ناکامی نامداران

 مهری رنجبر_ گروه ورزشی: آغاز مسابقات برای ایران با حضور ناهید کیانی، نایب‌قهرمان المپیک ۲۰۲۴، در وزن منفی ۵۷ کیلوگرم همراه بود. کیانی در گام اول، حریف اوکراینی خود را شکست داد اما در مبارزه دوم مقابل نماینده آمریکا شکست خورد و با حذفی ناباورانه از گردونه رقابت‌ها کنار رفت؛ شکستی که آغاز تلخی برای تیم ملی محسوب می‌شد.
 اما هنوز شوک اصلی در راه بود. ساعتی بعد، آرین سلیمی، قهرمان المپیک و امید اصلی ایران در وزن مثبت ۸۷ کیلوگرم، پس از پیروزی مقابل تکواندوکار کوبایی، در مرحله یک‌هشتم نهایی برابر حریف اوکراینی با نتیجه دو بر یک شکست خورد و حذف شد. سلیمی که تنها مدال طلای قهرمانی جهان را در کارنامه پرافتخار خود کم داشت، با این شکست نه‌تنها از رسیدن به آرزویش بازماند، بلکه شوک تکواندوی ایران در ووشی را تکمیل کرد.
 ناکامی ناهید کیانی و آرین سلیمی، دو چهره شاخص و المپیکی تیم ملی، زنگ خطری جدی برای آینده تکواندو ی ایران است؛ هشداری که بی‌ارتباط با حاشیه‌ها و سوءمدیریت‌های اخیر فدراسیون نیست.
 فدراسیون تکواندو که تا چندی پیش عنوان «موفق‌ترین فدراسیون ایران» را یدک می‌کشید، پس از المپیک ۲۰۲۴ به یکی از پر‌حاشیه‌ترین نهادهای ورزشی کشور بدل شد. از درگیری علنی میان ناهید کیانی و مبینا نعمت‌زاده، دو مدال‌آور المپیکی و خودداری آنها از دست دادن پس از مسابقات باشگاه‌های آسیا، تا رفتار غیرحرفه‌ای مبینا نعمت‌زاده با یکی از پیشکسوتان و ماجرای سیلی پدر او به صورت استاد پیرهادی، همگی نشانه‌هایی از فضای ناآرام تکواندوی ایران است.
 به این کلکسیون پرحاشیه باید انتصاب مهروز ساعی خواهر رئیس فدراسیون، به عنوان سرمربی تیم ملی زنان را نیز اضافه کرد؛ تصمیمی که موجی از انتقادات را در میان اهالی تکواندو به همراه داشت. حاشیه‌ها به لیگ زنان نیز کشیده شد، جایی که بار دیگر نام شاگردان مهروز ساعی در متن ماجرا قرار داشت.
 در این میان، عضویت ساعی، رئیس فدراسیون تکواندو، در هیأت رئیسه فدراسیون سوارکاری و اعتراض علنی مهدی افلاکی، سرمربی تیم ملی به پایین بودن حقوق‌اش تنها ۱۰ روز مانده به مسابقات جهانی، عملاً نشان داد که فدراسیون در مهم‌ترین مقطع آماده‌سازی، از تمرکز و مدیریت منسجم برخوردار نبوده است.
 وقتی سرمربی تیم ملی به جای تمرکز بر برنامه فنی، در رسانه‌ها از وضعیت حقوقی خود گلایه می‌کند، طبیعی است که ملی‌پوشان نیز از فضای آرام و حرفه‌ای لازم بی‌نصیب بمانند.
 آن‌ هم در شرایطی که تنها یازده ماه تا بازی‌های آسیایی ۲۰۲۶ ناگویا باقی مانده است. هرچند دست جوانان تکواندو از مدال بازی‌های آسیایی کوتاه نماند، اما مدال‌های آنها نتوانست تلخی فاجعه قهرمانی جهان را بشورد.
 

ساعی؛ ناکام بزرگ در انتخابات جهانی
 ناکامی در ووشی تنها به مدال‌آوران المپیکی محدود نماند. هادی ساعی، رئیس  فدراسیون تکواندو نیز در انتخابات فدراسیون جهانی نتوانست به عنوان عضو هیأت اجرایی انتخاب شود. او که یکی از ۳۴ کاندیدای این انتخابات بود، از کسب رأی لازم بازماند؛ در حالی که چهره‌هایی چون مهاواد هداوه از امارات و احمد حمدان از عربستان، کشورهایی با سابقه‌ای اندک در تکواندو موفق به حضور در جمع ۱۴ عضو هیأت اجرایی شدند.

روزهای سخت تکواندو

سینا حسینی / روزی که منتقدان از آینده نگران‌کننده تکواندوی ایران سخن می‌گفتند، گوش شنوایی در فدراسیون وجود نداشت. به‌جای آن‌که نقدها فرصتی برای اصلاح تلقی شود، با برچسب‌هایی چون «تخریب» و «سیاه‌نمایی» مواجه شد. مدیران وقت با اعتماد به نفس کاذب، از «اوضاع مطلوب» سخن می‌گفتند، اما امروز و پس از حذف تلخ ناهید کیانی و آرین سلیمی در رقابت‌های جهانی، واقعیت عریان‌تر از همیشه خود را نشان داده است.
 ناکامی این دو ستاره تنها یک شکست ورزشی نیست؛ پیامد مستقیم مدیریتی است که سال‌ها نقد را دشمنی پنداشت و به جای تکیه بر علم و برنامه‌ریزی و اسیر تصمیم‌های غیر اصولی شد. سیستمی که به جای شناسایی و رفع ضعف‌ها، در پی توجیه ناکامی‌ها و حذف منتقدان بود، امروز تاوان بی‌تدبیری خود را در بزرگ‌ترین میدان جهانی می‌پردازد.
 در این میان، نقش مربیان تیم ملی، مهروز ساعی و مجید افلاکی نیز قابل چشم‌پوشی نیست. آنها در ماه‌های منتهی به مسابقات جهانی، به‌جای تمرکز بر آماده‌سازی فنی و روحی ورزشکاران، درگیر حاشیه‌ها و جدل‌های رسانه‌ای شدند و همان مسیر پرخطای رئیس فدراسیون را ادامه دادند. حاصل این بی‌تدبیری، نه‌تنها حذف دو چهره شاخص المپیکی بود، بلکه ضربه‌ای سنگین بر پیکر اعتبار و امید تکواندوی ایران وارد کرد.
 تکواندوی ایران روزگاری نماد غرور و افتخار ورزش کشور بود؛ رشته‌ای که قهرمانانش پرچم سه‌رنگ ایران را بر فراز سکوهای جهانی به اهتزاز درمی‌آوردند. 
 واقعیت انکارناپذیر آن است که اگر در فدراسیون همچنان بر همین پاشنه بچرخد، تکواندوی ایران روزهای دشوارتری را پیش‌رو خواهد داشت. 
آینده این رشته نه با شعار و مصاحبه‌های احساسی، بلکه با تصمیم‌های شجاعانه و اصلاحات ساختاری ساخته می‌شود.