روایت معلمی که با معلولیت شدید به کلاس درس می‌رود

گروه گزارش - ایران آنلاین: او هر روز این مسیر را پیاده طی می‌کند یا با وسیله نقلیه اهالی روستا به هر شکلی شده خود را به مدرسه می‌رساند. اما نقطه عطف سختی وظیفه این معلم از ریزش کوه شروع شد؛ زمانی که کوهی در منطقه سیراف ریزش کرد و جاده را بست، این معلم مجبور بود هر روز تا بازگشایی جاده از مسیر صعب‌العبور بگذرد و به مدرسه برسد:«کوه که ریزش کرد، مسیر تردد با ماشین را بست ولی چاره‌ای نبود باید به مدرسه می‌رفتم. با وجود معلولیت پا، مسیر را پیاده طی می‌کردم تا به مدرسه برسم، گاهی هم اگر کسی رد می‌شد مرا با موتور به مدرسه می‌رساند.

در این منطقه دو روستا هست که من به دانش‌آموزان هر دو روستا درس می‌دهم. منطقه ما بسیار صعب‌العبور است. وقتی بارندگی شود یا کوه ریزش کند، راه کاملاً بسته می‌شود و گاهی مجبور می‌شوم در روستا بمانم و از خانواده‌ام دور باشم و چند روز صبر کنم تا دوباره راه باز شود. البته معلولیت من شرایط را برایم بدتر کرده است. هزینه کفش و پای مصنوعی هم خیلی زیاد است. باید هر شش ماه ۳۰ میلیون تومان بدهم و کفش و پای مصنوعی‌ام را عوض کنم. اما خیلی بخواهم به خودم برسم، هر دو سال می‌توانم آ‌نها را عوض کنم و با همان پای مصنوعی خراب زندگی می‌کنم.»

او یکی از معدود معلم‌های مدرسه روستای لاورگل در منطقه سیراف بوشهر است:«مدرسه‌ای که من در آن تدریس می‌کنم چند پایه دارد، وقتی به‌جز من معلمی نباشد، از کلاس اول تا ششم را خودم درس می‌دهم، ولی زمانی که معلم به منطقه ارسال کنند، شش پایه را به دو کلاس تقسیم می‌کنیم.»

* متن کامل این گزارش را اینجا بخوانید.