«ایران» بررسی می‌کند: عملکرد تیم‌های والیبال، فوتسال، هندبال و بسکتبال سه‌نفره در ریاض و راه پیش رو
فرصت‌سوزی برای صید طلا
عملکرد کاروان ایران در رشته‌های گروهی بازیهای همبستگی کشورهای اسلامی، تصویر پرنوسانی را ارائه داد که به هیچ عنوان نمی‌توان به آینده زیاد خوشبین بود. در حالی که مردان فوتسال و والیبال با کسب نشان طلا در فهرست طلایی‌های ریاض قرار گرفتند، تلاش دختران والیبال تنها به برنز ختم شد و نشان از ماجراجویی‌ای داشت که هنوز با قله‌های افتخار فاصله دارد.
اختلاف معنادار با غول‌های منطقه
سینا حسینی/ عملکرد تیم‌های ملی بسکتبال سه‌نفره زنان و مردان ایران در رقابت‌های 3×3 بازیهای همبستگی کشورهای اسلامی بار دیگر ثابت کرد که این رشته همچنان از نبود برنامه‌ریزی بلندمدت، زیرساخت‌های استاندارد و سرمایه‌گذاری اصولی رنج می‌برد. نتیجه آنکه تیم‌های ملی ما در میدان‌های جهانی، بین‌المللی و حتی آسیایی هنوز فاصله معناداری با سطح مطلوب دارند. در بخش مردان، اگرچه تیم ملی بسکتبال سه‌نفره نسبت به دوره قبل بهبودی نسبی نشان داد و تا آستانه کسب مدال طلا پیش رفت، اما شکست برابر مصر در دیدار پایانی، نشان داد که تیم هنوز از ثبات، تمرکز لازم در بزنگاه‌های حساس بی‌بهره است. ناکامی در گام آخر، بار دیگر ضعف در مدیریت بازیهای بزرگ و آماده‌سازی حرفه‌ای را آشکار کرد. در بخش زنان نیز شرایط نگران‌کننده‌تر است. تیم ملی بسکتبال سه‌نفره زنان، همانند دوره گذشته، نه‌تنها از دستیابی به مدال بازماند، بلکه در ریاض نیز نتوانست از سد رقبای مستقیم خود عبور کند. شکست در مسابقه رده‌بندی برابر مصر و از دست دادن شانس مدال برنز، گواهی بر این واقعیت است که روند فعلی آماده‌سازی این تیم پاسخ‌گو نیست و تغییرات بنیادی ضرورت دارد. مقایسه نتایج دو بخش زنان و مردان با دوره قبل نشان می‌دهد که پیشرفتی جدی حاصل نشده است؛ زنان تکرارکننده رتبه چهارم و بدون مدال و مردان تنها با یک پله صعود از برنز به نقره رسیده‌اند. این آمار بیانگر آن است که بسکتبال سه‌نفره ایران هنوز فاصله زیادی با سطح رقابت‌پذیری دارد و صرف حضور در میادین، بدون برنامه‌ریزی هدفمند، نتیجه‌ای نخواهد داشت.
عامل ناکامی بسکتبال، ضعف در ساختار بود
محمدرضا اسلامی
سرمربی تیم ملی بسکتبال جوانان
بسکتبال سه نفره در کشور ما عمر چندانی ندارد و به دلیل ضعف در زیرساخت‌ها و کمبود برنامه‌ریزی، موفقیت آن هنوز فراهم نشده است. در دو سال گذشته لیگ‌های «فصلی» برگزار شده، اما تأثیر محسوسی در نتایج رویدادهای آسیایی و بین‌المللی نداشته‌اند. به همین دلیل، هنوز نتوانسته‌ایم تیمی قدرتمند در این حوزه شکل دهیم. بازیکنان به دلیل مسائل مالی و شغلی عمدتاً در لیگ‌های پنج نفره حضور دارند که این خود نقطه ضعفی برای تیم سه نفره است. علاوه بر این، هیچ اسپانسری به طور اختصاصی حاضر به سرمایه‌گذاری در لیگ سه نفره نیست. ملی‌پوشان در کنار حضور در لیگ، سالانه تنها دو یا سه ایونت در منطقه و آسیا شرکت می‌کنند که به تنهایی نمی‌تواند عامل درخشش آنها باشد. برعکس، بسیاری از کشورهای رقیب دارای بازیکنان ویژه سه نفره‌اند و سالانه در ۲۰ تا ۵۰ ایونت شرکت می‌کنند. با چنین شرایطی، بازیکنان ما نمی‌توانند ۱۰۰ درصد توانایی‌های خود را به نمایش بگذارند، زیرا بسکتبال سه نفره از هر لحاظ با پنج نفره تفاوت‌های چشمگیری دارد. بنابراین، با یک اردوی یک هفته‌ای نمی‌توان انتظار قهرمانی داشت. با این حال، تیم ایران نمایش قابل قبولی داشت و از نظر کیفی نسبت به دوره قبل بهتر ظاهر شد و تیم‌های مطرح ترکیه، بحرین و قطر را شکست داد. اگر چند اشتباه جزئی رخ نمی‌داد، شاید قهرمان می‌شدیم. درباره بانوان نیز وضعیت مشابه است؛ استفاده از ملی‌پوشان پنج نفره ایراداتی دارد، اما تیم ملی در نیمه‌نهایی شانس پیروزی داشت و تنها با ناکامی در پرتاب‌های آزاد و افت بدنی ناشی از درگیری در لیگ، تمرکز خود را از دست داد.
در ناگویا می‌توان مدال طلا گرفت
گریگوریان: مصدومیت بازیکنان ذهن ما را درگیر کرد
پریسا غفاری/ پیتر گریگوریان به همراه مجید رحیمیان، علیرضا شریفی و امیرحسین یازرلو، تیم ملی بسکتبال سه نفره ایران را در بازیهای کشورهای اسلامی به مدال نقره رساند. او پس از کسب نایب قهرمانی به خبرنگار«ایران» می‌گوید: «پیش از فینال ذهن ما بشدت درگیر مصدومیت دو بازیکن بود. حتی ممکن بود یکی از آنها نتواند بازی کند. به همین دلیل در ابتدای بازی تمرکز لازم را نداشتیم و باختیم.»
گریگوریان اوج بازی تیم ملی را در نیمه‌نهایی می‌داند: «چون درگیر مسابقات لیگ داخلی بودیم، نفرات کنار هم تمرین نداشتند، اما در ریاض کادر فنی روزی دو جلسه تمرین برگزار کرد. مرحله مقدماتی را با دو برد مقابل ترکیه و قطر و یک باخت پشت سر گذاشتیم، اما بازی نیمه‌نهایی اوج نمایش ما بود؛ بویژه برای تیمی که تمریناتش در زمین پنج نفره است.»
او درباره فینال توضیح داد: «شریفی مقابل بحرین آسیب دید و در فینال آشیل پایش درد می‌کرد. یازرلو هم مچ پایش کبود شده بود و ذهنمان بشدت درگیر این دو بازیکن شد. مصری‌ها هم با پرتاب‌های دو امتیازی ما را غافلگیر کردند و فاصله امتیازی ایجاد شد. ما هم کمی احساسی عمل کردیم و پرتاب‌هایمان گل نشد. اگر ذهنمان درگیر نبود، طلا می‌گرفتیم.» گریگوریان امیدوار است در بازیهای آسیایی ناگویا موفق باشند: «در لیگ جهانی رقبای شرق آسیا را شکست دادیم و در لیگ کاپ آسیا فقط به دلیل یک امتیاز تفاضل گل دوم شدیم. نظر شخصی من این است که در ناگویا می‌توان مدال طلا گرفت، چون تیم خوبی داریم.»
خوش باوری در هندبال ممنوع
گروه ورزشی / برخلاف خوش‌بینی بی‌دلیل رئیس فدراسیون هندبال، تیم‌های ملی زنان و مردان این رشته در بازیهای همبستگی کشورهای اسلامی عملکردی فراتر از انتظار نداشتند. تنها نقطه روشن این رقابت‌ها، کسب مدال برنز توسط تیم زنان بود؛ دستاوردی تاریخی که برای اولین بار زنان هندبالیست ایران توانستند روی سکو بروند و نام خود را در میان مدال‌آوران ثبت کنند. این موفقیت، هرچند دیرهنگام، اما بیانگر آن است که با برنامه‌ریزی درست و فراهم شدن بستر استاندارد، دختران ملی‌پوش قابلیت رقابت در سطوح بالاتر را دارند و می‌توانند موفقیت‌های بزرگتر را رقم زنند. در نقطه مقابل، ناکامی تیم مردان بیش از هر چیزی هشدار دهنده است. شکست غیرمنتظره مقابل امارات، آن هم تیمی که در دوره پیشین مسابقات عنوان سومی را کسب کرده بود، نه تنها رویای موفقیت شاگردان کاستیلو در ریاض را نقش بر آب کرد، بلکه جایگاه تیم را در عرصه بین‌المللی بشدت آسیب‌پذیر کرد. مدیریت فدراسیون شاید این ناکامی را در نگاه خود کم‌اهمیت جلوه دهد، اما واقعیت این است که تیم مردان باید در دی ماه امسال در قهرمانی آسیا برای کسب سهمیه جهانی بجنگد. هرگونه تکرار ناکامی در آن رقابت‌ها می‌تواند باعث شود تیمی از لحاظ روحی و فنی شکست‌خورده راهی ناگویای ژاپن شود؛ شرایطی که موفقیت در آن تقریباً ناممکن خواهد بود. بنابراین، ناکامی مردان باید با حساسیت و دقت بیشتری پیگیری شود و برنامه‌ریزی‌ها به گونه‌ای طراحی شود که ایران از دست رفتن سهمیه جهانی و لطمه به اعتبار هندبال را تجربه نکند. همزمان، موفقیت زنان باید به‌عنوان الگویی مثبت تقویت شود تا آنها با اعتمادبه‌نفس و آمادگی کامل در مسابقات آینده حاضر شوند، هرچند رقابت با تیم‌های شرق آسیا همچنان کار آسانی نخواهد بود.
تیم والیبال زنان باید با تیم های بزرگ بازی کند
مهری رنجبر/ سومی تیم ملی والیبال زنان ایران در بازیهای کشورهای اسلامی نشان داد که هنوز مسیر طولانی برای پیشرفت پیش روی این تیم قرار دارد. تیمی که در دوره قبل بازی‌ها با هدایت اله، سرمربی ایتالیایی، در قونیه نایب قهرمان شد، این بار در ریاض با قرعه‌ای سخت مواجه شد و باید به مصاف ترکیه، جمهوری آذربایجان، افغانستان و تاجیکستان تحت نام تیم «لی دو هی» می‌رفت. معمولاً برای ملی‌پوشان ایرانی شروع تورنمنت دشوار است و در صورت مواجهه با رقیبی قدرتمند، سختی کار دو چندان می‌شود.
هرچند دو تیم آذربایجان و ترکیه با ترکیب اصلی خود در ریاض حاضر نشدند، دختران ایران دو روز دشوار را مقابل آنها تجربه کردند.
ملی‌پوشان که با عنوان قهرمانی کاوا پا به میدان گذاشته بودند، مقابل افغانستان و تاجیکستان مشکل خاصی نداشتند، اما در بازی مقابل دو تیم بلند قامت آذربایجان و ترکیه با دشواری مواجه شدند و نتوانستند نتیجه‌ای جز باخت کسب کنند. از سوی دیگر، ضعف دفاع روی تور تیم «لی دو هی» و خطای سرویس‌های متعدد بازیکنان ایران نیز کار را سخت‌تر کرد.
همچنین به نظر می‌رسد دختران ایران هنوز نمی‌توانند اسپک‌های خود را به راحتی از روی دست دفاع بلندقد حریف عبور دهند.
برای اینکه تیم ملی بتواند تیم‌های سطح بالا را شکست دهد، نیازمند بازیهای بیشتر با تیم‌های قوی‌تر است. یکی دیگر از چالش‌ها شاید نبود کمک مربی خوب کنار «لی دو هی» است؛ چرا که یک سرمربی موفق، نیازمند کمک های توانمند است.
البته شاید اگر سرمربی تیم ملی والیبال زنان همه تمرکزش روی تیم ملی بود و به جای کوچ تیم جوانان در بازیهای آسیایی جوانان 2025 بحرین، شرایط فرق می کرد. حالا وقت آن رسیده که فدراسیون والیبال با بررسی دقیق شرایط و آسیب‌شناسی، مسیر پیشرفت تیم زنان را هموار کند.
زنگ خطر برای فوتسال
محمدرضا رحیم‌پور/ پیروزی غرورآفرین تیم ملی فوتسال ایران در فینال بازیهای ریاض، زنگ هشداری برای لزوم توجه بیشتر به این رشته ورزشی به صدا درآورد. تیم ملی فوتسال ایران با پیروزی قاطع ۵ بر صفر مقابل مراکش، تیم ششم رنکینگ جهانی، یکی از بزرگ‌ترین دستاوردهای سالنی‌بازان کشور در دهه اخیر را رقم زد. این پیروزی در حالی به دست آمد که مراکش در چهار دیدار اخیر، پیروزی را از ایران ربوده بود. وحید شمسایی و شاگردانش در ریاض، با ارائه یک بازی تاکتیکی بی‌نقص، حریف قدرتمند خود را در هم کوبیدند. شایان ذکر است مراکش در سال‌های اخیر تنها مقابل تیم‌های قدرتمند برزیل و آرژانتین شکست خورده و توانسته بود اسپانیا و پرتغال را مهار کند. این پیروزی نشان از توانمندی تاکتیکی، شجاعت بازیکنان و مدیریت حرفه‌ای کادر فنی دارد. اما این موفقیت نباید باعث غرور و غفلت شود. تیم ملی در مسیر قهرمانی آسیا در اندونزی، اکنون با حریفانی تازه وارد و قدر چون افغانستان، عربستان و مالزی روبه‌رو است. وحید شمسایی با اشاره به سرمایه‌گذاری‌های گسترده عربستان و افغانستان در فوتسال، هشدار می‌دهد که ورود به مسابقات با غرور، عواقب جبران‌ناپذیری خواهد داشت.
ارتقای سطح فوتسال این کشورها با حضور مربیان حرفه‌ای، زنگ خطری جدی برای فوتسال ایران محسوب می‌شود و لزوم تمرکز کامل و استفاده از تمامی ابزارهای تاکتیکی و فنی را یادآور می‌شود. پیروزی مقابل مراکش یک نقطه عطف است، اما شمسایی و کادر فنی باید از این مسابقات استفاده کنند تا نقاط ضعف تیم ملی از جمله پلن‌های تدافعی را بیشتر در دستور کار قراردهند. البته برای حفظ جایگاه در آسیا و جهان، تمرکز، آمادگی بدنی، استفاده از تجربه بازیکنان و جوان‌گرایی نباید فراموش شود. ایران باید از همین امروز برنامه‌ریزی کند تا در رقابت‌های پیش‌رو، همگام با پیشرفت رقبای منطقه‌ای حرکت کند.
ناکامی تیم هندبال جنبه فنی نداشت
حسن پروانه
پیشکسوت هندبال
ناکامی تیم ملی هندبال مردان در بازیهای کشورهای اسلامی ریاض، بیش از آنکه ریشه در ضعف فنی داشته باشد، محصول ذهنیت از پیش‌برنده‌ای بود که گریبان ملی‌پوشان را گرفت.
بازیکنان، با اتکا به قرعه و تصور یک برد آسان برابر امارات، گمان می‌کردند مسیر رسیدن به نیمه‌نهایی بی‌دردسر طی خواهد شد. اما در نهایت، این دو بازیکن شماره ۵ و ۹۵ امارات بودند که ورق را برگرداندند و انسجام تیم ایران را برهم زدند.
در حالی که تیم رافائل پس از پیروزی پرگل برابر مالدیو، تنها با یک تساوی مقابل امارات می‌توانست به جمع چهار تیم برتر برسد، شرایط مسابقه چنان پیش رفت که حتی خود رافائل نیز آچمز شد. البته نقش کادر فنی نیز در این میان کم‌اهمیت نبود. مجید رحیمی‌زاده، دستیار رافائل، باید بیش از نشستن روی نیمکت به او یاری رساند؛ چرا که تیم در لحظات حساس نیازمند تصمیم‌سازی و همراهی جدی‌تری است.
با این حال، ناکامی ریاض می‌تواند برای تیم ملی هندبال مردان تلنگری مهم و سازنده باشد. تیمی که ماه آینده باید در رقابت‌های قهرمانی آسیا ـ که انتخابی جهانی نیز هست ـ حاضر شود، بیش از هر چیز نیازمند ریکاوری روحی و بازسازی ذهنی بازیکنان است. میدان پیش رو، بسیار سخت‌تر و جدی‌تر از ریاض خواهد بود؛ جایی که ژاپن و کره در کنار دیگر تیم‌های آسیایی برای چهار سهمیه رقابت‌های جهانی آلمان، نبردی تمام‌عیار خواهند داشت.
خوشبختانه حضور سه لژیونر کشورمان، محمدرضا اورعی، مهران رهنما و پویا نوروزی‌نژاد، به شکل‌گیری اسکلت اصلی تیم کمک خواهد کرد. اگر مشکل ساختار دفاعی برطرف شود، می‌توان امیدوار بود تیم ملی با حضور در جمع چهار تیم برتر آسیا سهمیه جهانی را کسب کند.
والیبال زنان، مسیری طولانی پیش رو دارد
جواد مهرگان
کارشناس والیبال
تیم ملی والیبال زنان ایران هنوز جای کار زیادی دارد. با اینکه دختران ملی‌پوش در بخش تکنیکی پیشرفت‌هایی داشته‌اند، اما سرعت این پیشرفت نسبت به تیم‌های هم‌سطح آسیایی اندک است.
حتی بازیهای اخیر تیم ملی در چهارچوب مسابقات کشورهای اسلامی نشان داد فاصله ایران با سیستم بازی کشورهای پیشرفته هنوز محسوس است.
به عنوان مثال، در سومین بازی تیم ملی مقابل ترکیه، وقتی امتیاز 6-8 بود، تیم ما در یک چرخش، هشت امتیاز از دست داد که شاید می‌توانستیم با اتخاذ تصمیمات تاکتیکی بهتر در جریان بازی، از این اتفاق جلوگیری کنیم. البته این موضوع، رضایت مربیان و بازیکنان را نیز جلب نکرد و سرمربی تیم ملی،
«لی هی دو» که همزمان با چند تیم دیگر نیز همکاری می‌کند، پس از پایان بازی‌ها گفت:«من خیلی خسته شدم.» طبیعی است که یک سرمربی باید حداقل هشت ساعت در روز برای یک تیم وقت بگذارد و وقتی مسئولیت چند تیم را برعهده داشته باشد، فشار کاری دوبرابر خواهد شد؛ بنابراین لازم است درباره سرمربیگری او در تیم ملی تجدیدنظر شود تا تمرکز بیشتری روی تیم ملی صورت بگیرد.
با این حال، نمی‌توان از این نکته چشم‌پوشی کرد که بازیهای کشورهای اسلامی معیار دقیقی برای سنجش قدرت واقعی تیم‌ها نیست.
نکته مهم دیگر، جایگاه والیبال زنان ایران در سطح قاره‌ای است.عملکرد تیم زیر ۱۶ سال ایران در قهرمانی آسیا نشان می‌دهد همچنان فاصله با قدرت‌های اصلی قاره وجود دارد. در بازیهای جوانان آسیای بحرین، تیم‌های سطح اول و حتی قزاقستان حضور نداشتند.
در مجموع، این موفقیت‌ها انگیزه‌ای برای آغاز مسیر رو به رشد والیبال زنان ایران است، اما واقعیت این است که فاصله فنی با کشورهای پیشرفته هنوز وجود دارد. در مقابل، تیم ملی مردان ایران، تفاوت فنی والیبال کشور را در عرصه بین‌المللی به خوبی به نمایش گذاشت.
خیلی به قهرمانی فوتسال نمی توان دل خوش بود
حسین شمس
سرمربی سابق تیم فوتسال
تیم ملی فوتسال ایران با پیروزی 0-5 مقابل مراکش در فینال مسابقات همبستگی کشورهای اسلامی، قهرمان این رقابت‌ها شد. این موفقیت نشان داد شاگردان وحید شمسایی توانایی برتری مقابل تیم‌های سطح بالا را دارند، اما نباید عملکرد ضعیف تیم در دیدارهای ابتدایی را نادیده گرفت.
بازیهای اول مقابل مراکش و افغانستان، زنگ هشداری برای کادر فنی بود و نشان داد تیم هنوز نیازمند اصلاحات تاکتیکی و هماهنگی بیشتر است. با این حال، پیشرفت تدریجی تیم در بازی با تاجیکستان و نیمه‌نهایی مقابل ازبکستان، نشان داد ملی‌پوشان توانستند برای فینال آماده شوند و کنترل بازی را در دست بگیرند.
یکی از نکات مثبت مسابقات، ترکیب بازیکنان با ستاره‌های باتجربه بود. چهار بازیکن سال آسیا، سعید احمد عباسی، مسلم اولادقباد، سالار آقاپور و دروازه‌بان باقر محمدی با حضور همزمان در ترکیب، عمق فنی تیم را افزایش داده و نشان دادند که ایران توانسته از تمام ظرفیت‌های خود بهره ببرد.
با این حال، پیشرفت چشمگیر تیم‌های عربستان سعودی و افغانستان نیز باید مورد توجه قرار گیرد. جذب مربیان بین‌المللی و حمایت‌های مالی باعث شده این تیم‌ها سطح بالایی از آماده‌سازی داشته باشند و در اندونزی رقبایی جدی برای ایران باشند.
بر این اساس نباید قهرمانی در همبستگی باعث غرور و غفلت تیم شود. این مسابقات جنبه تدارکاتی داشت و نقاط ضعف بازیهای ابتدایی باید با دقت تحلیل شوند. در مسابقات قهرمانی آسیا، ایران در گروهی دشوار قرار دارد و کسب عنوان سرگروهی اهمیت حیاتی دارد تا از رویارویی زودهنگام با ژاپن جلوگیری شود و شانس موفقیت افزایش یابد.
انتهای پیام/