آرزوی برنده

سهیلا نوری- گروه گزارش: زاده «حسن‌آباد علیا» یکی از روستاهای توابع بخش کَروَن در غرب استان اصفهان است؛ از محروم‌ترین روستاهای این بخش استان که تا چند کیلومتری آن خبری از امکانات زیادی نیست، چه برسد به باشگاه ورزشی. این وضعیت در ۱۳ سال گذشته از این هم بدتر بود، با این حال آرزو که محدودیت سرش نمی‌شود؛ با دیدن مردان آهنین در قاب تلویزیون، هوایی شد. ذهنش، بیابان‌ها و تپه‌های شنی اصفهان را درنوردید و بدون لحظه‌ای تردید خود را در ردیف یکی از قدرتمند‌ترین مردان ایران دید که از دریچه جعبه جادو قدرت‌نمایی می‌کند.

«حسین براتی» یکی از قوی‌ترین مردان ایران، در فصل تازه برنامه تلویزیونی «مردان آهنین» به مصاف حریفانی قَدَر رفت تا ثابت کند بیماری سرطان آخر راه نه، که ابتدای یک مسیر زیباست.
 
قدرت آرزو 

«۱۷ ساله بودم که برنامه تلویزیونی مردان آهنین، هدف آینده‌ام را تعیین کرد و بدون آنکه فکر کنم شدنی هست یا نه، فقط می‌خواستم یکی از آن مردان باشم.» گفت‌وگو با مرور همین آرزو آغاز شد؛ آرزویی که بعدها هدف «حسین براتی» یکی از ۳۰ مرد قوی ایران را ساخت. ساکن روستایی عاری از امکانات بود که هیچ پتانسیلی برای نزدیک شدن او به این هدف نداشت، اما تنها چیزی هم که اهمیت نداشت، همین بود؛ حسین با روحیه مبارز و شخصیت سرسختی که داشت، این حرف‌ها سرش نمی‌شد، برای همین مسافت یک ساعته روستا تا شهرستان «تیران» را طی می‌کرد و خودش را به باشگاه بدنسازی می‌رساند.

ورزش را که شروع کرد ۷۰ کیلو بود و زمان زیادی نگذشت که با ۳۰ کیلو افزایش وزن، در دسته مثبت ۱۰۵ کیلوگرم وزنه زد؛ ۱۴۰ کیلو یک‌ضرب و ۱۷۰ کیلو دوضرب. چیزی جلودارش نبود و هر روز خود را به آرزویش نزدیک‌تر می‌دید تا اینکه بزرگ‌ترین سنگ زندگی جلوی پایش افتاد؛ «به خودم آمدم و دیدم یک توده روی گردنم رشد کرده. اوایل پزشکان می‌گفتند عفونت دهان و گلو است ولی هیچ دارویی فایده‌ نداشت و توده بزرگ‌تر و علت آن سرطان غدد لنفاوی تشخیص داده شد. دلم نمی‌خواست حرف‌ها و حتی ناراحتی اطرافیان، تصویری را که از آینده ساخته بودم خراب کند، برای همین با تمرکزی بیشتر از قبل جلو می‌رفتم.»

گویی حسین به خودش قول داده بود مراقب آرزوهایش باشد. انگار نمی‌خواست بعدها این بیت «شاملو» که می‌گوید «آه، اگر امید می‌داشتی آن خُشکسار کنون این‌گونه از باغ و بهار بی‌برگ نبود» شاملش شود. همین هم شد که در روزهای اسیر در چنگال سرطان، باز هم وزنه می‌زد. مربی‌ها هم تعجب و هم تشویقش می‌کردند. ۲ هفته یک‌بار آماده شیمی‌درمانی می‌شد. هفته اول حال و اوضاع خوبی نداشت، اما هفته دوم را سبک‌تر تمرین می‌کرد. یک سال با همین ریتم جلو رفت و هر بار که سی‌تی‌اسکن و آزمایش می‌داد، نتیجه امیدوارکننده‌تری می‌گرفت. راه درست را انتخاب کرده بود؛ به دردی که سراغش آمده بود کمتر از هدفی که در سر داشت فکر می‌کرد. نه اینکه درمان را رها کرده باشد، اما وقتی دست پرقدرت فقر نمی‌گذاشت روتین درمانی یک بیمار مبتلا به سرطان را دنبال کند، به درمان روحیه‌اش پرداخت.

«روی سرطان را کم کردم. به خودم می‌گفتم اسم این مریضی ترسناک هست ولی اگر بخواهی زندگی کنی باید فکر کنی مثل سرماخوردگی درمان می‌شود. همین‌طور هم شد. با هدف اینکه یک روز قوی‌ترین مرد استان، ایران و بعد هم جهان شوم، خودم شدم انرژی‌بخش خانواده‌ام. بعد از ۱۲ جلسه شیمی‌درمانی و ۲ ماه پرتودرمانی پشت سر هم، جواب سی‌تی‌اسکن آمد و من موفق شدم سرطان را به زانو دربیاورم.»
 
 این آخر مسیر من نیست

هنوز تحت درمان است؛ به این دلیل که آدم سهل‌انگاری نیست. اواخر سال ۱۳۹۷، درست وقتی که وضعیت جسمانی‌اش روبه‌راه شد، تصمیم گرفت سراغ رشته مردان آهنین برود و چیزی نگذشت که در رقابت با قوی‌ترین مردان استان نفر اول شد. همین موفقیت آغازی بود برای حضورش در مسابقات کشوری و تا سال ۱۴۰۳ که از ناحیه سرشانه آسیب دید، همیشه در جمع ۳۰ نفر برتر قرار داشت.

«از بچگی آرزوی من دیده شدن در مسابقه تلویزیونی مردان آهنین بود که خوشبختانه امسال به آرزویم رسیدم و در قسمت سوم این مسابقات، صحنه رقابت من از تلویزیون پخش شد، هرچند نتیجه آن‌ چیزی نشد که می‌خواستم. من از نظر امکانات نسبت به بسیاری از مردان آهنین این دوره وضعیت ضعیف‌تری داشتم، ضمن اینکه قرعه من به گروه سختی افتاد تا حدی که حریفم ۵ دوره نایب قهرمان ایران بود و ۲ رتبه جهانی هم داشت و طبیعتاً از دور مسابقات خارج شدم. ولی شک ندارم این آخر مسیر من نیست بلکه تازه شروع ماجراست و به خودم قول دادم تا ۴۲ سالگی که برای عرض‌اندام در این رشته فرصت دارم، دست از تلاش برای رسیدن به آرزوی روز اولم یعنی تبدیل شدن به قوی‌ترین مرد ایران و جهان برندارم.»