زن و بچه فیلمی با ۱۰ نقطه پایان و پریشانی مضمونی

صفیه رجائی - ایران آنلاین: فیلم «زن و بچه»، آخرین ساخته «سعید روستایی»، چند هفته‌ای است که بر روی پرده نقره‌ای سینماها به نمایش درآمده است. این فیلم، ابتدا در جشنواره فیلم کن به نمایش درآمد و نمره خوبی هم از منتقدان دریافت کرد و بسیاری عنوان می‌کردند که احتمالا یک نقطه عطف در کارنامه سعید روستایی باشد و بسیاری نیز پریناز ایزدیار را شایسته دریافت جایزه نخل طلایی می‌دانستند.

در همین رابطه، حمیدرضا قادری منتقد سینما در گفت‌وگو با ایران آنلاین در نقد فیلم «زن و بچه» اظهار کرد: زن و بچه از بسیاری از فیلم‌های سینمایی که در یکی دو سال اخیر دیده‌ایم بهتر است اما اینکه این موضوع را می‌توان نشان افول سینما یا قوت فیلم دانست مسئله دیگری است.

قادری با بیان اینکه کیفیت فیلم «زن و بچه» به‌مراتب از سه فیلم قبلی سعید روستایی پایین‌تر است، خاطرنشان کرد: «برادران لیلا»، «متری شیش و نیم» و «ابد و یک روز» هر سه فیلم‌های خوبی بودند که مشخصا از یک نقطه شروع می‌شدند و در نقطه دیگری به پایان می‌رسیدند اما فیلم زن و بچه این‌طور نبوده و بسیار مطول است.

وی افزود: فیلم زن و بچه از پراکندگی دال مضمونی بسیار رنج می‌برد، به عبارتی معلوم نیست که فیلم حول چه محوری می‌چرخد، همین موضوع باعث شده زن و بچه به‌‌زعم بسیاری ضد زن باشد در حالی که گمان می‌رود فیلم قرار بوده در ستایش صبر و بردباری یک زن از طبقه متوسط جامعه باشد.

البته ممکن است کارگردان بعدها ادعا کند که می‌خواسته یک حدیث نفس یا شرح وضعیتی از یک زن داشته باشد که لزوماً همه تصمیماتش درست نیست، یعنی اگر کسی این پیش فرض را دارد که یک زن توسط دیگران دچار مشکل شده این‌طور نیست، ‌زن داستان فیلم تصمیماتی می‌گیرد که برخی از آن‌ها درست و برخی از آن‌ها غلط است و تبعات تصمیماتش را نیز متحمل می‌شود. ضمن اینکه اگه قرار بود فیلمنامه درباره تصمیمات درست و غلط شخصیت اصلی آن باشد اساساً کلاس و نقشه‌ای که از لحاظ دراماتیک نوشته می‌شد باید متفاوت می‌بود.

مطول بودن و آشفتگی دال مضمونی و بازی ضعیف پریناز ایزدیار نقطه ضعف‌های فیلم زن و بچه

منتقد سینما همچنین عنوان کرد: به‌جز مطول بودن و آشفتگی دال مضمونی نقطه ضعف دیگری که در این فیلم بتوان اشاره کرد بازی ضعیف نقش اصلی داستان یعنی «پریناز ایزدیار» است. با وجود اینکه بسیاری بازی پریناز ایزدیار در این فیلم را تحسین می‌کنند اما او در فیلم‌های قبلی خود بازی‌های به‌مراتب بهتری ارائه داده است و در این فیلم نتوانسته به‌خوبی موقعیت مادری که فرزندش را از دست داده ایفا کند. تا جایی که حتی نوع واکنش‌ها، گریه‌ها و غم و اندوهش نیز خنده‌دار یا به قول برخی از منتقدین کمدی ناخواسته از آب درآمده است.

قادری با اشاره به بازی سایر بازیگران فیلم هم عنوان کرد: از آنجایی که فیلم زن و بچه حول شخصیت اول داستان شکل گرفته، سایر بازیگران همچون دورچین غذای اصلی هستند و به‌جز «پیمان معادی» که همچون گذشته یک بازی استاندارد از خود ارائه می‌دهد، بازی سایر بازیگران چندان چشمگیر نیست که بخواهیم راجع به آن صحبت کنیم و در همان حدی که کارگردان خواسته ظاهر شده‌اند. البته در این بین، یک نکته وجود دارد که آن هم بازی بازیگر نوجوان فیلم است که به خوبی توانسته نقش یک نوجوان بسیار شرور را ایفا کند و حسرت بزرگ این فیلم این است که زن و بچه می‌توانست تا انتها با این نوجوان جلو برود ولی این اتفاق نیفتاد که البته خرده هم نمی‌توان گرفت چرا که اساسا هدف فیلم‌ساز ساخت فیلم دیگری بوده است، اما به‌طور کلی پرداختن کامل به چنین شخصیتی در سینمای ایران بسیار خالی است.

وی با بیان اینکه در این فیلم زیاده‌گویی بسیاری وجود دارد که موجب شده فیلم کش‌دار شود، عنوان کرد: این زیاده‌گویی تا اندازه‌ای است که عملاً در یک نقطه‌ای از فیلم به بعد مثلاً از دقیقه ۹۰ تا پایان فیلم، به شکل کنایه‌آمیزی می‌توان گفت دو کورس اسنپ بین شهری لازم است تا فیلم تمام شود، و این طور به نظر می‌آید که فیلم ۱۰ نقطه پایان دارد و کارگردان دلش نیامده داستان را به ‍پایان برساند.

قادری همچنین با اشاره به اینکه نکته خاصی در خصوص گریم و طراحی لباس در این فیلم وجود ندارد، گفت: چهره‌هایی که ما در این فیلم مشاهده می‌کنیم، همان چهره‌هایی هستند که در زندگی روزمره خود می‌بینیم و تفاوت چندانی با آن‌ها ندارند. اساسا از آنجایی که سینمای سعید روستایی می‌خواهد نوعی واقع‌گرایی دراماتیک را نمایندگی کند بازیگران تفاوت چندانی با افرادی که ما در طول روز از کنارشان عبور می‌کنیم ندارند که یک نکته مثبت در آثار روستایی به شمار می‌رود.