نوجوان ۱۴ ساله قزوینی به‌دنبال کسب قهرمانی المپیک
فردخت علیمی، نوجوان ۱۴ ساله قزوینی که اخیرا از بین ۷۹۰ شرکت‌کننده رده سنی زیر ۱۶ سال قهرمانی دختران کشور را نیز کسب کرد، قهرمانی در المپیک را مهمترین هدف زندگیش اعلام کرد.
به گزارش گروه ورزشی ایران آنلاین، نوجوان ۱۴ ساله قزوینی که هفت سال است ورزش می کند، افتخارات ملی و بین المللی متعددی را در این مدت کوتاه فعالیت خود در رشته ورزشی تنیس برای استان و کشور کسب کرده است، کسب عنوان های متعدد باعث شد تا مرکز قزوین گفت و گویی را از زندگی این ورزشکار حرفه ای نوجوان داشته باشد.
ضمن معرفی خود، هم‌اکنون در چه پایه و رشته‌ای تحصیل می‌کنی؟
من فردخت علیمی، دانش آموز کلاس دهم، تنیس بازی می کنم، مادرم داور تنیس و پدرم از بازیکنان قدیمی این رشته ورزشی بوده، یک خواهر کوچکتر دارم و از آنجایی که علاقه زیادی به رشته های پیراپزشکی و درس زیست شناسی داشتم، رشته تجربی را برای ادامه تحصیلم انتخاب کردم، چون دوست دارم ورزش و تحصیل را در کنار هم ادامه دهم.
تنیس را از کی شروع کردی؟
تنیس را از ۶ سالگی آغاز کردم، اولش به صورت تفریحی با پدرم بازی می کردم، من از کودکی کنار او در زمین های تنیس بازی کردم و بازی را یاد گرفتم، از هفت سالگی این ورزش را به صورت حرفه ای ادامه دادم و از همان سن در مسابقات شرکت کردم و از وقتی هم که در تنیس رتبه آوردم، هر روز علاقه ام به این رشته ورزشی بیشتر شد.
تاکنون موفق به کسب چه رتبه هایی در این رشته شده ای؟
در رده زیر ۱۰ سال سه سال متوالی رتبه نخست کشور را کسب کردم، سپس ۲ سال متوالی دیگر رتبه نخست زیر ۱۲ را داشتم و بعد از آن مقام اول زیر ۱۴ ساله های کشور را به دست آوردم و حالا هم در رده زیر ۱۶ سال بازی می کنم و در دهه مبارک فجر سال گذشته و در رده دختران زیر ۱۶ سال قهرمان شدم.
درس خواندنت هم به خوبی تنیست است؟
می شود گفت بله، سال گذشته با اینکه بیشتر اوقات را در اردوهای تیم ملی بودم و شاید در کل یک ماه هم به مدرسه رفتم ولی با معدل ۱۹.۹۳ کلاس نهم را تمام کردم، درس خواندنم هم سال قبل همین طور بود و در کل ۲ هفته قبل از شروع امتحانات همه درس ها را خواندم و با نمره بالا همه را قبول شدم، البته از مهر ماه سال گذشته کتاب های درسی ام را به اردو می بردم و بین تمرینات و اوقات فراغتم آنها را می خواندم تا از همکلاسی هایم عقب نمانم.
مدرسه مشکلی با غیبت‌های طولانیت ندارد؟
راستش سال ۱۴۰۱ خیلی خوب بود و همکاری خیلی خوبی مدرسه با من داشت اما سال گذشته که مدرسه ام را عوض کردم با غیبت هایم راحت کنار نمی آمدند، خانواده ام هم برای هر مسابقه باید از فدراسیون تنیس نامه می آوردند تا غیبتم در مدرسه موجه باشد و این نامه نگاری ها هم که خودتان می دانید، طولانی است و دوندگی های خاص به خود را دارد که زحمت پدر و مادرم را هم زیاد می کند.
روزی چند ساعت تنیس تمرین می‌کنی؟
هفته ای ۲ روز برای تمرینات تخصصی با مربی ام به تهران می روم و بقیه روزها هم بعد از مدرسه یا به باشگاه بدنسازی می روم و یا در قزوین تمرین تنیس می کنم، در تهران مربیم خانم فصیحی است و در قزوین هم مربی بدنسازم استاد کیایی هستند.
از چه زمانی در تیم ملی بودی و تاکنون به چه عناوینی دست یافته‌ای؟
اولین عنوان کشوری بنده در ۹ سالگی به دست آمد، از ۱۱ سالگی که عضو تیم ملی شدم در همان سال نخست در مسابقات اردن قهرمان آسیا شدم، سال بعد هم در مسابقات قزاقستان همراه با تیم ملی در رده بندی زیر ۱۲ سال بهترین مقام پس از انقلاب را کسب کردیم و به مقام پنجمی نایل شدیم، سال بعد از آن هم در مسابقات زیر ۱۴ سال سریلانکا نایب قهرمان مسابقات مقدماتی جهان شدم و بعد از آن هم در مسابقات هندوستان حضور پیدا کردم.
به نظر می‌رسد عنوان‌های زیادی را هم تاکنون کسب کرده‌ای؟
بله بیش از ۳۸ مقام کشوری دارم که شامل ۱۲ مدال طلا، ۱۱ نقره و ۱۵ مدال برنز است که اگر بخواهم جدا جدا هر یک از آنها را بگویم صحبت هایمان طولانی خواهد شد.
بهترین و مهمترین مشوق‌هایت برای ادامه دادن این ورزش چه کسانی بودند؟
مشوق اصلیم، خانواده ام هستند به خصوص پدرم، شرکت در همه مسابقات و تمرینات، هفته ای چند مرتبه رفت و آمد به تهران، همه با کمک و حمایت مادر و پدرم است و از لحاظ فنی هم پدرم بیشتر با من کار می کند و نقاط قوت و ضعفم را می داند و حتی اوست که به مربیانم مشاوره می دهد که در چه زمینه ای با من کار کنند.
هدفت برای ادامه دادن این رشته ورزشی چیست؟
فعلا برنامه ام این است که عضو تیم ملی زیر ۱۶ سال شوم و بعد از آن هم در بزرگسالان و گرند اسلم (مهمترین مسابقات تنیس جهان) و در نهایت اینکه به المپیک بروم و بازی کنم و البته هدف اصلی من ایستادن برروی سکوی قهرمانی المپیک است و تا آن موقع تنیس را ادامه خواهم داد.
سخن آخر.
به نظرم خیلی مهم است که ورزشکاران حرفه ای با داشتن حامی مالی حمایت شوند، چرا که هر چه در ورزش بیشتر پیشرفت می کنیم و هرچه حرفه ای تر می شویم، هزینه ها به ویژه در گرفتن تجهیزات و کلاس ها هم بیشتر می شود و مهمترین نقص این ورزش هم همین است که معمولا ورزشکاران حامی مالی ندارند و از این لحاظ ادامه دادن ورزش به صورت حرفه ای ممکن است برای بعضی خانواده ها همراه با سختی باشد.
بذر قهرمانی از نوجوانی و حتی کودکی در وجود افراد کاشته می شود و سرمایه های عظیم یک ملت و قهرمانان آن با حمایت های دوران کودکی و نوجوانی است که می تواند در بزرگسالی میوه دهد و افتخار بیافریند، چه خوب است اگر کودکانمان را تشویق کنیم تا انرژی و نیروی عظیمشان را در مسیری صرف کنند که منجر به عزت و غرور و سربلندی خود و جامعه شان شوند.
انتهای پیام/