صددام؛ تقلید ناشیانه از فرمول‌های موفق یا سقوط سینمای کمدی

صفیه رجائی هرندی - ایران آنلاین: سینمای ایران به رغم تاریخ غنی و هنرمندان برجسته، گاه به تکرار کلیشه‌ها و تقلید از آثار گذشته روی آورده است.  "صددام" به کارگردانی پدرام پورامیری نیز  از جمله فیلم‌هایی است که به بحث و نقدهای زیادی دامن زده است.

فیلم صددام اولین ساخته مستقل پدرام پورامیری است و در ژانر کمدی ساخته شده است. داستان آن درباره مردی است که به دلیل شباهت با صدام حسین یکی از بدل‌های صدام است و قرار می‌شود در تهران عملیاتی را اجرا کند و در طول داستان اتفاقاتی برای او رخ می‌دهد.

پریناز ایزدیار، رضا عطاران، عباس جمشیدی‌فر، آزاده صمدی، امیراحمد قزوینی، سیاوش چراغی‌پور از جمله بازیگران این فیلم هستند. فیلم سینمایی صددام را پدرام پورامیری کارگردانی کرده و مجتبی رشوند هم تهیه‌کنندگی‌اش را به عهده داشته است.

صددام از جمله فیلم‌های حاضر در چهل و سومین جشنواره فیلم فجر بود.

سیدرضا منتظری منتقد سینما در گفت‌وگو با ایران آنلاین در نقد این فیلم به نکاتی اشاره کرده که در ادامه می‌خوانید:

آنچه سینمای ما را همواره به عقب می‌راند تقلید کورکورانه و احمقانه از فیلم‌هایی است که در دوره‌ای موفق عمل کرده‌اند، ‌اقدامی که متاسفانه توسط یک عده کاسب رواج پیدا کرده است.

بعد از ساخت فیلم فسیل و رکوردهایی متعددی که در سینمای ایران جابجا کرد،‌‌ اکثر فیلمسازان برای اینکه با همان موفقیت روبرو شوند به سمت کمدی‌های نوستالژیک حرکت کردند که داستان‌های آن‌ها اغلب در دهه شصت می‌گذشت و یک خط روایی ساده برای آن تعریف شده بود و قرار بود که بر اساس موقعیت مخاطب خود را به خنده وادار کند. صددام نیز یکی از همین فیلم‌هاست.

صددام ایده اولیه جذابی دارد، ‌اینکه ما وارد زندگی شخصی صدام بشویم خوب به نظر می‌رسد اما از آنجا که این ایده همان سنت قدیمی فیلم فسیل را تکرار می‌کند و تهران دهه شصت را نشان می‌دهد و کپی‌برداری ناشیانه از فضاهای فسیل دارد،‌ چندان جالب نیست، ‌به‌ویژه که یک خروجی بی کیفیت را هم ارائه می‌دهد.

صددام برای خنده گرفتن از مخاطب به هر کاری دست می‌زند که همه اینها باعث شده تا «صددام» تبدیل به یک فیلم کلیشه‌ای و مخصوص گیشه تبدیل شود.

در این فیلم بازیگران درجه یکی حضور دارند اما بازی گرفتن ضعیف کارگردان از آنها موجب شده تا آنها نتوانند آنچه در چنته دارند را به خوبی ارائه دهند به‌طوری که رضا عطاران یکی از بدترین بازی‌های دوران کاری خود را در این فیلم به نمایش گذاشته است.

پریناز ایزدیار نیز در این فیلم سعی داشته تا تابوشکنی کرده و قالب همیشگی خود را بشکند، اگر چه این اقدام او قابل تقدیر است‌ اما تلاش او بی‌نتیجه مانده چرا که هیچ پدیده‌ای خلق نمی‌کند که در ذهن تماشاگر بماند و با خود بگوید که یک بازی خارق‌العاده مشاهده کرده است.

طراحی صحنه و لباس،‌ گریم بازیگران، ویژوال افکت، تا حدوی قابل قبول است اما به‌طوری کلی این فیلم قابل دفاع نبوده و در شمار فیلم‌های زیر متوسط سینمای کمدی سال‌های اخیر ایران محسوب می‌شود.