برجستهترین ویژگی شخصیت اصلی، یعنی داریوش با بازی «هادی حجازیفر» که از ابتدای سریال بر آن تأکید میشود، ترسو بودن اوست. ایفای نقشهای مختلف قبلی او در آثاری چون «پوست شیر» و «آتابای» همگی یک خصلت مشترک داشتند که آن هم داشتن ویژگیهای نمادین یا رفتاری قهرمانی بود. در سریال داریوش، چالش جدی شخصیتپردازی و بازی همین است که این شخصیت در نقطه مقابل تمامی نقشهای قبلی هادی حجازیفر قرار دارد. از این رو تمامی ابعاد قصه و دیگر شخصیتها نیز در معرض این چالش با خطر مصنوعی نمودن روبهرویند. با این حساب برخی سکانسهای غیر منطقی و باورناپذیر در قسمت دوم سریال که مخاطب را در موقعیتی میان خندیدن و نخندیدن قرار میدهد را میتوان بهتر دریافت.
در کنار آنچه گفته شد، لازم است به دستمایه قراردادن بخشی از یک آهنگ ساخته شده پیش از انقلاب از خواننده آنور آبی نیز اشاره کنیم. در سریال پوست شیر نیز همین اتفاق با استفاده از قطعهای دیگر افتاده بود و حالا این دومین مرتبه است که این ایده با همان ترکیب عوامل و بازیگران به منصه اجرا میرسد و این امر بیش از پیش خبر از آن میدهد که سازندگان بر نتیجهبخش بودن این ایده اطمینان داشته و در نهایت مجدد آن را به عرصه آزمون و بهرهمندی گذاشتهاند.
با این حال، پیش از آنکه سریال به مرحله انتشار برسد با تبلیغاتی که از آن منتشر شده بود، اقبالی، خواننده این قطعه در بخشی از کنسرتش این عمل را قبیحانه خوانده و بشدت نسبت به آن انتقاد کرد. علی رغم این واکنش تند خواننده لسآنجلسی اما در نهایت تغییری در سریال و استفاده از این قطعه اعمال نشد و این موضوع نادیده انگاشته شد.
در انتها، با تمام آنچه اشاره شد اما از سریال داریوش تا امروز 6 قسمت انتشار یافته و برای صدور قضاوت یقینی درباره آن کمی زود است. باید فرصت داد و دید در ادامه، سریال در چشم مخاطب و منتقدین چطور ظاهر میشود و آیا اقبال آن را مییابد تا موفقیت پیشین سریال پوست شیر را تکرار کند یا خیر.