گاردین: حتی تلاش‌های نمادین برای کمک به غزه را برنمی‌تابند!
مادلین «قایق تفریحی سلفی» نیست؛ نمادی از شفقت انسانی در جهانی است که تصمیم گرفته است روی خود را برگرداند.
ایران آنلاین: گاردین نوشته است: یک لحظه تصور کنید؛ بریتانیا - که از شدت رنج در غزه شوکه شده - تصمیم می‌گیرد هنجارها و نهادهای بین‌المللی را دور بزند و از نیروی دریایی خود برای رساندن مواد غذایی، شیر خشک و تجهیزات پزشکی مورد نیاز به بنادر نوار غزه استفاده کند.
البته این هرگز اتفاق نیفتاد. در عوض، این وظیفه به فعالان کشتی مادلین، از جمله گرتا تونبرگ، فعال محیط زیست واگذار شد تا تلاشی نمادین برای شکستن محاصره کمک‌ها و افزایش آگاهی از «بحران گرسنگی» قریب‌الوقوع در غزه انجام دهند. در ساعات اولیه صبح دوشنبه، سربازان اسرائیلی، ظاهراً در آب‌های بین‌المللی، وارد کشتی شدند و خدمه را به بنادر اسرائیل منتقل کردند تا در انتظار بازگشت به کشورشان باشند. وکلای فعالان این اقدام نیروهای مسلح اسرائیلی را تجاوز به حقوق آنها دانسته‌اند.
به گزارش ایسنا، در سال ۲۰۱۰، ارتش اسرائیل به یک ناوگان کمک‌رسانی دیگر حمله کرد و ۱۰ فعال را در این جریان کشت. از زمان انتشار این خبر، ماشین تبلیغاتی تل‌آویو به شدت فعال شده و مادلین را به عنوان یک «قایق تفریحی سلفی» رد کرده است، خطی که توسط رسانه‌های غربی نیز تکرار می‌شود.
وزارت امور خارجه اسرائیل بی‌شرمانه اعلام کرد: «راه‌هایی برای رساندن کمک به نوار غزه وجود دارد - این راه‌ها شامل سلفی‌های اینستاگرامی نمی‌شود.»
اسرائیل از همه این راه‌ها آگاه است، زیرا به طور سیستماتیک آنها را مسدود کرده است. شایان ذکر است که ائتلاف ناوگان آزادی - جنبش پشت مادلین - در سال ۲۰۱۰، ۱۳ سال قبل از ۷ اکتبر، راه‌اندازی شد. محاصره حرکت کالاها و مردم به داخل و خارج از غزه تقریباً دو دهه است که برقرار است. همانطور که مشاور ایهود المرت، نخست وزیر سابق اسرائیل گفت: «ایده این است که فلسطینی‌ها را در رژیم غذایی قرار دهیم، اما آنها را از گرسنگی نمی‌کشیم!»
در سال ۲۰۱۲، روزنامه اسرائیلی هاآرتص یک سند رسمی را منتشر کرد که در آن مقامات دولتی حداقل کالری مورد نیاز برای جلوگیری از گرسنگی یک انسان را محاسبه کرده بودند؛ فلاکت‌بار کردن زندگی برای مردم غزه بدون برانگیختن خشم جهانی از طریق گرسنگی گسترده. یک سال قبل از ۷ اکتبر، برنامه جهانی غذا در مورد «وضعیت وخیم انسانی در آنجا» هشدار داد و خاطرنشان کرد که حدود نیمی از جمعیت محصور غزه «به شدت از نظر غذایی ناامن» هستند. در ۲۰ ماه گذشته، اسرائیل محاصره را تشدید کرده است. حتی المرت، نخست وزیر سابق، که برای دهه‌ها عضو حزب لیکود بنیامین نتانیاهو بود، دولت خود را به دلیل ارتکاب جنایات جنگی سنگین به عنوان یک سیاست رسمی محکوم کرد.
به عنوان مثال، در ۱۰ اکتبر ۲۰۲۳، ژنرال اسرائیلی غسان علیان - که ریاست اداره نظامی اسرائیل را که ظاهراً مسئول کمک‌های بشردوستانه بود، بر عهده داشت - اعلام کرد که «شهروندان غزه» گناه جمعی دارند و «با حیوانات انسان‌نما بر این اساس برخورد می‌شود. اسرائیل محاصره کاملی را بر غزه اعمال کرده است. بدون برق، بدون آب، فقط خسارت. اگر جهنم خواستید - جهنم نصیبتان خواهد شد.» این تنها یکی از اظهارات متعدد با نیت جنایتکارانه و نسل‌کشی بود که هیچ شکی در مورد جنایت پیش رو باقی نمی‌گذاشت.
کشورهای غربی تصمیم گرفتند این هشدارها را نادیده بگیرند. در مارس ۲۰۲۴، دیوید کامرون، وزیر امور خارجه وقت انگلیس، نامه‌ای تند به آلیشیا کرنز، یکی از اعضای حزب محافظه‌کار که ریاست کمیته امور خارجه مجلس عوام را بر عهده داشت، نوشت. او به تفصیل به روش‌های مختلفی که اسرائیل مانع ورود کمک‌ها به غزه می‌شد، از جمله عدم باز کردن عمدی مسیرهای زمینی بیشتر، عدم باز کردن آنها به مدت کافی و اعمال الزامات غربالگری بیش از حد، پرداخت. او توضیح داد: «مسدودکننده‌های اصلی همچنان انکارهای خودسرانه دولت اسرائیل و رویه‌های طولانی ترخیص، از جمله غربالگری‌های متعدد و پنجره‌های باریک باز شدن در ساعات روز هستند.»
او اظهار داشت که کمک‌های مالی بریتانیا نزدیک به سه هفته در مرز منتظر تأیید مانده بود. با این حال، دولت بریتانیا هیچ تحریمی اعمال نکرد و به مسلح کردن دولتی که می‌دانست عمداً مردم غیرنظامی را گرسنه نگه می‌دارد، ادامه داد.
طبق گزارش پروپابلیکا در سال ۲۰۲۴، مشخص شد که دو مقام ارشد آمریکایی در زمینه کمک‌های بشردوستانه به این نتیجه رسیده‌اند که اسرائیل عمداً مانع تحویل غذا و دارو به غزه شده است. طبق قانون ایالات متحده، این امر باید بلافاصله باعث تعلیق ارسال سلاح می‌شد - اما دولت بایدن این یافته‌ها را نپذیرفت.
ممکن است از هیچ‌کدام از این گزارش‌ها آگاه نباشید، زیرا پوشش بسیار کمی از سوی رسانه‌های غربی که مخاطبان خود را در مورد نیت و رفتار نسل‌کشی اسرائیل فریب داده‌اند، دریافت کرده‌اند. یکی از تعاریف نسل‌کشی، طبق کنوانسیون ۱۹۴۸ سازمان ملل، «تحمیل عمدی شرایط زندگی بر گروه به گونه‌ای است که منجر به نابودی فیزیکی کامل یا جزئی آن شود». این توصیف دقیقی از آنچه اسرائیل در غزه انجام می‌دهد، است.
این رژیم ۴۵۲ امدادگر را کشته، افسران پلیس مسئول حفاظت از کمک‌ها را به طور سیستماتیک کشته، زیرساخت‌های لازم برای حمل کمک‌های بشردوستانه را نابود کرده، سوخت و آب مورد نیاز برای پخت غذا را مسدود کرده است. بیش از ۹۵ درصد از زمین‌های کشاورزی در اثر حملات اسرائیل غیرقابل استفاده شده‌اند، ۸۱ درصد از زمین‌های زراعی آسیب دیده و ۸۳ درصد از گیاهان نابود شده‌اند. تقریباً تمام گاوها و طیور آن از بین رفته‌اند؛ تولید شیر تقریباً متوقف شده است.
اسرائیل، آژانس اصلی بشردوستانه غزه، آنروا را مجرم شناخته و سه ماه پیش محاصره کامل را اعمال کرد. سپس ساختارهای بشردوستانه موجود را با بنیاد بشردوستانه غزه (GHF) جایگزین کرد. هدف آن، همانطور که وزیر دارایی اسرائیل، اسموتریچ، اعلام کرد، اجازه ورود «حداقل ضرورت‌ها» بود تا «جهان ما را متوقف نکند و ما را به جنایات جنگی متهم نکند».
چه چیزی را متوقف کنید؟ خب، اسموتریچ آشکارا اعلام می‌کند که اسرائیل تمام فلسطینی‌های بازمانده را از غزه اخراج خواهد کرد. بنیاد بشردوستانه غزه نه تنها کمک‌های بسیار کم و اغلب غیرقابل استفاده‌ای ارائه می‌دهد، بلکه نقاط امدادی را در جنوب ایجاد کرده است تا عمداً شمال غزه را خالی کند. سپس سربازان اسرائیلی بارها فلسطینی‌های گرسنه را قتل عام کردند و ساختارهای بشردوستانه موجود را با چیزی جایگزین کردند که کیت مالتهاوس، نماینده محافظه‌کار انگلیس، آن را «یک میدان تیراندازی، یک کشتارگاه» نامید.
کشتی مادلین به سواحل غزه نرسید. با این حال، خدمه آن، با چنان وقاحت و خشونتی روبرو شدند که شهروندان غربی را منزجر کرده است، شهروندانی که روزی دولت‌های خود را مجبور به توقف همدستی با اسرائیل خواهند کرد - و به همین دلیل است که در نهایت، اسرائیل بازنده است.
انتهای پیام/