اسطوره‌ای که برای پرتغال پایش را هم می‌شکند!

فرخ حسابی _ خبرنگار گروه ورزشی:  اما این بار، داستان این قهرمانی فراتر از اعداد و ارقام بود؛ داستان مردی ۴۰ ساله که اشک شوق می‌ریخت و با هر قطره اشک، افسانه‌اش را پررنگ‌تر می‌کرد؛ کریستیانو رونالدو. این اشک‌ها، حاصل سال‌ها تلاش، ایثار و عشق بی‌حد و حصر به پیراهن ملی است.

کریستیانو، غرق در احساسات، پس از گل کردن پنالتی پیروزی‌بخش توسط روبن نوس، زانو زد و آسمان مونیخ شاهد سجده شکر او بود. چه او را دوست داشته باشی چه نه، رونالدو مغناطیسی قوی برای جام‌ها دارد و هیچ چیز به اندازه موفقیت با کشورش، به او رضایت نمی‌دهد. این سومین جام او با پرتغال بود.

اما آنچه این شب را خاص‌تر می‌کرد، رویارویی او با پدیده ۱۷ ساله اسپانیا، لامین یامال بود. فاصله سنی ۲۳ ساله بین دو بازیکن در زمین، در سطحی از فوتبال که معمولاً چهل ساله‌ها بازنشسته‌اند و هفده ساله‌ها هنوز فرصت عرض اندام پیدا نکرده‌اند، بی‌سابقه بود.

رونالدو خود پیش از فینال گفته بود: «اگر می‌خواهید مرا نسل دیگری ببینید، ایرادی ندارد.» مقایسه نسل‌ها همیشه دشوار است، اما وقتی دو بازیکن بزرگ از دو نسل متفاوت در یک بازی روبه‌رو می‌شوند، موضوع جذاب‌تر می‌شود. «برخورد دو کهکشان» عنوانی بود که روزنامه اسپانیایی «مارکا» برای پیش بازی فینال به کار برد. یکی در اوج پختگی و دیگری در آغاز راه، اما هر دو غیرقابل پیش‌بینی و استثنایی.

گلی که رونالدو با یک ضربه والی زیبا به ثمر رساند، ۹۳۸مین گل دوران حرفه‌ای او بود و رکورد خود را به عنوان بهترین گلزن تاریخ فوتبال مردان در رده ملی افزایش داد. کریستیانو رونالدو، با وجود ترک منچستریونایتد در دسامبر ۲۰۲۲ و پیوستن به النصر عربستان، همچنان مهره ثابت ترکیب اصلی پرتغال است و به نظر می‌رسد این روند تا زمانی که خودش تصمیم به بازنشستگی بگیرد، ادامه خواهد داشت.

لحظه‌ای که رونالدو پیش از پایان ۹۰ دقیقه، در مرکز زمین زانو زد و با بدنی که دیگر یاری‌اش نمی‌کرد، بازی را متوقف ساخت، نشان از خستگی مفرط داشت. او خود توضیح داد: «قبلاً در گرم کردن هم حس کرده بودم. مدتی بود که این حس را داشتم. اما برای تیم ملی، اگر لازم بود پایم را هم می‌شکستم. این یک عنوان قهرمانی است، باید بازی می‌کردم و تمام تلاشم را کردم. تا جایی که می‌توانستم پیش رفتم. با یک گل کمک کردم.»

کریستیانو رونالدو، نامی که مترادف با موفقیت، تعهد و عشقی بی‌پایان به فوتبال و کشورش است. در ۴۰ سالگی، او همچنان می‌درخشد و هر بار که وارد زمین می‌شود، درس جدیدی از اسطوره بودن به فوتبال جهان می‌دهد. او نه تنها یک بازیکن، بلکه یک پدیده، یک نماد، و یک افسانه زنده است که برای همیشه در تاریخ فوتبال جهان جای خواهد داشت.