مبینی: مربی‌ام می‌گفت آسیا باید از تو بترسد

مهری رنجبر _ خبرنگار گروه ورزشی:  حرف از ریحانه مبینی دختر تاریخ ساز دوومیدانی است. پرنده طول که با رکورد 6 متر و 40 سانتیمتر با مدال طلای آسیا، اسمش را در لیست نام آوران دوومیدانی ایران نوشت. دختر آرانی که به تازگی دندانپزشکی را تمام کرده و مانده دفاع از پایان نامه‌اش، حالا الگویی شده که خیلی از پدر و مادران می‌خواهند بچه‌هایشان مثل او شوند. اما این تازه شروع راه ریحانه است. دختری با سودای پرش در المپیک و تخصص فک و صورت.

قهرمانی با رکورد 6 متر و 40 سانتیمتر همانی بود که می‌خواستی؟

من در تمریناتم رکوردهای بالاتر از این پریده‌ام اما روز مسابقه شرایط جوی خوب نبود و به خاطر بارندگی شدید مسابقه 5 ساعت به تعویق افتاد و ما 11 شب مسابقه دادیم.
بارندگی کار تو را خراب کرد؟

بارش شدید باران باعث شد تا رکوردها پایین بیاید. در واقع این شرایط تنها برای من نبود و همه رقبایم با آن درگیر بودند. البته به خاطر اینکه بدن‌ها سرد می‌شد، می‌توانست رکوردها بالا برود یا پایین. اما من با خودم خیلی کار کردم تا این قضیه روی پرش‌هایم تأثیر نگذارد، هرچند بخواهم، نخواهم تأثیرش را گذاشت.

چطور؟

من هفته قبل از مسابقات در تمرین، رکوردهای 6 متر و 70 سانتیمتر و 6 متر و 75 سانتیمتر را پریده بودم. البته نبود مربی‌ام موقع مسابقه هم بی‌تأثیر نبود. چرا که پرش طول ماده تکنیکی است و اگر موقع مسابقه کنارم بود، در پرش اول مرا راهنمایی می‌کرد تا در پرش‌های بعدی بهتر بپرم. همه این مسائل دست به دست هم داد تا رکوردم 6 متر و 40 سانتیمتر باشد. اگر شرایط ایده‌آل بود شک نکنید رکوردم بهتر از این می‌شد.

تو چطور بدنت را روی فرم حفظ کردی؟

شرایط طوری بود که واقعاً فکر می‌کردیم مسابقه لغو می‌شود، ما به خاطر نخوردن شام، گرسنه بودیم و با ساندیس و شیرینی خودمان را نگه داشتیم. در حالی که نباید می‌خوردیم. من هرازگاهی زانو بلند می‌زدم تا بدنم سرد نشود و با بچه‌های ایرانی در ورزشگاه هم صحبت می‌کردم تا انرژی‌ام را حفظ کنم. آنها می‌گفتند بعد از زحماتی که کشیدی، حالا وقت مدال است. همین جوری من با انگیزه ماندم و مسابقه دادم و قهرمان شدم.

رقبایت در چه سطحی بودند؟

همه رقبای من خیلی خوب بودند. رکوردهای شخصی آنها پایین نبود. نفر دوم رکورد شخصی 6 متر و 70 سانتیمتر داشت و نفر چهارم 6 متر و 97 سانتیمتر. آنها پرنده‌های ضعیفی نبودند. همه در آسیا شناخته شده‌اند و مطرح. رکوردهای خوبی هم دارند اما به خاطر شرایط و تعویق مسابقه نتوانستند خوب بپرند.

هدف تو قهرمانی آسیا بود؟

من 8 ماهی بود که پرش را شروع کردم و هدفم فقط قهرمانی آسیا بود. مدام هم با خودم تکرار می‌کردم که باید مدال طلا بگیرم، از نظر ذهنی هم روی خودم کار می‌کردم، هم یک برگه توی اتاقم زده بودم که مدال طلا می‌گیرم و هم روی پس زمینه موبایلم نوشته بودم. با این شرایط از نظر ذهنی آماده بودم.

مربی‌ات با اینکه کنارت نبود، اما تلفنی هم به تو روحیه می‌داد. با تو صحبت می‌کرد؟

من یک روز قبل از مسابقه با مربی‌ام صحبت کردم. او با حرف‌هایش به من انگیزه می‌داد. من و مربی‌ام برای این اتفاق تاریخی خیلی زحمت کشیدیم. او در آخرین تماس به من گفت «تو دختر خیلی قوی هستی و پرنده زیر رکورد 6 متر و 50 سانتیمتری نیستی.» من نگران رقبایم بودم اما او به من می‌گفت «تو نباید از آنها بترسی، آسیا باید از تو بترسد.» می‌گفت «مطمئن باش آنها حالا خیلی نگران رقابت با توهستند.» خدا را شکر اتفاق قشنگ هم افتاد. من از مربی‌ام و حمایت‌هایش متشکرم.

تو قرار است در یونیورسیاد جهانی هم شرکت کنی، مشکل پیک بدنی نداری؟

من پیک بدنی‌ام را برای قهرمانی آسیا گذاشته بودم تا بهترین اتفاق را رقم بزنم. هدف بعدی‌ام یونیورسیاد جهانی دانشجویی بود و خیلی هم شانس مدال دارم. بدون شک با تکرار رکوردهایم قهرمانی آسیا در آلمان می‌توانم مدال بگیرم. البته که کار سخت‌تری در آلمان دارم، چرا که هم جو سنگین‌تر است و هم با وجود پرنده‌های همه دنیا رقابت سخت‌تر. با اینکه نتیجه قابل پیش‌بینی نیست و نمی‌توانم بگویم مدال طلا می‌گیرم، اما صد توانم را می‌گذارم تا بهترین رکورد را ثبت کنم.

با این شرایط باید منتظر درخشش تو سال آینده در بازی‌های آسیایی ناگویا باشیم؟

من قبل از بازی‌های آسیایی، قهرمانی جهان را دارم و می‌خواهم سهمیه جهانی را بگیرم. مسابقه جهانی بالاترین سطح مسابقه دوومیدانی است و اگر بروم در بازی‌های آسیایی هم رنکینگم بهتر می‌شود و هم سال آینده در ناگویا کار راحت‌تری دارم.

رکورد  ورودی قهرمانی جهانی چند متر است؟

دوومیدانی کاران از دو روش ورودی مستقیم و رنکینگ می‌توانند سهمیه بگیرند. من حالا نفر49 رنکینگ جهانی هستم و اگر دو، سه مسابقه دیگر شرکت کنم تا امتیاز برای رنکینگ بگیرم و به جمع 32 نفر اول دنیا برسم سهمیه جهانی می‌گیرم، یا باید در یک مسابقه 6 متر و 80 سانتیمتر بپرم و رکورد ورودی مستقیم بگیرم. همه تلاش من برای گرفتن سهمیه مستقیم است. البته شنیده‌ام قهرمانان هر قاره هم سهمیه جهانی را می‌گیرند اما نمی‌دانم چقدر این قضیه صحت دارد و باید به فدراسیون بگویم تا پیگیری کنند.

تو حالا تنها دندانپزشک پرنده قهرمان یک قاره هستی؟

دکتر زیاد داریم، اما دکتری که ورزشکار قهرمان آسیا باشد، واقعاً یک اتفاق تاریخی است. همه وقتی کنار ورزش متوجه می‌شوند که دندانپزشک هستم، قصه برایشان جالب‌ترمی‌شود. انگار برند شده‌ام. حالا خیلی از مادر و پدرها می‌گویند چه کار کنیم بچه‌های ما مثل تو شوند؟

واکنش دانشگاه به قهرمانی‌ات چه بود؟

مسئولان دانشگاه منتظر هستند من بروم تا برایم مراسم تجلیل بگیرند، من هنوز فرصت نکرده‌ام بروم. البته رئیس دانشگاه در تماس تلفنی قهرمانی‌ام را به من، پدر و مادرم تبریک گفت.

دو سال طرح داری. با این شرایط می‌توانی به ورزش قهرمانی ادامه دهی؟

اگر طرح بروم نمی‌توانم تمرین جدی داشته باشم و در مسابقات شرکت کنم. نمی‌دانم قوانین چطور است اما اگر امکان پذیر باشد و قانون اجازه می‌دهد من طرح نروم. چرا که اگر قرار باشد به ورزش حرفه‌ای ادامه دهم و روی سکو بروم، باید حرفه‌ای‌تر تمرین کنم. البته همه کارهای دفاع پایان‌نامه‌ام را انجام داده‌ام و باید کارهای اداری‌اش را انجام دهم و بعد جلسه دفاع برگزار شود.

دندانپزشکی را دوست داری؟

دندانپزشکی را خیلی دوست دارم. حتی کارم هم خیلی خوب است و مورد تأیید اساتید. به نظرم دندانپزشکی هنر دست است و خدا را شکر که به من چنین هنری داده است. خدا بخواهد دوست دارم تخصصم را در جراحی فک و صورت بگیرم.

فکر می‌کردی همزمان در ورزش و تحصیل موفق شوی؟

در بچگی اصلاً فکر نمی‌کردم. اما زندگی فراتر از تصور ماست. خدا به من خیلی لطف کرد و به جایی رسیدم که اگر 7-8 سال پیش از من می‌پرسیدید باورم نمی‌شد. خدا را شکر که با تلاش زیاد به مقصد رسیدم. هرچند به این مرحله راضی نیستم و می‌خواهم جلوتر از این بروم. درست مصداق جمله‌ای که می‌گوید: «زندگی هدیه خدا به ماست و پیشرفت هم هدیه ما به خدا.» دوست دارم خدا از دیدن من لذت ببرد.