سیاست‌ورزی باورمند

گروه سیاسی: بعضی آدم‌ها را نه با عناوین‌شان، که با ردّی که در شیوه کار و زیست جمعی‌مان می‌گذارند به خاطر می‌آوریم. اشرف بروجردی از همین‌هاست. شناخت من از او، بیش از آنکه حاصل روایت‌ها و جایگاه‌ها باشد، از همراهی در مسیر کار سیاسی و تشکیلاتی شکل گرفت؛ مسیری که برای او امتداد باور بود، نه صرفاً کنش سیاسی.

در برخوردهای نزدیک، آنچه بیش از هر چیز جلب توجه می‌کرد، آرامش و ثباتی بود که از درون می‌آمد، درحالی که خوب می‌دانستی چه تلاطم‌هایی را از سر گذرانده و می‌‌گذراند. سیاست برای او میدان هیجان‌های زودگذر یا موضع‌گیری‌های نمایشی نبود. با دقت گوش می‌داد، پرسش می‌کرد و پیگیر می‌ماند. حتی وقتی بیماری مجال حضور منظم را از او می‌گرفت، ارتباطش با مسائل قطع نمی‌شد.

در ماه‌های پایانی، رنج در صدایش پیدا بود، اما در پاسخ به احوال‌پرسی‌ها، زبانش جز به شکر خدا باز نمی‌شد. این شکر، نه از سر عادت که از عمق ایمان می‌آمد. دیانت او در شعار خلاصه نمی‌شد؛ در عمل جاری بود. در صبوری، در مسئولیت‌پذیری و در پایبندی به کار جمعی خود را نشان می‌داد. برایش سیاست از باور جدا نبود؛ همان‌قدر جدی، همان‌قدر اخلاقی و همان‌قدر متعهد.

در جلسات حزبی، با اصول و محکم بود. به جزئیات ورود می‌کرد و از کنار مسائل عبور سطحی نداشت. پرسشگر بود، نه برای مخالفت که برای اصلاح. حتی در آخرین حضورهایش، دقت و حساسیتش نسبت به روندها و تصمیم‌ها کم نشده بود. این پیگیری نشان می‌داد سیاست‌ورزی برای او وظیفه‌ای مقطعی نیست، بلکه بخشی از زیست مؤمنانه و مسئولانه‌اش است.

اشرف بروجردی از آن زنانی بود که نشان داد می‌توان هم متدین بود و هم فعال سیاسی؛ هم پایبند به اصول و هم اصلاح‌‌طلب. جای خالی چنین آدم‌هایی، فقط در ساختارها احساس نمی‌شود؛ در اخلاق کار جمعی، در خاطره همراهی‌ها و در کیفیت گفت‌وگوهاست. یادش از آن دست یادهایی است که می‌ماند، چون ریشه در باور و عمل داشت. راهش، راه امید، صبوری و اصلاح بود؛ آرام و ماندگار. روحش شاد و یادش سبز.