خوشبینی دشوار است
استفن والت_ استاد دانشگاه هاروارد نوشت: جای تعجب نیست که دونالد ترامپ در حال جشن گرفتن پیروزی است و توافق آتش‌بس را «طلوع تاریخی خاورمیانه جدید» می‌نامد. با این حال، او قبلاً چیزهای مشابهی گفته است و برخی از اسلاف او نیز چنین گفته بودند. امیدوارم حق با او باشد، اما من روی آن شرط نمی‌بندم.
ایران آنلاین: استاد دانشگاه هاروارد و تحلیل‌گر بین‌المللی در یادداشت خودنوشت؛ دو سؤال بی‌پاسخ پس از توافق فعلی مطرح است؛ سؤال اول که بدیهی است، این است که «آیا این توافق پابرجا خواهد ماند؟» سؤال دوم - که پاسخ به سؤال اول تا حد زیادی به آن بستگی دارد - این است که آیا روابط اسرائیل با بقیه جهان، بویژه «رابطه ویژه» آن با ایالات‌متحده، به گونه‌ای در حال تحول است که در نهایت صلح پایدار را ممکن سازد؟
در مورد سؤال اول، خوشبینی دشوار است. همان‌طور که منتقدان دیگر اشاره کردند، «طرح صلح» توسط «میانجیگران» آمریکایی طرفدار سرسخت اسرائیل (استیو ویتکاف و جارد کوشنر) با مشارکت حداقلی فلسطینیان تدوین شد.
در شکل نهایی خود، این طرح بیشتر به یک اولتیماتوم شباهت داشت تا یک توافق مذاکره شده. این طرح، برخی از جاه‌طلبی‌های حداکثری راست افراطی اسرائیل (مانند الحاق غزه و اخراج دائمی ساکنان فلسطینی آن) را رد می‌کند، اما فلسطینی‌ها را ملزم به انجام مجموعه‌ای از اصلاحات دشوار و غیرقابل تأیید می‌کند، مانند خلع سلاح کامل حماس، تخریب تمام تونل‌های آن و همچنین محرومیت از هر گونه مشارکت سیاسی و اصلاحات رادیکال اما نامشخص در تشکیلات خودگردان فلسطین.
همچنین یک نهاد نظارتی خارجی که هنوز مشخص نشده است -تحت نظارت «هیأت صلح» به ریاست خود ترامپ- بر رعایت مفاد توافق نظارت خواهد کرد و تصمیم خواهد گرفت که آیا هر یک از طرفین به توافق پایبند هستند یا خیر.
مهم‌تر از آن، این توافق تمام مسائل سیاسی دشوار را به نقطه‌ای نامشخص در آینده موکول می‌کند و در مورد تلاش‌های مداوم اسرائیل برای بلعیدن کرانه باختری کاملاً ساکت است. بنابراین برای باور به موفقیت این طرح، باید اعتقاد داشت که جهان خارج - به‌ویژه ایالات‌متحده- فشار بی‌امان خود را بر اسرائیل حفظ خواهد کرد تا توافق فعلی را نگه دارد و در نهایت به یک راه‌حل عادلانه و دائمی برای درگیری طولانی با فلسطینیان دست یابد.
هیچ مدرکی وجود ندارد که نشان دهد نتانیاهو، حامیان راستگرای او یا خود جامعه اسرائیل مایل به پذیرش یک راه‌حل واقعی دودولتی یا نوعی کنفدراسیون تک‌کشوری باشند، حتی اگر اطمینان یابند حماس و دیگر جناح‌های فلسطینی کاملاً به حاشیه رانده شده‌اند.
با توجه به شخصیت دمدمی‌مزاج و بی‌علاقگی ترامپ به جزئیات آیا کسی واقعاً باور دارد که این روند ادامه خواهد یافت؟ مشکل فقط ترامپ نیست. قدرت‌های خارجی اغلب مایل بوده‌اند که طرف‌های درگیر را برای توقف موقت جنگ تحت فشار قرار دهند - همان‌طور که ایالات‌متحده و اتحاد جماهیر شوروی در طول جنگ‌های اعراب و اسرائیل در سال‌های ۱۹۵۶، ۱۹۶۷ و ۱۹۷۳ انجام دادند و همچنین واشنگتن از آن زمان تاکنون در موارد متعدد انجام داده است.
اما آنها هرگز حاضر نبوده‌اند زمان، توجه و سرمایه سیاسی کافی هزینه کنند و از تمام اهرم‌های موجود برای دستیابی به یک توافق سیاسی عادلانه و پایدار استفاده نمایند. به همین دلیل است که توافقنامه‌های اسلو، اجلاس کمپ‌دیوید در سال ۲۰۰۰، کنفرانس آناپولیس در سال ۲۰۰۷، گروه چهارجانبه خاورمیانه که سرنوشت بدی داشت و سایر ابتکارات صلح که بسیار مورد توجه قرار گرفته بودند، همگی شکست خوردند.
منبع: Foreign Policy
متن کامل این گزارش را اینجا بخوانید.
انتهای پیام/