مذاکره با اقتدار؛ عهدشکنان را فراموش نکنیم

ایران آنلاین: البته با صراحت باید تأکید کرد که جمهوری اسلامی ایران هیچ‌گاه میز مذاکره را ترک نکرده است. این دولت ایالات متحده بود که با خروج یک‌جانبه از توافق بین‌المللی برجام در سال ۲۰۱۸، به شهادت رساندن سردار سلیمانی در خاک عراق، زدن به زیر میز مذاکره در سال 1401 و حمله نظامی به تأسیسات هسته‌ای کشور در آستانه دور ششم مذاکرات 1404، به اصول ابتدایی گفت‌وگو و حسن‌نیت پشت‌پا زد. این اقدامات نشان داد که مشکل اصلی نه در اصل مذاکره، بلکه در صداقت طرف‌های غربی، بویژه آمریکا نهفته است.

همچنین، نباید نقش اخلالگران شناخته‌شده در مسیر مذاکره، یعنی رژیم صهیونیستی و برخی اعضای تروئیکای اروپایی را نادیده گرفت. در مقاطع کلیدی، از ترور دانشمندان ایرانی تا حملات هدفمند به تأسیسات نظامی و هسته‌ای، رژیم صهیونیستی تلاش کرده روند گفت‌وگوها را با تحریک‌سازی و فضای روانی، به‌هم بریزد. در کنار آن برخی کشورهای اروپایی نیز، به ‌جای ایفای نقش میانجی بی‌طرف، عملاً در کنار طرف آمریکایی فشارهای هماهنگ وارد کرده‌اند.

با این حال آنچه امروز اهمیت دارد، احیای دیپلماسی فعال ایران، با اتکا بر اصول سه‌گانه عزت، حکمت و مصلحت است. مذاکره زمانی ابزار قدرت است که در چهارچوب عزت ملی انجام شود؛ یعنی بدون امتیازدهی بی‌محابا، و با دفاع از منافع راهبردی کشور در سطوح منطقه‌ای و بین‌المللی. این انسجام تازه در مواضع سیاسی کشور می‌تواند فضای دوگانه‌سازی و قطبی‌سازی داخلی درباره مذاکره را از میان ببرد.

امروز مذاکره در گفتمان حاکمیتی، امتداد عقلانی مقاومت است، نه جایگزین آن. تجربه دفاع مقدس نشان داد که اجماع در سطح حاکمیت، چگونه می‌تواند به انسجام ملی تبدیل شود.

اکنون نیز اگر مذاکره با اقتدار پیگیری شود و از حمایت تمام‌قد قوا برخوردار باشد، این ابزار می‌تواند به راهی برای کاهش فشارهای اقتصادی، افزایش ثبات داخلی و تقویت جایگاه منطقه‌ای ایران تبدیل شود. مذاکره نه نشانه ضعف است و نه عقب‌نشینی. مذاکره زمانی که بر پایه اقتدار ملی، وحدت داخلی و محاسبه دقیق قدرت انجام شود، ابزار پیشروی است نه توقف. اگر این مسیر با هوشمندی ادامه یابد، ایران می‌تواند هم میز مذاکره را حفظ کند، هم میدان مقاومت را.