کشتی‌گیری که بعد از قهرمانی هم مردم را فراموش نکرده
رحیمی: فرهنگ‌سازی با حرف و شعار اتفاق نمی‌افتد
حسن رحیمی آزادکار ملی‌پوش وزن ۵۵ و ۵۷ کیلو و نفر سوم المپیک ۲۰۱۶ ریو، قهرمان و نایب قهرمان جهان و قهرمان آسیا، یکی از آنهایی است که مسئولیت اجتماعی را فراموش نکرده. او سال‌هاست بعد از کشتی، این بار دوشادوش رسول خادم به مردم کمک می‌کند.
مهری رنجبر: حسن رحیمی آزادکار ملی‌پوش وزن ۵۵ و ۵۷ کیلو و نفر سوم المپیک ۲۰۱۶ ریو، قهرمان و نایب قهرمان جهان و قهرمان آسیا، یکی از آنهایی است که مسئولیت اجتماعی را فراموش نکرده. او سال‌هاست بعد از کشتی، این بار دوشادوش رسول خادم به مردم کمک می‌کند.
چطور شد با رسول خادم در خیریه علی‌ابن‌ابیطالب همراه شدی؟
من سال‌ها شاگرد پهلوان رسول خادم بودم، مسابقه دادم و در واقع زندگی کردم. از نزدیک دیده‌ام که پهلوانی فقط مدال و تکنیک نیست. در تاریخ ورزش ایران سجایای اخلاقی بزرگانی مثل جهان پهلوان تختی را شنیده‌ام اما انسانیت پهلوان رسول خادم را دیده‌ام. رسول خادم ادامه همان مکتب است؛ پهلوانی در سکوت، مردانگی در عمل، و کمک بی‌منت به مردم. خیریه خادمین علی‌ابن‌ابیطالب دقیقاً جایی است که می‌شود شخصیت واقعی او را دید؛ کار بی‌سروصدا، کمک به خانواده‌های نیازمند، احترام به عزت مردم، در این مسیر درس‌های بزرگی از ایشان گرفتم. تواضع، مسئولیت اجتماعی، اخلاق ورزشی و اینکه محبوبیت باید خرج مردم شود. برای من باعث افتخار است که کنار چنین انسانی باشم. خیلی‌ها قهرمان دنیا می‌شوند، اما پهلوان بودن چیز دیگری است. رسول خادم برای من یادآور مکتب پهلوان تختی است؛ شجاعت، شرافت و خدمت به مردم. خوشحالم که می‌توانم در کنار او، هرچند کوچک، سهمی در کمک به مردم کشورم داشته باشم.
فعالیت‌های این گروه چقدر جنبه فرهنگ‌سازی دارد؟
فرهنگ‌سازی با حرف و شعار اتفاق نمی‌افتد؛ با عمل اتفاق می‌افتد. وقتی مردم می‌بینند یک قهرمان یا ورزشکار وقت می‌گذارد، پای کار می‌آید و کنار خانواده‌های آسیب‌دیده می‌ایستد، این پیام از هزار سخن قوی‌تر است. بعد از این فعالیت‌ها خیلی از دوستان ورزشکار خودشان وارد کار خیر شدند. به نظر من این یعنی اثرگذاری واقعی؛ ما دنبال سروصدا نیستیم دنبال نتیجه و کمک واقعی هستیم.
آیا این فعالیت‌ها فقط تأثیر اجتماعی دارد یا در زندگی شخصی شما هم اثر گذاشته است؟
قسم می‌خورم قبل از اینکه به خانواده‌ها کمک شود، خود ما آرام می‌شویم. وقتی وارد خانه‌ای می‌شوی که امیدش را از دست داده، بعد از کمک، حال خودت بهتر می‌شود. آدم یاد می‌گیرد شکرگزار باشد، قضاوت نکند و قدر داشته‌هایش را بداند. مدال ارزشمند است، اما لبخند خانواده‌ای که غصه‌اش کم شده، چیز دیگری است. این کارها اجتماعی است، انسانی است، اخلاقی است، و مطمئنم ماندگارتر از هر مدالی خواهد بود.
چرا نقش ورزشکاران در مسئولیت اجتماعی در ایران کم‌رنگ است و اغلب به استوری در شبکه های اجتماعی ختم می‌شود؟
ما ورزشکاران بزرگی در ایران داریم، اما بعضی‌ها شاید تصور درستی از زندگی بعد از قهرمانی ندارند یا فکر می‌کنند مسئولیت اجتماعی با یک پست در فضای مجازی تمام می‌شود. یک قهرمان باید بداند محبوبیت و موفقیتش از دعای خیر همین مردم است، از جیب همین مردم، از اشک و شادی آن‌ها. وقتی به این باور برسد و مشاوره درست بگیرد، نه فقط در فضای مجازی، بلکه در میدان واقعی کنار مردم خواهد بود. محبوبیت یک ورزشکار می‌تواند امید بسازد، انگیزه بدهد و حتی زندگی خانواده‌ای را تغییر دهد؛ به شرط اینکه مسئولیتش را قبول کند، همان‌طور که فردی چون رسول خادم قبول کرده و سال‌هاست بی‌منت پای این مسیر ایستاده است.
انتهای پیام/