حمله به سفارت ایران، نتیجه معکوس برای اسرائیل؟

به گزارش ایران آنلاین، احسان کیانی، تحلیلگر مسائل خاورمیانه در یادداشتی به حمله رژیم صهیونیستی به سفارت ایران در دمشق واکنش نشان داد و نتیجه آن را بررسی کرد. در متن این یادداشت آمده است:

دالیا داساکی، مدیر «برنامه خاورمیانه» در «مؤسسه رَند» و کارشناس مدعوی پیشین «اندیشکده شورای روابط خارجی» در وزارت خارجه هلند؛ طی یادداشتی در «فارن‌افرز» در تاریخ ۱۶ فروردین ۱۴۰۳ نسبت به پیامدهای حمله اسرائیل به سفارت ایران در دمشق ابراز نگرانی کرده و بیان داشته که این اقدام، لزوماً به نفع اسرائیل تمام نخواهد شد.

به نظر نویسنده، حاکمان اسرائیل به این باور رسیده‌اند که باید اهداف ایرانی را در هر کجا هدف قرار دهند. به همین دلیل با این تصور که تهران «آن‌قدر محدود شده که بعید است پاسخی دهد که منجر به یک نبرد غیرقابل کنترل گردد»، کمپین «نبردی بین نبردها» را از هدف‌گیری سایت‌های مهمات و مراکز فرماندهی به هدف‌گیری فرماندهان نظامی و اطلاعاتی میانی و سپس عالی‌رتبه، ارتقا داده، این درحالی است که به نظر نویسنده، این باور رهبران تل‌آویو، «یک خطای محاسباتی» است.

داساکی معتقد است این باور اسرائیل که تهران به مثابه «یک ببر کاغذی» است که «به دلیل محدودیت‌های سیاسی و اقتصادی» از واکنش مقتضی به این حملات ناتوان شده، از تجربه واکنش ایران به ترور سردار سلیمانی نشأت می‌گیرد. زیرا حمله به عین‌الاسد، در قیاس با آن‌چه تصور می‌شد، واکنش تعدیل‌شده‌ای تلقی شد. بنابراین تل‌آویو به پیگیری «دکترین اختاپوس» متمایل شده است. بدین معنا که به جای حمله صرف به نیروهای متحد ایران، مستقیماً تهران را «بابت اقدامات شبه‌نظامیان منطقه‌ای‌اش پاسخگو سازد».دکترینی که به‌زعم نویسنده «از حمایت قوی در افکار عمومی و سراسر طیف سیاسی اسرائیل برخوردار است».

نویسنده بیان داشته که اسرائیل از این اقدامات، به دنبال تحریک ایران به نبردی گسترده و تمام‌عیار نیست. بلکه گمان دارد که «بدون تحریک ایران به جنگ مستقیم، می‌تواند مرزهای تنش را جابجا کند». این باور علاوه بر تصور اسرائیل از ضعف ایران، از اطمینان خاطر تل‌آویو بابت تداوم حمایت‌های مالی و تسلیحاتی آمریکا نیز برمی‌خیزد. اما خطای محاسباتی اسرائیل در این است که «ایران ممکن است احساس نیاز به پاسخ مستقیم به اسرائیل کند، زیرا با فشار فزاینده داخلی برای انجام این کار مواجه است. پس ممکن است اسرائیل بهای بیشتری از آن‌چه پیش‌بینی می‌کند، را برای حملات خود بپردازد». یکی از اهداف اسرائیل از تشدید حملات به نیروهای ایرانی در سوریه را می‌توان نوعی اطمینان‌بخشی به کشورهای عربی محور تطبیع در نظر گرفت.

به بیان دیگر، در شرایطی که ممکن است نگرانی بابت اقدامات تلافی‌جویانه ایران، سبب تردید کشورهای عربی نسبت به تداوم روند عادی‌سازی با اسرائیل شده باشد، تل‌آویو با این اقدامات به آن‌ها اطمینان خاطر می‌دهد که تهران اراده یا توان لازم برای واکنش نظامی جدی را نداشته و نگرانی بابت واکنش منفی ایران به تداوم روند توافق ابراهیم، واقع‌بینانه نیست.