«ایران» به بهانه چهاردهمین سال اکران فیلم اصغر فرهادی و نمایش آن در جشنواره ریترواتو به بررسی این فیلم می‌پردازد
«جدایی نادر از سیمین» حالا دیگر یک «فیلم مرجع» است
می‌گویند فیلم‌های تأثیرگذار، فیلم‌هایی هستند که با پایان اکران، پرونده‌شان بسته نمی‌شود. آنها به مرور زمان معنا می‌یابند، تفسیر و بازبینی و گاهی حتی دوباره و چندباره کشف می‌شوند. «جدایی نادر از سیمین» ساخته اصغر فرهادی، یکی از این فیلم‌هاست. اثری که حالا، چهارده سال پس از اکران نخست‌اش، همچنان بخشی زنده از جریان فرهنگی سینمای ایران و جهان به شمار می رود.
نرگس عاشوری - گروه فرهنگی روزنامه ایران: بهانه نوشتن دیگرباره درباره این فیلم، حضور چشمگیر بیش از پنج هزار تماشاگر ایتالیایی در نمایش ویژه آن بود؛ نمایشی که با حضور اصغر فرهادی و سارینا فرهادی، بازیگر فیلم، برگزار شد. این استقبال بی‌کم‌وکاست، تنها یک رویداد فرهنگی نبود؛ نشانه‌ای دیگر از زیست طولانی و ماندگار فیلمی است که به درستی، «روایت اخلاق در بزنگاه تصمیم» لقب گرفته است.
از اولین نمایش فیلم در جشنواره برلین در سال ۲۰۱۱ و دریافت خرس طلایی بهترین فیلم گرفته تا اسکار بهترین فیلم خارجی‌زبان، از جایزه بهترین فیلم خارجی‌زبان گلدن‌گلوب و جشنواره فیلم سزار تا جایگاهش در لیست‌های معتبر سینمایی همچون هالیوود ریپورتر و حالا فهرست صد فیلم برتر قرن بیست‌ویکم به انتخاب نیویورک‌تایمز، مسیر افتخار این فیلم ادامه‌دار بوده است.
اما آنچه اهمیت دارد، نه فقط جوایز، بلکه دلیل این ماندگاری است. در روزگاری که عمر بسیاری از فیلم‌ها، به اندازه زمان اکران‌شان محدود شده، «جدایی...» همچنان دیده و بازخوانی می‌شود و در برنامه‌های سینمایی دانشگاهی، در جلسات نقد بین‌المللی، در فهرست بهترین‌ها، جایگاهی تثبیت شده دارد. فیلمی که از «موفقیت» عبور کرده و به مرحله «مرجع» بودن رسیده است.
ایران آنلاینانتهای پیام/