نبرد زندگی و مرگ در زمین ورزش
مرگ ناگهانی ورزشکاران بر اثر ایست قلبی، به یکی از دردناکترین و تلخترین اتفاقات دنیای ورزش بدل شده است.
فرخ حسابی_ گروه ورزشی: از مشهورترین نمونهها میتوان به مارک ویوین فویه، بازیکن تیم ملی کامرون اشاره کرد که در سال ۲۰۰۳ در میانه یک مسابقه رسمی روی زمین افتاد و جان باخت. پس از او، در سال ۲۰۱۲، پیرماریو موروسینی، فوتبالیست ۲۵ ساله ایتالیایی باشگاه لیورنو نیز در حین بازی دچار ایست قلبی شد و جانش را از دست داد.
در سالهای بعد، آنتونیو پوئرتا از سویا نیز قربانی شرایط مشابه شد. در فوتبال انگلیس، ایست قلبی فابریس موامبا شوک بزرگی بود. او در سال ۲۰۱۲ در جریان بازی بولتون مقابل تاتنهام، ۷۸ دقیقه بدون ضربان قلب باقی ماند، اما با تلاش تیم پزشکی و استفاده از دستگاه شوکزن (AED) معجزهآسا نجات یافت. این حادثه بعدها الهامبخش تغییرات گستردهای در قوانین پزشکی فوتبال انگلیس شد. در سایر رشتهها نیز موارد مشابه دیده شده است. برای مثال، در بسکتبال رجی لوئیس ۲۷ ساله از تیم بوستون سلتیکس و هاوارد کار از لیگ دانشگاهی آمریکا قربانی ایست قلبی شدند.
در دوچرخهسواری، مرگ تام سیمپسون در توردو فرانس سال ۱۹۶۷ نقطه آغاز آگاهی درباره سلامت قلبی ورزشکاران حرفهای بود. در آن زمان البته گفته شد که مرگ سیمپسون ناشی از مصرف مواد ممنوعه و گرمازدگی در حین مسابقه بوده است. در واکنش به این حوادث، نهادهایی مانند فیفا، کمیته بینالمللی المپیک و یوفا برنامههای پیشگیرانه متعددی را اجرا کردهاند: انجام آزمایشهای ECG یا همان نوارقلب سالانه، الزام حضور تیم پزشکی و دستگاه شوکزن در کنار زمین و آموزش عملیات CPR یا احیای قلبی- ریوی برای بازیکنان و مربیان. کشورهایی چون ایتالیا، ژاپن و استرالیا نیز قوانین سختگیرانهای برای غربالگری قلبی ورزشکاران حرفهای تصویب کردهاند. در نهایت، تجربههایی مانند نجات کریستین اریکسن در یورو ۲۰۲۰ نشان میدهد که آمادهسازی و واکنش سریع میتواند تفاوت میان مرگ و زندگی باشد.
انتهای پیام/