روایت وزیر تعاون از موانع ساختاری در شرکت‌های دولتی؛
جزایر قدرت؛ چالش پنهان مدیریت در دولت
وزیر تعاون در گفت‌وگویی صریح از ساختارهای جزیره‌ای در شرکت‌های دولتی سخن گفت؛ ساختارهایی که به گفته او، مانع حاکمیت قانون و اجرای عدالت می‌شوند و مدیران را ناگزیر به مصالحه‌های پرهزینه می‌کنند.
گروه سیاسی_ ایران آنلاین: احمد میدری وزیر تعاون،کار و رفاه اجتماعی در گفتگویی با روزنامه ایران در پاسخ به سوال خبرنگار این روزنامه مبنی بر اینکه آیا پیوست عدالت تأثیری بر قوانین بودجه در سال‌های بعد هم خواهد گذاشت؟ چه تضمینی وجود دارد که این فرآیند اجرایی و ماندگار شود یا اینکه خودانتقادی که شما در وزارت تعاون آغاز کردید، به یک راهکار پایدار و شیوه مدیریت بادوام در دولت‌های بعد و وزرای بعدی تعاون، کار و رفاه اجتماعی بینجامد؟ گفت:
معتقدم اگر کار خوب طراحی شود، حل بسیاری از مشکلات نیازمند بودجه نیست. اینکه دولت‌ها بدون پول رفاه ایجاد کنند، واقعاً در دسترس و ممکن است. ببینید، ما در دولت دوازدهم پایگاه رفاه ایرانیان را با 10 میلیارد تومان اعتبار ایجاد کردیم. این تجربه یعنی بسیاری از کارها، به ایجاد زیرساخت نیاز دارد و بعد تجمیع اطلاعاتی از دستگاه‌های دیگر. پس به پول زیادی نیاز نیست، بلکه صرفاً نیازمند اهتمام، اصرار و تداوم است تا کار انجام شود. کما اینکه دولت سیزدهم هم تجربه پایگاه رفاه ایرانیان را حفظ کرد و آن را رها نکرد. مسأله مهم در این میان این است که این تجربه‌ها باید مستند شود، زیرا با مستند شدن امکان پایداری و حفظ آنها بیشتر است. همچنان که رسانه‌ها هم باید فعال شوند تا صدای اندیشکده‌های مختلف کشور شنیده شود. در این صورت خبرنگاران پس از آگاهی از مصادیق بی‌عدالتی در وزارت تعاون، از وزارتخانه‌های دیگر هم مطالبه خواهند کرد که آیا شما هم در مجموعه خود در وزارتخانه مصادیق بی‌عدالتی دارید؟ و اگر این مصادیق را دارید، برای رفع آن چکار می‌کنید؟
سازوکاری برای سنجش اجرای پیوست عدالت طراحی کرده‌اید؟
همان اندیشکده‌هایی که فعال بودند در شناسایی مصادیق بی‌عدالتی، عملکردها را هم پایش خواهند کرد. تلاش ما این است که با اندیشکده‌هایی که کار را شروع کردیم، با همان‌ها کار را ادامه دهیم.
شما در یک مصاحبه گفتید در وزارتخانه‌ها و شرکت‌های دولتی، جزایر شکل گرفتند. این جزایر به بی‌عدالتی دامن می‌زنند؟ آیا به اندیشکده‌ها رجوع کردید تا از فضای آن جزایر بیرون بیایید؟
در شرکت‌های دولتی این جزایر اجازه حاکمیت قانون را نمی‌دهند. برای همین، در این شرایط، کار مدیر فقط می‌شود اینکه میان این جزایر مصالحه ایجاد کند، البته مصالحه به معنای منفی که بیشتر حالت بده بستان پیدا می‌کند تا این مدیر بتواند این جزایر را در جای خودشان نگه دارد. یا اینکه مدیر باید یک فرآیند پرچالش را با این جزایر ادامه بدهد تا بتواند آنان را از روالی که ایجاد کردند دور کند، یعنی روالی که خیلی وقت‌ها برای حفظ خودشان و بعضی وقت‌ها برای تأمین منافع خودشان، امکان اعمال مدیریت را از مدیران شرکت‌ها سلب می‌کنند.
تأکید شما بر چه نوع آدم‌هایی است؟
همه‌جور آدم‌هایی؛ گاهی بچه‌های رسانه هم می‌توانند در زمره آنها تعریف شوند زیرا رسانه‌ها هم ابزار قدرت در اختیار دارند.
اتفاقاً در همه حوزه‌ها باید از واژه «برخی» استفاده کرد و این طور نیست که در حوزه‌های مختلف همه آدم‌ها جزو این جزایر قدرت باشند، قطعاً اینطور نیست. با اینکه وقتی از جزایر قدرت صحبت می‌کنم، اصلاً منظورم این نیست که مثلاً نهادها به عنوان جزایر قدرت عمل می‌کنند. هیچ کدام از نهادهای موجود در جامعه ما، نه تنها بد نیستند، بلکه وجودشان برای جامعه بسیار ضروری است؛ از جمله نهادهای رسانه، نهادهای دینی مانند هیأت‌های مذهبی یا نهادهای نظارتی که هیچ کدام‌شان بد نیستند، بلکه اتفاقاً نهادهای ضروری هستند که باید در هر کشوری وجود داشته باشند و اتفاقاً بدون آنها نمی‌شود کار کرد. اما اینکه اشخاصی می‌آیند و از ابزارهایی که این نهادها در اختیارشان قرار داده استفاده می‌کنند تا منافع فردی خود را دنبال کنند، این مسأله نامبارک و آسیب‌زایی است. فوکو می‌گوید «همه چیز بد نیست، اما همه چیز خطرناک است.» منظور اینکه باید از این زاویه و از این منظر به مسأله نگاه کرد.
متن کامل این گفتگو را اینجا بخوانید.
انتهای پیام/