برای سینما و فیلم‌هایش نسخه نپیچیم

نژلا پیکانیان - روزنامه‌نگار: او افزود: «من به‌عنوان یک سینماگر، این استقلال را اتفاقی مثبت می‌دانم. فکر می‌کنم می‌تواند به نفع برگزاری جشنواره باشد و حتی کمک کند فیلم‌هایی که در جشنواره شرکت می‌کنند بهتر دیده شوند. مشکل بخش بین‌الملل همیشه این بود که زیر سایه بخش مسابقه ملی قرار می‌گرفت و توجه لازم به آن نمی‌شد. درحالی‌که میهمانان خارجی برجسته‌ای هم که دعوت می‌شدند و اتفاقاً بعضی وقت‌ها چهره‌های خیلی مهمی از سینمای دنیا دعوت را قبول می‌کردند و به ایران می‌آمدند. در جشنواره، فیلم‌های ایرانی خوبی می‌دیدیم و این اتفاق مثبت است، اما وقتی ما صحبت از جشنواره بین‌المللی می‌کنیم، طبیعتاً انتظار داریم فیلم‌های بین‌المللی نیز در آن جایگاه بیشتری داشته باشند.»

کارگردان «آخرین بار کی سحرو دیدی؟» در بخش دیگری از صحبت‌هایش با اشاره به ادغام بخش بین‌الملل جشنواره با فجر ملی گفت: «وقتی این دو جشنواره همراه با هم برگزار می‌شوند، به دلیل بیشتر دیده شدن فیلم‌های ایرانی، بخش بین‌الملل حمایت نمی‌شد و هویت مستقلی پیدا نمی‌کرد. استقلال بخش بین‌الملل کمک می‌کند که بالاخره این بخش به شخصیت و هویت خودش برسد.»

مؤتمن همچنین افزود: «مشکلی که همیشه وجود داشته، تغییر سریع مدیریت است. یعنی تا مدیری می‌خواهد جا بیفتد و فعالیت و تصمیم‌هایش استمرار پیدا کند، بلافاصله عوض می‌شود. بعد هم در کشور ما معمولاً رسم بر این است که مدیر جدید تا وارد اتاق می‌شود فرش کف اتاق را می‌کند، فرش خودش را می‌اندازد و همه اقدامات قبلی نیمه‌کاره و ناقص باقی می‌ماند. درحالی‌که وقتی به جشنواره‌های مهم دنیا نگاه می‌کنیم، مدیرانشان مدام عوض نمی‌شوند؛ سابقه‌دارند، ده سال، پانزده سال می‌مانند. چون زمان لازم است تا اتفاقی بیفتد و تاریخچه‌ای ساخته شود.»

این کارگردان در ادامه بیان کرد: «جشنواره امسال با دیدگاهی برگزار می‌شود که نزدیک است به سینمای شاعرانه و شیراز هم شهر شعر است؛ ما شیراز را با شاعرانش می‌شناسیم و دنیا نیز ایران را با شعرش می‌شناسد. حتی شاید کسانی که در دنیا روی ادبیات ایران تحقیق می‌کنند، شیراز را بیشتر از تهران بشناسند. بنابراین این انتخاب اتفاق خوبی است. این اتفاقی که در دوره آقای دکتر حسینی افتاده به نظر من می‌تواند فوق‌العاده باشد؛ اولاً آوردن جشنواره به شیراز تصمیمی بسیار خوب است و از سوی دیگر رویکردی که امسال با عنوان سینمای شاعرانه شکل گرفته نیز از نگاه من مثبت است، البته به شرطی که نخواهیم آن را با هدف به سمت‌وسویی مشخص هدایت کنیم و به اصطلاح برایش نسخه بپیچیم. باید اجازه بدهیم سینما کار خودش را به‌طور طبیعی انجام بدهد. چون در تمام این سال‌ها تجربه نسخه‌پیچی‌ها هیچ‌وقت نتیجه خوبی نداشته است.»

فرزاد مؤتمن که امسال یکی از اعضای هیأت داوران چهل‌وسومین دوره جشنواره جهانی فجر در بخش زیتون است، درباره آثاری که دراین دوره از جشنواره حضور دارند، بیان کرد: «امسال آثار متعددی از چندین کشور مختلف داریم، اما واقعیت این است که با اینکه جشنواره عنوان بین‌المللی دارد، توقع هست که آثار شاخص‌تری در آن دیده شود یا کارگردانان چهره‌تری حضور داشته باشند. اما شاید به دلیل محدودیت‌هایی که برای نمایش فیلم خارجی در ایران وجود دارد، نمی‌توانیم فیلم‌های فوق‌العاده شاخص داشته باشیم؛ این موضوع طبیعی است. اگر جشنواره را تخصصی‌تر کنیم، یعنی به‌جای اینکه از هر نوع فیلمی نشان بدهیم روی نوع خاصی از سینما تمرکز کنیم، آن وقت کلیت این رویداد نیز می‌تواند هویت ویژه‌ای پیدا کند. حالا امسال که به پیشنهاد دبیر جشنواره، بحث سینمای شاعرانه مطرح شده، خوب است آن را بیازمایند، ببینند به چه نتیجه‌ای می‌رسد. شاید همین مفهوم بتواند به‌عنوان مفهوم اصلی هر دوره جشنواره ادامه پیدا کرده و جشنواره را متمایز کند. ما در سینمای ایران به خصوص در دهه‌های معاصر شاید کمتر فیلم‌های شاعرانه داشته باشیم، اما آثار آقای کیارستمی در همین دسته قرار می‌گیرند و امسال نیز جشنواره با همین رویکرد و دیدگاه به نظر می‌رسد قصد دارد فضای تازه‌ای را تجربه کند؛ فضایی که هم به هویت ایرانی نزدیک است و هم می‌تواند بخش بین‌الملل را از طریق یک زبان زیبایی‌شناختی مشترک، قابل شناسایی‌تر و متمایزتر کند.»