود و اخراج کار تیمش را بسیار سخت کرد.
معجزه اول پارک اخراج لاجامی در دقیقه 16 بود اما به نظر می‌رسید توان النصر با یک بازیکن کمتر تازه با پرسپولیس برابر شده. آنها با همان بازیکنان باتجربه و بین‌المللی خود موفق شدند در زمان بازپس گیری و تصاحب توپ جریان بازی را کنترل کنند و توپگیری از بازیکنان این تیم بسیار دشوار بود. پرسپولیس البته هر بار صاحب توپ می‌شد با ترابی و عالیشاه موتورهای پیشران خود موقعیت می‌ساخت اما توان فنی النصر اجازه نداد تا دقایق برتری پرسپولیس به حریف طولانی و چشمگیر باشد.
در نقطه مقابل پرسپولیس برای پیروزی در این مسابقه چیزهای مهمی کم داشت. شاید مهم‌ترینش خود باوری بود. پرسپولیس حتی بعد از ده نفره شدن حریف و در لحظاتی که بازیکنان بین‌المللی‌اش مثل لاپورت اشتباه می‌کردند هم باور نداشت می‌تواند حریفش را شکست دهد و هرگز باور نکرد که با یک بازیکن بیشتر و کمی فشار بالاتر روی دروازه حریف می‌توان به گل برتری رسید.
این عدم خودباوری البته از یک جنبه قابل توجیه بود چرا که مساوی نیز می‌توانست پرسپولیس را برای صعود امیدوار نگه دارد و البته حریف آنقدر توانمند بود که مثل آن تک صحنه رونالدو می‌توانست با سه ضربه به گلی دست یابد که حکم حذف پرسپولیس را امضا می‌کرد.
غیر از مسأله خودباوری آنچه در مورد پرسپولیس نگران‌کننده به نظر می‌رسید شرایط بدنی تیم در نیمه دوم بود که بشدت افت کرد و نگرانی‌ها را با توجه به نتایج اخیر و دوری تیم از پیروزی برای 5 مسابقه متوالی بیشتر کرد. پرسپولیس همچنین ابزار لازم برای بهبود کیفیت خود در فاز حمله و فشار بیشتر به حریف ده نفره در بیست دقیقه پایانی را نداشت.
با در نظر گرفتن این حقایق می‌توان هم از این مساوی و تک امتیاز ناراضی بود و گفت چرا پرسپولیس برنده نشد هم به یک امتیازی که کسب شد راضی و قانع بود چرا که غیر از مسأله خودباوری که آن هم توجیه داشت، کمبود بازیکن کارگشا روی نیمکت مشکلی بوده که از ابتدای فصل وجود داشته و کادر فنی تنها باید درباره مشکل بدنی توضیح بدهد و بگوید ایراد کار از کجاست.
12 شوت بدون گل زده!
پرسپولیس به‌خاطر اخراج مدافع النصر و برتری عددی در زمانی طولانی از بازی توانست شرایط خوبی برای حمله به دروازه میزبان پیدا کند و موقعیت‌های زیادی برای گلزنی داشته باشد.
پرسپولیس در این بازی 12 شوت زد که فقط 4 تای آنها در چهارچوب بود. در نقطه مقابل النصر 6 شوت زد که یکی از آنها در چهارچوب بود. از سوی دیگر پرسپولیس یک شوت بلاک شده داشت و سه تا از شوت‌های النصر هم دفع شد. همچنین دقت شوت النصر 3. 33 و دقت شوت پرسپولیس 7. 16 درصد بوده است.
همچنین نکته جالب اینجا بود که 7 تا از شوت‌های پرسپولیس از پشت محوطه جریمه زده شد که البته بیشترشان در چهارچوب نبود. در نقطه مقابل برای النصر در این مورد تعادل برقرار بود و آنها سه شوت از داخل محوطه جریمه و سه تا از بیرون محوطه داشتند.
انتهای پیام/