بازی تدارکاتی با اعمال شاقه

 محمدرضا رحیم پور_ گروه ورزشی:  ملی‌پوشان فوتبال زنان، صبح روز دوشنبه تهران را به مقصد دوبی ترک کردند و پس از توقفی چهار ساعته در این شهر، راهی دهلی نو شدند. توقف هفت‌ساعته در فرودگاه دهلی و پرواز بعدی به مقصد کلکته، تنها بخشی از مسیر دشوار کاروان ایران بود که در نهایت با دو ساعت پیمودن مسیر زمینی به شیلونگ خاتمه یافت. بدین ترتیب، تیم ملی زنان پس از قریب به سی ساعت سفر، در شرایطی نامطلوب از حیث آمادگی جسمانی به محل برگزاری مسابقات رسیدند.

 این در حالی است که کریدور پروازی مستقیم تهران- دهلی‌نو برای شرکت‌های هواپیمایی داخلی برقرار است. سؤالی که اذهان را به خود مشغول ساخته، این است که چرا مسئولان فدراسیون فوتبال حاضر نشده‌اند با استفاده از یک پرواز چهار ساعته داخلی به دهلی، از تحمیل معطلی‌های طولانی و یک کورس پروازی اضافه به ملی‌پوشان جلوگیری کنند؟

 عرف بین‌المللی بر این است که برای تیم‌های ملی، بویژه در سفرهای برون‌مرزی، پرواز اختصاصی در نظر گرفته شود. اما به نظر می‌رسد در نگاه فدراسیون‌نشین‌ها، تفاوتی فاحش میان تیم‌های ملی زنان و مردان وجود دارد.
 به عنوان نمونه‌ای آشکار از این تبعیض، می‌توان به سفر اخیر تیم ملی مردان به لائوس اشاره کرد. ملی‌پوشان مرد در این سفر، از پرواز اختصاصی بهره بردند و مسیر ۲۸ساعته را تنها در پنج ساعت طی کردند. این مقایسه، تفاوت آشکار در نحوه حمایت از دو تیم را به وضوح نمایان می‌سازد.
 با وجود حمایت یکی از ایرلاین‌های رسمی کشور به عنوان اسپانسر، هنوز مشخص نیست چرا امکان استفاده از پرواز مستقیم یا چارتر برای تیم ملی زنان فراهم نشد؛ بویژه در شرایطی که هزینه و امکانات چنین سفرهایی برای تیم‌های مردان همواره مهیا بوده است.

 با وجود این شرایط دشوار، ملی‌پوشان ایران طبق برنامه، اولین دیدار تدارکاتی خود را برابر هند برگزار کردند؛ دیداری که به زعم کارشناسان، خستگی ناشی از سفر طولانی، تأثیری انکارناپذیر بر عملکرد فنی تیم داشت. بدیهی است که حتی تمرین‌های ریکاوری نیز قادر به بازگرداندن بازیکنان به سطح مطلوب پیش از مسابقه نخواهد بود.
 نکته قابل‌تأمل دیگر، تغییر در زمان‌بندی بازگشت کاروان ایران به کشور است. در حالی که کمیته زنان فدراسیون پیش‌تر اعلام کرده بود تیم ملی شنبه شب به تهران بازمی‌گردد، اکنون خبر می‌رسد این بازگشت به عصر یکشنبه موکول شده است. این تغییر، عملاً فاصله استراحت ملی‌پوشان پیش از آغاز دوباره مسابقات لیگ برتر را به کمتر از ۴۸ ساعت کاهش می‌دهد. این تصمیم، با اعتراض برخی باشگاه‌ها همراه شده، اما به دلیل فشردگی تقویم مسابقات، احتمال تعویق دیدارهای هفته آینده بسیار اندک است.
 تداوم این روند، علاوه بر ایجاد فرسودگی جسمی در میان بازیکنان، خطر آسیب‌دیدگی را نیز افزایش می‌دهد؛ موضوعی که می‌تواند آثار منفی خود را هم در لیگ و هم در مسابقات رسمی آینده تیم ملی بر جای گذارد.

 واقعیت آن است که فوتبال زنان ایران در سال‌های اخیر با وجود پیشرفت فنی و افزایش توجه رسانه‌ای، همچنان قربانی ناهماهنگی‌های مدیریتی و بی‌توجهی ساختاری در سطح تصمیم‌گیری است. سفری که می‌توانست در کمتر از ۱۰ ساعت به انجام برسد، در سایه بی‌برنامگی به ۲۹ ساعت تبدیل شد؛ سفری که نه‌تنها انرژی بازیکنان را از بین برد، بلکه بار دیگر پرسش قدیمی درباره عدالت ورزشی میان زنان و مردان را زنده کرد.