سهرابی : ما نیامده ایم به المپیک برویم

مهری رنجبر/مهدی سهرابی، رکابزن کهنه کار با سومی در قهرمانی کشورنشان داد، دود از کنده بلند می شود. کاپیتان تیم ملی، اما از این قضیه متاسف است.

برگشت شما و کاپیتانی تیم ملی دوچرخه سواری جاده، نشان می دهد دود از کنده بلند می شود؟

مدتی بعضی ها دست به دست هم دادند و ما را از رده خارج کردند، اما خدا را شکر هنوز هستیم.برنامه اصلی فدراسیون و بچه ها برای قهرمانی آسیای قزاقستان است که 20 خردادماه برگزار می شود. البته بچه ها قبل از آن در تور4 روزه  ساکاریای ترکیه و تور ازبکستان محک می خورند.

دوم و سومی، مهدی سهرابی و حسین عسگری در قهرمانی کشور یعنی رکابزنان جوان سطح پایینی دارند ؟

سطح  مسابقه قهرمانی کشورمازندران باحضور 170  دوچرخه سوار، خیلی بالاتر بود . ما دوست نداریم شرایط این طوری باشد. وقتی دوچرخه سواران جوان هستند نبایدامثال من و حسین روی سکو برویم. اگر رکابزنان جوان خوب و با انگیزه باشند نباید ما نتیجه می گرفتیم، اما رفتن ما روی سکو تنها افت دوچرخه سواری ایران را ثابت می کند. آدم  افسوس و حسرت می خورد. نباید حال و روز دوچرخه سواری ما این باشد. نباید نسل قدیم، جوانها را بگیرند. مثل وقتی که ما آمدیم و نسل قدیمی کنار رفتند. درست است که ما کنار نمی رویم ، با رکابزنی عشق می کنیم، لذت می بریم و دوست داریم کمک کنیم. هر کاری از دست ما برآید انجام می دهیم و بابت همین هم هستیم.

با این شرایط زودتر می آمدید، سهمیه المپیک هم می رفتید.

من سه بار المپیک رفته ام و دیگر از من  دیگر گذشته  است. حضور در المپیک برای من و حسین تمام شده. می خواهیم کمک حال دوچرخه سواری باشیم تا جوانها انگیزه رقابت پیدا کنند. حالا هم نیامده ایم به المپیک برویم. هر روز هم نتیجه بگیرند، خوشحال می شویم که از ایران یک نفر بالا برود، اما شرایط سخت است. دوره ما هم باشگاه و امکانات بود، هم پول و اعزام. همه چیز خوب بود. اما حالا هیچ چیز نیست. نه پول، نه اسپانسر، نه درآمد و باشگاه. در حالی که قیمت همه چیز چند برابر شده است. زمان ما چرخ 15 میلیون بود و حالا چرخ شده 300- 400 میلیون ، خبری هم از اسپانسر نیست. با این شرایط من قدرت خرید دوچرخه را ندارم، چه برسد به یک جوان  که خانواده اش به زور حمایتش می کند.

چرا شرایط  دوچرخه سواری به اینجا رسیده؟

آن موقع ما انتخاب می کردیم کدام مسابقه و تور برویم. برگزار کننده های تور و مسابقات همه هزینه های  تیم های  پتروشیمی تبریز، شهرداری تبریز و پیشگامان کویر را می دادند، اما حالا نه خبری ازدعوتنامه هست  و نه هزینه می دهند. هزینه به پای تیم ملی است و با گرانی ها و بی پولی فدراسیون شرایط سخت شده است.  البته فدراسیون در حد توانش زحمت می کشد تا بچه ها حداقل مسابقات را شرکت کنند. شرایط مثل قبل نیست. در حالی که بچه ها باید مدام در مسابقه باشند. ما مدام در مسابقه ها و تورها پا می زدیم و امتیاز می گرفتیم. به خاطر همین دوچرخه سواری ایران از تیم ملی ، باشگاهی و انفرادی در آسیا، آقایی می کرد اما یک دفعه همه چیز را از دست دادیم. با این شرایط سخت، از جوانها نباید انتظار داشت. یک رکابزن جوان باید کلی هزینه کند و درآمد داشته باشد تا هزینه هایش در بیاید.

دلیل افت تیم های دوچرخه سواری به چیزی برمی گردد؟

قبلا باشگاه پتروشیمی ، حرفه ای بود، اما وقتی پترو را به بخش خصوصی دادند خودبه خود تیم راضعیف کردند و بعد هم نابود شد، با این شرایط چه توقعی باید داشت که تیم برتر آسیا بماند؟بخش خصوصی در رشته ای که می خواهد سرمایه گذاری می کند، البته مسئولان باشگاه هم باید پیگیری می کردند، جایی که بیشتر از 30 سال میزبان تور دوچرخه سواری بین المللی بود، اما متاسفانه با عدم حمایت تیم ها منحل شدند.