«طرح آندینیا»؛ بازگشت رویای قدیمی صهیونیستی برای تصرف پاتاگونیا آرژانتین
۲۲ سال پیش، «نیویورک تایمز» در مقاله‌ای به موضوعی پرداخت که به نظر می‌رسد، هدف امروز دولت آرژانتین باشد: واگذاری منطقه پاتاگونیا به رژیم اسرائیل؛ توافق اخیر بوئنوس آیرس با تل‌آویو، بحث بر سر انتقال حاکمیت، منابع و خودمختاری در این منطقه جنوب آرژانتین را دوباره شعله‌ور کرده است.
ایران آنلاین: از تارنمای «دیتا اورخنته» (dataurgente.com)، رسانه آمریکایی نیویورک تایمز در اوت ۲۰۰۲ (پنجم شهریور ۱۳۸۱) و در بحبوحه بحران اقتصادی آرژانتین، مقاله‌ای منتشر کرد که سروصدای زیادی به پا کرد و طنین خوشایندی نداشت: «برخی در آرژانتین، جدایی را پاسخی به خطر اقتصادی می‌دانند».
به گزارش ایرنا، این گزارش، نارضایتی مردم «پاتاگونیا» (منطقه‌ای وسیع در جنوب آمریکای جنوبی) از مرکزیت‌گرایی بوئنوس آیرس و وسوسه استقلال ناشی از ثروت نفت، برق آبی و معدنی منطقه را بررسی کرد.
امروزه و در بستری کاملا متفاوت اما به همان اندازه قطبی، موضوع مقاله نیویورک تایمز بار دیگر بر سر زبان‌ها افتاده است؛ بحث‌هایی که به توافق جنجالی «خاویر میلی» رئیس‌جمهوری آرژانتین با اسرائیل مرتبط است؛ توافقی که شامل امکاناتی برای اسکان صهبونیست‌ها و شرکت‌های اسرائیلی در پاتاگونیا می‌شود.
مقاله نیویورک تایمز منطقه‌ای خشمگین از سیاست‌های دولت آرژانتین را به تصویر می‌کشد که طبق آن، ۵۳ درصد از افراد مورد بررسی در سال ۲۰۰۲ از جدایی پاتاگونیا حمایت می‌کردند، رقمی که در بین جوانان تا ۷۸ درصد افزایش یافت.
رنجش پاتاگونیایی‌ها نسبت به دولت بوئنوس آیرس، متهم به غارت منابع بدون بازگشت، با هویت متمایز ساکنان این منطقه آمیخته شده که با تنوع مهاجرتی (اسپانیایی و ایتالیایی، و همچنین ولزی، کروات و آلمانی) و دوری جغرافیایی تشدید می‌شود.
«الفو کروتلر» استاد زبان فرانسه که در این گزارش از او نقل قول شده است، می‌گوید: آنها نفت، گاز و چوب را از ما می‌گیرند و فقط مشکلات را برمی‌گردانند.
دو دهه بعد، شرایط درگیری تغییر کرده، اما از بین نرفته است. توافق اخیر میان دولت آرژانتین به ریاست جمهوری «خاویر میلی» و رژیم اسرائیل به نخست وزیری «بنیامین نتانیاهو»، که در بحبوحه محکومیت جهانی حملات صهیونیست‌ها علیه غزه امضا شد، هشدارهایی را در مورد احتمال واگذاری خارجی پاتاگونیا ایجاد کرده است. برای برخی، شبح سال ۲۰۰۲ دوباره زنده شده است: نگاه دوباره به این منطقه، به عنوان غنیمت ژئوپلیتیکی.
دیدار میلی با نتانیاهو در دهم ژوئن گذشته (۲۰ خرداد) و انتشار تصویری که نقشه آرژانتین را در مقابل نخست وزیر رژیم صهیونیستی نشان می‌دهد، سوال‌ها و نگرانی‌هایی را در مورد توافق با رژیمی که متهم به نقض سیستماتیک حقوق بشر شده، ایجاد کرده است.
دولت «ادواردو دوآلده» رئیس‌جمهوری پیشین آرژانتین در سال ۲۰۰۲، درخواست‌های استقلال پاتاگونیا را «حماقت محض» خواند؛ هر چند بر ضرورت اصلاح فدرالیسم اذعان کرد.
«خورخه سوبیش» فرماندار وقت، جدایی‌طلبی را رد کرد اما خواستار خودمختاری شد: «چرا باید اسیر یک سیستم ناکارآمد باشیم؟»
به نوشته این تارنمای آرژانتینی، هراسی که امروز وجود دارد، فروش پارک‌های ملی (که در سال ۲۰۰۲ شایعه‌ای بیش نبود) نیست، بلکه ایجاد پایگاه‌های نظامی و ورود سرمایه خارجی در چارچوب بحران اقتصادی و تعدیل مورد نظر دولت خاویر میلی است.
تشابه میان این دو دوره، یک نکته ثابت را آشکار می‌کند: پاتاگونیا به عنوان یک سرزمین مورد مناقشه، بین دو وضعیت به حاشیه رانده شدن تاریخی و ظرفیت استراتژیک چشمگیر.
مقاله نیویورک تایمز در سال ۲۰۰۲ به نقل از یک کارشناس نظامی در مورد برنامه‌های نظامی در صورت جدایی فرضی این منطقه هشدار داد. در حال حاضر، همکاری‌های نظامی با اسرائیل، سوء ظن‌ها را برانگیخته است.
پرسشی که نیویورک تایمز در سال ۲۰۰۲ مطرح کرد که این روزها و با ظهور بازیگران جدید بار دیگر صدق می‌کند: آیا غفلت تاریخی و سوءمدیریت ثروت می‌تواند پاتاگونیا را به یک بشکه باروت تبدیل کند؟
این گزارش با هشداری از سوی «روبن روکو» روزنامه‌نگار اهل پاتاگونیا به پایان رسید: «وقتی خانواده‌ای بدهکار است، دارایی‌های مصرفی خود را می‌فروشد. جایگاه ما برای دولت مرکزی همین است». با گذشت دو دهه، آرژانتین بار دیگر در لبه پرتگاه قرار گرفته و این عبارت به همان میزان آزاردهنده است.
انتهای پیام/