کاپ ۳۰، لحظه سرنوشت‌ساز
لوییز ایناسیو لولا دا سیلوا_ رئیس‌جمهوری برزیل در یادداشتی نوشت: امروز در آمازون برزیل، نشست «بِلِم» در آستانه سی‌امین کنفرانس سازمان ملل در مورد تغییرات اقلیمی (COP۳۰) آغاز می‌شود.
ایران آنلاین: من در روزهای پیش از برگزاری کاپ، رهبران جهان را فراخواندم تا همگی متعهد شویم با فوریتی وارد عمل شویم که بحران اقلیمی نیاز دارد.
اگر نتوانیم از مرحله سخنرانی فراتر رفته و به اقدام واقعی برسیم، جوامع ما اعتماد خود را نه‌فقط به کاپ‌ها، بلکه به چندجانبه‌گرایی و سیاست بین‌المللی به‌طور کلی از دست خواهند داد.
به همین دلیل من رهبران را به آمازون دعوت کرده‌ام تا این نشست را به «کاپ سرنوشت‌ساز» و فرصتی تبدیل کنیم که در آن، جدیت تعهد مشترک خود به سیاره زمین را به نمایش می‌گذاریم.
بشریت نشان داده که هرگاه متحد و بر پایه علم عمل کند، توانایی غلبه بر چالش‌های بزرگ را دارد. ما لایه اوزون را حفظ کردیم. واکنش جهانی به همه‌گیری کووید-۱۹ ثابت کرد که جهان می‌تواند قاطعانه عمل کند اگر شجاعت و اراده سیاسی وجود داشته باشد.
برزیل در سال ۱۹۹۲ میزبان «اجلاس زمین» بود. در آن نشست، کنوانسیون‌های مربوط به تغییرات اقلیمی، تنوع زیستی و بیابان‌زدایی تصویب شدند و اصولی به تصویب رسید که پارادایم تازه‌ای برای حفاظت از سیاره و انسانیت ما تعریف کرد.
در طول ۳۳ سال گذشته، این گردهمایی‌ها توافق‌ها و اهداف مهمی را برای کاهش گازهای گلخانه‌ای به بار آورده‌اند: از پایان دادن به جنگل‌زدایی تا سال ۲۰۳۰ گرفته تا سه‌برابر کردن استفاده از انرژی‌های تجدیدپذیر.
اکنون، بیش از سه دهه بعد، کشورهای جهان بار دیگر به برزیل بازمی‌گردند تا با تغییرات اقلیمی مقابله کنند. تصادفی نیست که کاپ ۳۰ در قلب جنگل بارانی آمازون برگزار می‌شود.
این فرصتی است برای سیاستمداران، دیپلمات‌ها، دانشمندان، کنشگران و روزنامه‌نگاران تا واقعیت آمازون را از نزدیک ببینند.
ما می‌خواهیم جهان وضعیت واقعی جنگل‌ها، بزرگ‌ترین حوضه رودخانه‌ای سیاره و میلیون‌ها انسانی را که در این منطقه زندگی می‌کنند، مشاهده کند.
کاپ‌ها نباید صرفاً نمایشگاهی از ایده‌های خوب یا گردهمایی سالانه مذاکره‌کنندگان باشند. این نشست‌ها باید فرصتی برای تماس با واقعیت و اقدامی مؤثر برای مقابله با تغییرات اقلیمی باشند.
برای رویارویی مشترک با این بحران، به منابع نیاز داریم و باید بپذیریم که اصل «مسئولیت‌های مشترک اما متمایز» همچنان بنیانی غیرقابل مذاکره برای هر پیمان اقلیمی است.
به همین دلیل است که «جنوب جهانی» خواستار دسترسی بیشتر به منابع مالی است؛ نه از سر صدقه، بلکه از سر عدالت. کشورهای ثروتمند بیشترین بهره را از اقتصاد مبتنی بر کربن برده‌اند.
اکنون باید به مسئولیت خود عمل کنند، نه‌فقط با دادن وعده، بلکه با عمل به تعهدات و پرداخت بدهی‌هایشان.
برزیل در حال انجام وظیفه خود است. در عرض فقط دو سال، ما جنگل‌زدایی در آمازون را به نصف کاهش داده و نشان داده‌ایم که اقدام واقعی اقلیمی ممکن است.
در بِلِم، ما ابتکاری نوآورانه برای حفاظت از جنگل‌ها را معرفی خواهیم کرد: «صندوق دائمی جنگل‌های استوایی (TFFF)». این طرح نوآورانه است، زیرا مانند یک صندوق سرمایه‌گذاری عمل می‌کند، نه سازوکاری برای دریافت کمک بلاعوض TFFF.
به کسانی پاداش می‌دهد که جنگل‌های خود را حفظ می‌کنند و به سرمایه‌گذارانی که در این صندوق مشارکت می‌کنند. این یک رویکرد برد–برد واقعی برای مقابله با تغییرات اقلیمی است. برزیل پیشگام شده و سرمایه‌گذاری یک میلیارد دلاری خود در این صندوق را اعلام کرده است و انتظار داریم دیگر کشورها نیز چنین سرمایه‌گذاری‌های بلندپروازانه‌ای اعلام کنند.
ما همچنین دومین کشوری شدیم که «سهمیه تعیین‌شده ملی (NDC)» جدیدی ارائه می‌دهد و از این نظر، سرمشقی برای دیگران شدیم.
برزیل متعهد شده است که میزان انتشار گازهای گلخانه‌ای خود را بین ۵۹ تا ۶۷ درصد کاهش دهد؛ این تعهد، شامل همه گازهای گلخانه‌ای و همه بخش‌های اقتصادی می‌شود.
با همین روحیه، ما از همه کشورها می‌خواهیم که سهمیه‌های NDC خود را به همان اندازه بلندپروازانه نمایند و آنها را به‌طور مؤثر اجرا کنند.
گذار انرژی برای تحقق NDC برزیل حیاتی است. ساختار انرژی ما از پاک‌ترین‌ها در جهان است و ۸۸ درصد برق ما از منابع تجدیدپذیر تأمین می‌شود.
ما در حوزه سوخت‌های زیستی پیشرو هستیم و در زمینه انرژی بادی، خورشیدی و هیدروژن سبز نیز در حال پیشرفت هستیم. هدایت درآمدهای حاصل از تولید نفت به‌سوی تأمین مالی یک‌گذار انرژی عادلانه، منظم و برابر، ضروری خواهد بود.
در گذر زمان، شرکت‌های نفتی در سراسر جهان، از جمله شرکت «پتروبراس» برزیل، به شرکت‌های انرژی تبدیل خواهند شد، زیرا الگوی رشدی که بر سوخت‌های فسیلی متکی است، نمی‌تواند پایدار بماند. انسان‌ها باید در مرکز تصمیم‌گیری‌های سیاسی درباره اقلیم و‌گذار انرژی قرار گیرند.
ما باید درک کنیم که بیشترین تأثیر تغییرات اقلیمی بر آسیب‌پذیرترین اقشار جامعه وارد می‌شود؛ به همین دلیل، برنامه‌های انطباق و‌گذار عادلانه باید با هدف مقابله با نابرابری طراحی شوند.
نباید فراموش کنیم که دو میلیارد نفر هنوز به فناوری‌ها و سوخت‌های پاک برای پخت‌وپز دسترسی ندارند و ۶۷۳ میلیون نفر همچنان با گرسنگی دست و پنجه نرم می‌کنند.
در پاسخ به این وضعیت، ما در بِلِم «بیانیه گرسنگی، فقر و اقلیم» را منتشر خواهیم کرد. تعهد ما برای مبارزه با گرمایش زمین باید مستقیماً به مبارزه با گرسنگی پیوند بخورد. همچنین، پیشرفت در اصلاح ساختار حکمرانی جهانی، امری اساسی است.
امروز چندجانبه‌گرایی از فلج‌شدگی شورای امنیت سازمان ملل رنج می‌برد. نهادی که برای حفظ صلح ایجاد شد، نتوانسته مانع از وقوع جنگ‌ها شود. بنابراین، وظیفه ماست که برای اصلاح این نهاد مبارزه کنیم.
در کاپ ۳۰، ما از ایجاد «شورای تغییرات اقلیمی سازمان ملل» که زیر نظر مجمع عمومی فعالیت کند، حمایت خواهیم کرد. این شورا ساختار تازه‌ای از حکمرانی خواهد بود که با قدرت و مشروعیت لازم، تضمین می‌کند کشورها به تعهدات خود عمل کنند و گامی مؤثر در جهت برون‌رفت از فلج کنونی نظام چندجانبه خواهد بود.
در هر کنفرانس اقلیمی وعده‌های زیادی می‌شنویم اما تعهدات واقعی، اندک است. دوران بیانیه‌هایی که صرفاً نیت خیر داشتند، به سر آمده است: زمان اجرای برنامه‌های عملی فرا رسیده است. به همین دلیل است که امروز ما «کاپ سرنوشت‌ساز» را آغاز می‌کنیم.
انتهای پیام/
منبع: روزنامه ایران