وطن خانه تحقق آرزوهاست
ابوالقاسم رئوفیان، دبیر کل حزب اسلامی ایران در یادداشتی نوشت: در روزگاری که چالشهای داخلی و خارجی بر جامعه ایران سنگینی میکند، نشانههایی از تحولی آرام اما معنادار در عرصه سیاستگذاری فرهنگی و تا حدی سیاسی مشاهده میشود؛ تحولی که میتواند امید تازهای را برای آینده کشور و بازگشت نخبگان ایرانی فراهم کند.
ایران آنلاین: یکی از مهمترین شاخصهای این تحول، باز شدن فضای رسانهای برای طرح دیدگاهها، نقدها و نظریههای متنوع است. بویژه در رسانههای رسمی مانند تلویزیون و همچنین رسانههای نوشتاری که برای اولین بار پس از سالها، تریبونهایی در اختیار صاحبنظران، منتقدان و اندیشمندان قرار گرفته تا آزادانه دغدغهها و پیشنهادهای خود را درباره آینده ایران بیان کنند. این اتفاق نه تنها به رسمیت شناختن نگاه انتقادی است، بلکه نشانگر رویکرد تازهای در بدنه تصمیم گیران است که به دنبال ایجاد پیوند دوباره با جامعه دانشگاهی، فرهنگی و حتی مهاجران ایرانی در خارج از کشور است.
این رویکرد تازه پیام مشخصی دارد: وطن هنوز خانهای امن برای تحقق آرمانها و رویاهای نسل جوان است. بویژه برای آن دسته از دانشجویان و نخبگان ایرانی که به دلایل مختلف – از محدودیتهای فرهنگی گرفته تا نگرانیهای امنیتی و اجتماعی – مسیر زندگی و تحصیل خود را در خارج از کشور دنبال کردهاند. امروز با گشایشهایی که در فضای فرهنگی کشور به وجود آمده، امید میرود که این جوانان با دیدی روشنتر، بستر تحقق رویاهای خود را نه در سراب مهاجرت، بلکه در دامان وطن جستوجو کنند. پیام این تحولات فرهنگی، دعوت به بازگشت است؛ بازگشتی نه فقط فیزیکی، بلکه فکری و قلبی به خاکی که ریشههای هویتیشان در آن نهفته است.
البته باید اذعان کرد که این تحولات، صرفاً محدود به عرصه فرهنگ نیست و نباید هم باشد. جامعه امروز ایران نیازمند نوسازی همهجانبه در عرصههای سیاسی، اجتماعی، اقتصادی و امنیتی است.
تأمین آزادی بیان، احترام به تنوع فکری، مشارکت دادن نخبگان از طیفهای مختلف در فرآیند تصمیمسازی و به رسمیت شناختن حق نقد – همگی عناصر کلیدی برای بازسازی اعتماد عمومی و بازگرداندن امید به نسل جوان هستند. این تغییر نگاه باید همهجانبه و مستمر باشد.
ایران تنها زمانی میتواند مأمن نهایی فرزندان مهاجر خود شود که نهتنها بر فشارهای خارجی و جنگهای تحمیلی (همچون جنگ ۱۲ روزه اخیر با دشمنان منطقهای)، بلکه بر مشکلات درونی همچون بحران اقتصادی، معیشتی، تبعیض و ناکارآمدی نیز غلبه کند. در غیر این صورت، فضای باز فرهنگی ممکن است صرفاً در سطح باقی بماند و به پویایی واقعی نینجامد.
انتهای پیام/