تحولات روزهای اخیر نشان داده است که کشورهای منطقه برای رسیدن به کاهش تنش در روابط دلایل کافی داشتهاند و منافع ناشی از همکاری را بیش از منافع رقابتهای غیرسازنده ارزیابی کردهاند. به عنوان نمونه وزیر انرژی عربستان در مصاحبه با MBC تنها به گوشهای از خسارتهای این کشور در نتیجه جنگ یمن اشاره کرده است. «عبدالعزیز بن سلمان» در سخنانی انفجارهای آرامکو در سال ۲۰۱۹ را روز سیاه و تاریک منطقه و بزرگترین شکست عمر خود معرفی کرده و گفته است: «ممکن است همه چیز را در زندگی خود فراموش کنم اما روزی که به میدان نفتی بقیق رفتم را فراموش نخواهم کرد؛ روز سیاهی بود، منطقه در تاریکی فرو رفته بود، احساس شکستی داشتم که در عمرم تجربه نکرده بودم... حدود ساعت ۱۱ شنبه شب بود... وقتی تنها در ۲۰ دقیقه نیمی از ظرفیت تولید خود را از دست دادیم متوجه شدم وضعیت ترسناکی است.» این سخنان بخوبی نشان میدهد که در یک محیط تنش آلود و تنها در یک زمان محدود ظرفیت یکی از بزرگترین تولیدکنندگان انرژی جهان میتواند دچار خسارت جدی شده و قیمت نفت در جهان را نیز تحتالشعاع قرار دهد. اما در شرایط عادی کشورها میتوانند منافع خود را از دریچه گفتوگو تأمین کنند. آغاز روابط کشورهای عربی با سوریه، ازسرگیری روابط عربستان با ایران و صحبت از همکاریهای اقتصادی این مهم را ثابت میکند که منطقه صفحه جدیدی را مقابل خود گشوده است. رشد معنادار همکاریهای اقتصادی ایران و عربستان در هفتههای اخیر، به خاموشی گراییدن آتش جنگ تحمیل شده بر یمن و استقبال بحرین، امارات، مصر و دیگر کشورها از توسعه روابط با تهران نشان دهنده آن است که منطق همکاری و رقابت جای خود را به منطق منازعه و تنش داده است.