الگوبرداری از چین و روسیه
دور کردن سایه جنگ و تهدیدات احتمالی از ایران، امروز یکی از مسائل اساسی کشور است و بازتاب آن را میتوان در اعتماد بازار و فضای کسبوکار مشاهده کرد. برای ارزیابی دقیق این وضعیت، سنجشهای مستند میتواند تصویری روشن به مسئولان ارائه دهد.
ایران آنلاین: در این میان، ظرفیت ابتکار عمل رئیسجمهوری و الزامات سیاستهای کلان نظام اهمیت ویژهای دارد، بهویژه طی حضور او در مجمع عمومی سازمان ملل متحد که مهمترین رویداد بینالمللی سالانه به شمار میرود.
با این حال، مدت اقامت هیأتهای عالیرتبه ایران در نیویورک معمولاً محدود به چهار روز است و سنتهای اداری شکلگرفته از دهه هشتاد شمسی باعث شده بخشی از این زمان صرف دیدارهای تکراری با مقیمان یا ملاقاتهایی کماهمیت با مقامات برخی کشورها شود. چنین برنامههایی ارزش محتوایی بالایی ندارند و میتوانند به اتلاف وقت عالیترین مقام اجرایی کشور در شرایط حساس بینالمللی منجر شوند.
با توجه به مقدمات فوق، مهمترین اقدام رئیسجمهوری برای تأمین منافع ملی باید متمرکز بر تغییر رویکرد آمریکا نسبت به کشورمان و کنار نهادن یا کماثر کردن سیاست فشار حداکثری دولت ترامپ باشد.
مجموعه اقدامات و ابتکارات مشابه در شهریور سال 1392 در این قالب، قابلیت بازبینی و توجه دارند.
همچنین مدل دیپلماسی مستقیم رهبران چین و روسیه حاوی تجربههای قابل اعتنایی برای هیأت کشورمان است. تعامل مستقیم و دیپلماتیک با طرفهای خارجی برای تأمین منافع ملی نه به معنای گذشت از اقدامات مجرمانه و دشمنیهای ظالمانه آنهاست و نه باید چیزی از میزان و سطح آمادگی عمومی کشور برای مقابله با دسیسهها و تهدیدات آنها بکاهد.
ابزار دیپلماسی در کنار سایر ابزارهای تأمین منافع ملی کارکردهایی دارد که بویژه در شرایط خطیر جاری میتواند اثرگذار باشد.
یکی از کارکردهای مهم سازمان ملل متحد چیزی است که اصطلاحاً به آن «ظرفیت گردهمایی» گفته میشود، بهصورتیکه بدون تشریفات معمول یا هرگونه مقدماتی که بهصورت طبیعی در مناسبات دیپلماتیک رعایت آنها الزامی است، شرایط تعامل ساده و مستقیم بین رهبران کشورها فراهم میشود.
این فرصتی است که رئیسجمهوری نباید اجازه دهند بهراحتی از کف برود.
*سفیر پیشین ایران در برزیل
انتهای پیام/