نقض آشکار منشور المپیک از سوی انگلیس و آمریکا

به‌عنوان نمونه، کشوری را به بهانه حمله به کشور دیگری مورد شدیدترین تحریم‌های ورزشی قرار می‌دهند و در عین حال به‌راحتی از کنار تجاوز رژیم جعلی صهیونیستی و کشتار هزاران زن و کودک بی‌گناه می‌گذرند؛ در برابر این جنایات موضع که نمی‌گیرند هیچ، حتی حمایت هم می‌کنند.

دلیل دیگر بر عدم جدایی ورزش از سیاست در نگاه آن‌ها، مسئله تبعیض است که بین ورزشکاران کشورها قائل می‌شوند. دو نمونه اخیر عدم صدور ویزا توسط آمریکا برای ورزشکاران ووشو و صادر نشدن ویزا توسط انگلیس برای تکواندوکاران ایران را می‌توان از همین زاویه مورد بررسی قرار داد. این تبعیض در حالی رخ می‌دهد که شرکت در مسابقات گرند پری انگلیس برای تکواندوکاران ما نقش حیاتی در کسب سهمیه المپیک پاریس را دارد.

اگر حق ورزش را جزو حقوق طبیعی هر انسان برشماریم، جلوگیری از دسترسی به این حق قطعا مصداق بارزی بر «نقض حقوق بشر» است.

اگر یکی از اصول اصلی منشور المپیک «عدم تبعیض» است، این سوال مطرح می‌شود که رفتارهای متناقض این کشورها و اِعمال استانداردهای دوگانه، نقض منشور المپیک نیست که همگی آن را پذیرفته‌اند؟