این تناقض، نشانه‌ای از یک ساختار نیمه‌کاره است؛
برزخ حرفه‌ای و آماتور
علی لطیفی بازیکن سابق تیم ملی در یادداشتی نوشت: فوتبال ایران سال‌هاست میان دو قطب «حرفه‌ای شدن» و «آماتور ماندن» سرگردان است. از یک سو، پرداختی‌های سنگین به بازیکنان و مربیان، فوتبال ما را هم‌ردیف برخی لیگ‌های گران آسیا کرده است.
گروه ورزشی: در سطحی نزدیک به قطر و امارات، اما از سوی دیگر، کیفیت بازیکنان خارجی جذب شده، فاصله زیادی با استانداردهای همین کشورها دارد و عملاً پول‌هایی پرداخت می‌شود که بازدهی و ارزش واقعی در زمین مسابقه ایجاد نمی‌کند. این تناقض، نشانه‌ای از یک ساختار نیمه‌کاره است
فوتبال ایران در حوزه نرم‌افزاری، مانند قراردادها و هزینه‌ها، حرفه‌ای عمل می‌کند، اما در زمینه سخت‌افزاری و باشگاه‌داری هنوز آماتور است. ورزشگاه‌های فرسوده، نبود زیرساخت‌های مدرن و ضعف مدیریتی باعث شده باشگاه‌ها بیشتر مصرف‌کننده باشند تا تولیدکننده. در حالی که همواره شعار «بازیکن‌سازی» داده می‌شود، در عمل توجه کافی به آکادمی‌ها و استعدادیابی وجود ندارد.
نمونه‌های معدودی مانند سپاهان نشان داده‌اند که می‌توان در سطح بین‌المللی استعدادیابی کرد، اما این روند عمومی نشده است. در عوض، پول‌های هنگفت صرف بازیکنان خارجی کم‌کیفیت یا مربیانی می‌شود که تأثیرگذاری چندانی ندارند. راه‌حل روشن است؛ اگر منابع مالی و انسانی درست مدیریت می شد و اگر بیت‌المال صرف توسعه زیرساخت و پرورش استعدادها شود، می‌توان فوتبال ایران را از این برزخ خارج کرد.
پرداخت حرفه‌ای بدون ساختار حرفه‌ای، تنها اتلاف منابع است. باشگاه‌های ما باید به جای هزینه‌های بی‌ثمر، روی مربیان متخصص، آکادمی‌های پایه و جذب بازیکنان خارجی باکیفیت سرمایه‌گذاری کنند. تنها در این صورت است که فوتبال ایران به معنای واقعی حرفه‌ای خواهد شد.
انتهای پیام/