صعود به جام جهانی ۹۸ باعث شد تا به خودباوری برسیم
جلالی: تری ونبلز هیچ گافی در بازی ایران و استرالیا نداد
ونبلز می‌توانست بازیکنان بزرگ را متقاعد کند که از او حساب ببرند
کارشناس فوتبال ایران گفت: هر کسی که با مربیگری آشنایی دارد، می‌داند که تری ونبلز هر کاری که برای بازی ایران و استرالیا لازم بود را انجام داده بود و حتی تعویض‌های خوبی هم داشت
حامد جیرودی؛ هشت آذر دوباره از راه رسید. سالروز بازی تاریخی ایران و استرالیا در سال 1376 که با تساوی 2-2 به پایان رسید و منجر به صعود تیم ملی به جام جهانی 1998 فرانسه شد. دیداری که حالا 26 سال از آن می‌گذرد اما همچنان در ذهن علاقه‌مندان به فوتبال باقی مانده و بسیاری از آن مسابقه به عنوان خاطره‌ای خوش و به یاد‌ماندنی یاد می‌کنند. اما امسال، سالروز این دیدار مصادف شد با درگذشت تری ونبلز سرمربی انگلیسی و مطرح سابق فوتبال جهان که در آن بازی هدایت استرالیا را برعهده داشت اما این تیم با وجود این مربی نتوانست برابر ایران به پیروزی برسد و در عین ناباوری از صعود به جام جهانی بازماند. مجید جلالی کارشناس فوتبال کشورمان در گفت‌و‌گو با «ایران ورزشی» در خصوص آن بازی و ونبلز صحبت‌های جالبی انجام داده است.
*در خصوص بازی ایران و استرالیا و تأثیراتی که این مسابقه بر فوتبال ما گذاشت، صحبت می‌کنید؟
این بازی از نظر فنی تأثیر زیادی نگذاشت اما توانست باورهای ما در فوتبال را قوی کند و آن نسلی که آن اتفاق تاریخی را رقم زدند، نشان دادند که ما ظرفیت‌های زیادی داریم. بازی ایران و استرالیا یک اتفاق شیرین بود که ما را دوباره به جام جهانی برد و باعث شد تا دوباره به خودباوری برسیم.
*بررسی بازی‌های تیم ملی در دوره‌های مختلف نشان می‌دهد که تا پیش از بازی ایران و استرالیا، تیم ملی بازی به این بزرگی پس از انقلاب برگزار نکرده بود. درست است؟
بله همینطور است. ما دیداری در آن سطح انجام نداده بودیم که حریف سرمربی سابق تیم ملی انگلیس را روی نیمکت داشته باشد و از بازیکنانی بهره ببرد که آن موقع در لیگ برتر جزیره و دیگر لیگ‌های اروپایی بازی می‌کردند. آقای ونبلز برای موفقیت در آن بازی، تمام اقدامات لازم را انجام داده بود و از نظر تاکتیک مربی هیچ گافی رخ نداد. همه چیز را آن وضعیت روانی بازی تغییر داد. مثل آن شخصی که آمد تور دروازه ایران را پاره کرد و این یک تأثیر منفی روی ذهن بازیکنان استرالیا گذاشت و یک تأثیر مثبت و قوی در ذهن بازیکنان ما به وجود آورد وگرنه از چهره خود ونبلز می‌شد اینطور استنباط کرد که چه کار باید می‌کردم که نکردم. هر کسی که با مربیگری آشنایی دارد، می‌داند که او کاری که برای آن بازی لازم بود را انجام داده بود و حتی تعویض‌های خوبی هم داشت اما اتفاق‌های حاشیه‌ای در آن بازی تأثیرگذار بود.
*آیا نمی‌توان گفت که ونبلز و بازیکنان استرالیا در دو بازی رفت و برگشت، بخصوص در بازی دوم نگاه از بالایی به تیم ملی ما داشتند و مغرورانه بازی کردند؟
نه اصلاً چنین چیزی وجود نداشت و حتی نشانه‌های آن را هم در طول دو بازی نمی‌توان مشاهده کرد. استرالیا در بازی رفت که در آزادی برگزار شد، خیلی خوب بازی کرد و ما هم خیلی خوب بازی کردیم. در بازی برگشت هم آنها از شروع بازی تیم برتر بودند و بعد از دو گلی که زدند، باز هم شانس‌های دیگری برای گلزنی داشتند. حتی در 2-1 و 2-2 می‌توانستند به گل برسند ولی خوشبختانه این اتفاق نیفتاد و آن نتیجه شیرین حاصل شد.
*درباره ونبلز و دوران مربیگری او چه نظری دارید؟
اولاً ایشان یک مربی آکادمیک بود و در دنیای فوتبال هم از لحاظ تاکتیکی به عنوان مربی‌ای تأثیرگذار شناخته می‌شد. او مربی با نفوذی بود و می‌توانست بازیکنان بزرگ را متقاعد کند که از او حساب ببرند. ونبلز صاحب سبک و فکر بود.
*یعنی روی همین اصل او بارسلونا را قهرمان لالیگا در فصل 85-1984 کرد؟
حتماً. این یک پارامتر خیلی مهم است. اگر مربیان بزرگ می‌خواهند در تیم‌های بزرگ موفق باشند، حتماً نباید فقط علوم فوتبال را بدانند. اینکه بتوانند سوادشان را در قالب تمرینات و یکسری جملات خوب، طوری ارائه کنند که بازیکنان بزرگ به این باور برسند که زیر نظر این مربی در حال بهتر شدن هستند و می‌توانند موفق باشند مهم است. آنها باید به این حس برسند که حرف‌هایی را می‌شنوند که تازه است و مدل تمرینات‌شان فرق می‌کند و تا به حال ندیده‌اند.
*او از معدود مربیان انگلیسی موفق در خارج از این کشور بوده، اینطور نیست؟
می‌شود گفت ولی انگلیس در کل مربی بزرگ زیاد داشته است. از سر بابی رابسون گرفته تا روی هاجسون. هاجسون با اینکه 76 سال دارد اما هنوز مربیگری می‌کند و سرمربی کریستال پالاس است. انگلیس فضای خاصی دارد که سعی می‌کند مربیانی را که استعداد خاصی دارند حفظ کند و آنها را ارتقا دهد و الان هم این کار را کرده است.
انتهای پیام/
*در خصوص بازی ایران و استرالیا و تأثیراتی که این مسابقه بر فوتبال ما گذاشت، صحبت می‌کنید؟
این بازی از نظر فنی تأثیر زیادی نگذاشت اما توانست باورهای ما در فوتبال را قوی کند و آن نسلی که آن اتفاق تاریخی را رقم زدند، نشان دادند که ما ظرفیت‌های زیادی داریم. بازی ایران و استرالیا یک اتفاق شیرین بود که ما را دوباره به جام جهانی برد و باعث شد تا دوباره به خودباوری برسیم.
*بررسی بازی‌های تیم ملی در دوره‌های مختلف نشان می‌دهد که تا پیش از بازی ایران و استرالیا، تیم ملی بازی به این بزرگی پس از انقلاب برگزار نکرده بود. درست است؟
بله همینطور است. ما دیداری در آن سطح انجام نداده بودیم که حریف سرمربی سابق تیم ملی انگلیس را روی نیمکت داشته باشد و از بازیکنانی بهره ببرد که آن موقع در لیگ برتر جزیره و دیگر لیگ‌های اروپایی بازی می‌کردند. آقای ونبلز برای موفقیت در آن بازی، تمام اقدامات لازم را انجام داده بود و از نظر تاکتیک مربی هیچ گافی رخ نداد. همه چیز را آن وضعیت روانی بازی تغییر داد. مثل آن شخصی که آمد تور دروازه ایران را پاره کرد و این یک تأثیر منفی روی ذهن بازیکنان استرالیا گذاشت و یک تأثیر مثبت و قوی در ذهن بازیکنان ما به وجود آورد وگرنه از چهره خود ونبلز می‌شد اینطور استنباط کرد که چه کار باید می‌کردم که نکردم. هر کسی که با مربیگری آشنایی دارد، می‌داند که او کاری که برای آن بازی لازم بود را انجام داده بود و حتی تعویض‌های خوبی هم داشت اما اتفاق‌های حاشیه‌ای در آن بازی تأثیرگذار بود.
*آیا نمی‌توان گفت که ونبلز و بازیکنان استرالیا در دو بازی رفت و برگشت، بخصوص در بازی دوم نگاه از بالایی به تیم ملی ما داشتند و مغرورانه بازی کردند؟
نه اصلاً چنین چیزی وجود نداشت و حتی نشانه‌های آن را هم در طول دو بازی نمی‌توان مشاهده کرد. استرالیا در بازی رفت که در آزادی برگزار شد، خیلی خوب بازی کرد و ما هم خیلی خوب بازی کردیم. در بازی برگشت هم آنها از شروع بازی تیم برتر بودند و بعد از دو گلی که زدند، باز هم شانس‌های دیگری برای گلزنی داشتند. حتی در 2-1 و 2-2 می‌توانستند به گل برسند ولی خوشبختانه این اتفاق نیفتاد و آن نتیجه شیرین حاصل شد.
*درباره ونبلز و دوران مربیگری او چه نظری دارید؟
اولاً ایشان یک مربی آکادمیک بود و در دنیای فوتبال هم از لحاظ تاکتیکی به عنوان مربی‌ای تأثیرگذار شناخته می‌شد. او مربی با نفوذی بود و می‌توانست بازیکنان بزرگ را متقاعد کند که از او حساب ببرند. ونبلز صاحب سبک و فکر بود.
*یعنی روی همین اصل او بارسلونا را قهرمان لالیگا در فصل 85-1984 کرد؟
حتماً. این یک پارامتر خیلی مهم است. اگر مربیان بزرگ می‌خواهند در تیم‌های بزرگ موفق باشند، حتماً نباید فقط علوم فوتبال را بدانند. اینکه بتوانند سوادشان را در قالب تمرینات و یکسری جملات خوب، طوری ارائه کنند که بازیکنان بزرگ به این باور برسند که زیر نظر این مربی در حال بهتر شدن هستند و می‌توانند موفق باشند مهم است. آنها باید به این حس برسند که حرف‌هایی را می‌شنوند که تازه است و مدل تمرینات‌شان فرق می‌کند و تا به حال ندیده‌اند.
*او از معدود مربیان انگلیسی موفق در خارج از این کشور بوده، اینطور نیست؟
می‌شود گفت ولی انگلیس در کل مربی بزرگ زیاد داشته است. از سر بابی رابسون گرفته تا روی هاجسون. هاجسون با اینکه 76 سال دارد اما هنوز مربیگری می‌کند و سرمربی کریستال پالاس است. انگلیس فضای خاصی دارد که سعی می‌کند مربیانی را که استعداد خاصی دارند حفظ کند و آنها را ارتقا دهد و الان هم این کار را کرده است.
انتهای پیام/