فریاد سوختن مردم سردشت و غزه در هیاهوی مدعیان حقوق بشر گم شد

اسماعیل بقائی: ۳۸ سال پیش در چنین روزی، در ۷ تیر ۱۳۶۶، آسمان شهر مظلوم سردشت، هوا نداشت، دم مسموم بمب‌های شیمیایی را داشت که در کارخانه‌های صنعتی برخی قدرت‌های مدعی تمدن ساخته و به رژیم بعث اهدا شده بودند. در آن روز، ده‌ها نفر از مردم بی‌دفاع سردشت جان باختند و میراث‌باقی‌مانده‌ها خراش سینه و تقلای تنفس شد.

سردشت، نخستین شهری بود که پس از جنگ جهانی دوم، در سکوت سنگین جهان، طعم تلخ گازهای شیمیایی را چشید؛ شهری که فریاد سوختن مردمش در هیاهوی مدعیان حقوق بشر گم شد، زیرا آن روز انسانیت نیز از نفس افتاده بود.

امروز، پس از گذر دهه‌ها، سیاهی همان سکوت سنگین، در صحنه‌ای دیگر تکرار می‌شود؛ نه در کوچه‌های خاک‌گرفته‌ سردشت، که در خرابه‌های خونین غزه و ردپای رسوایش در خیال خام تجاوز به ایران. بازیگران همان‌اند؛ قلب و قالب همان تنها نقاب‌ها عوض شده، رسم وقاحت جای نظم و صداقت را گرفته است.

ایران، این زخم کهنه را نه فراموش می‌کند و نه می‌بخشد؛ بوی گاز و خاکستر با هیاهوی تاجران دروغ از حافظه تاریخ پاک نمی‌شود، فراموشی، همانند جامی سمی‌ است که جادوگرِ افسانه حقوق بشر، برای دیگران می‌ریزد اما تقدیر چنان می‌چرخد که نخستین جرعه را خود می‌نوشد.

سخنگوی وزارت امور خارجه