Danke اشکان!

ایلیا بهزاد اول/ در فضای مسموم این روزهای فوتبال ایران، کم‌تر کسی را می‌توان پیدا کرد که محبوب اکثر فوتبال‌دوستان باشد. کسی که بخش زیادی از هواداران فوتبال ایران، بی‌توجه به مسائل رنگی و حواشی همیشگی او را دوست داشته باشند و چه از لحاظ شخصیتی و فنی، با احترام از او یاد کنند؛ به ویژه وقتی صحبت از بازیکنان نسل فعلی فوتبال ایران و ستارگان دهه ۹۰ می‌شود. اشکان دژاگه اما یکی از همین بازیکنان انگشت‌‌شمار بود، کسی که تا آخرین روز بازی برای تیم ملی ایران، تمام توانش را در زمین به کار برد و روز جمعه، با انتشار متنی در فضای مجازی به طور رسمی از دنیای فوتبال خداحافظی کرد.
به چهارشنبه ۱۰ اسفند ۱۳۹۰ برمی‌گردیم، به یک روز سرد زمستانی در ورزشگاه نسبتا خلوت آزادی تهران. وقتی تیم کارلوس کی‌روش، خیالش از بابت صعود به دور نهایی مقدماتی جام جهانی ۲۰۱۴ برزیل راحت شده بود و در آخرین بازی، از قطر میزبانی می‌کرد. رقابت عنابی‌ها با بحرین برای رسیدن به مرحله نهایی مقدماتی جام جهانی، مهم‌ترین چالش روز فوتبال آسیا بود و ملی‌پوشان ایرانی بیش‌تر در تعیین سرنوشت تیم دوم گروه نقش داشتند. این بازی به ظاهر کم‌اهمیت اما با یک درخشش یک بازیکن تازه‌وارد در خاطر فوتبال‌دوستان ایرانی ماند، اشکان دژاگه.
حضور یک نام جدید با شمایل متفاوت نسبت به ستارگان روز فوتبال ایران در همان ترکیب اصلی، توجهات را به خود جلب کرده بود. منتقدان حضور این دست بازیکنان در فوتبال ایران کم نبود اما ستاره آن روزهای ولفسبورگ آلمان، تنها به سه دقیقه زمان برای نشان دادن توانایی‌های خود و گلزنی در اولین بازی ملی‌اش نیاز داشت. دو گل تماشایی در اولین نیمه بازی برای تیم ملی ایران در ورزشگاه آزادی، شروعی بود بر درخشش اشکان دژاگه در ترکیب تیم ملی ایران. دژاگه در نبود بازیکنان خلاق و جذاب، موتور پیشران خط هافبک تیم کی‌روش در سال‌های منتهی به جام جهانی ۲۰۱۴ و جام ملت‌های ۲۰۱۵ بود و حضور او در ترکیب، خیال ایرانی‌ها را از بابت خلق موقعیت راحت می‌کرد.
با وجود افت عملکرد دژاگه در فوتبال باشگاهی، عملکرد او در تیم ملی ایران برای هفت سال از ثبات بالایی برخوردار بود. ثباتی که تا آخرین رقابت‌ حضور وی در جام ملت‌های آسیای ۲۰۱۹، کمک‌حال تیم ملی بود اما این دوران موفق، با یک حسرت بزرگ همراه است. در کنار حسرت مشترک تمامی ستارگان پنج دهه اخیر فوتبال ایران در قهرمانی آسیا، حسرت به ثمر رساندن گل پیروزی‌بخش مقابل آرژانتین توسط دژاگه تا ابد همراه ما خواهد بود. لحظه‌ای که می‌توانست اشکان را تبدیل به یکی از نویسندگان اصلی کتاب تاریخ فوتبال ایران کند اما مثل همیشه، سانتی‌مترها با ما و اشکان سر سازگاری نداشتند.

امروز و پس از خبر خداحافظی دژاگه، می‌شد در تمامی صفحات مجازی ایرانی و خارجی و حتی صفحه رسمی فیفا، صحنه گل او مقابل آرژانتین را به عنوان یکی از ماندگارترین شگفتی‌های تاریخ جام جهانی دید و بارها از آن لذت برد. ضربه سر اشکان اما مانند پنالتی یحیی مقابل چین، تک به تک طارمی مقابل پرتغال و ضربه علیرضا جهانبخش مقابل قطر در کتاب قطور افسوس‌های ما از فوتبال ملی قرار گرفت. با این وجود، عملکرد دژاگه در نیمه دوم رقابت با آرژانتین، به عنوان یکی از بهترین نمایش‌های یک بازیکن در تیم ملی همواره در خاطر ما می‌ماند و ما همیشه از اشکان به عنوان یکی از ستارگان نسل دهه ۹۹ فوتبال ایران یاد خواهیم کرد.‌ ممنون برای همه چیز، یا به قول آلمانی‌ها، Danke اشکان!