حیات و سلامت جامعه در گرو مشارکت شهروندان آن

علی‌اصغر عباسی اسفجیر به عنوان یک صاحب‌نظر اجتماعی در گفت‌گو با خبرنگار «ایران آنلاین» حیات و سلامت اجتماعی آدم‌ها را به مشارکت ‌هرچند حداقلی آنها در لایه‌های مختلف جامعه وابسته می‌داند و می‌گوید: از بعد کنشگری اجتماعی توجه هدفمند افراد به پدیده های پیرامون نشان‌دهنده سلامت فردی و اجتماعی موجود در جامعه است و در مقابل مادامی که کنش‌گران یک جامعه قدرت تصمیم‌گیری هدفمند نداشته باشند و احساس مفید نبودن و کم‌اثر بودن داشته باشند، احساسات مثبت را از دست داده و در نتیجه این بی‌خیالی و سرخوردگی، آفاتی جدی سلامت و حیات اجتماعی آن جامعه را تهدید خواهد کرد.
بنابراین و از این منظر، هر فعل اجتماعی و هر رفتاری که در آن توجه، انتخاب، عقلانیت و گزینش وجود داشته باشد، افراد را به فکر وا می‌دارد، به آنها فرصت حساب‌گری و تحلیل می‌دهد، قدرت سنجیدن جوانب موضوعات پیش رو را به دست می‌آورند و در نهایت این کنش‌گری‌ها چه از بعد مشارکت اجتماعی و چه به عنوان یک تکلیف شهروندی، سبب می‌شود تا افراد به سمت حال خوب پیش بروند و در نتیجه آن توانمندتر شده و به عنوان یک کنشگر فعال، تاثیرگذاری آنها دیده شود.
در حقیقت این احساسِ در جریان و فرآیند بودن از منظر روانشناسی، سلامت فردی، بین فردی و اجتماعی افراد را با هر دیدگاهی که به حکمرانی دارند تقویت می‌کند.

در پایان دکتر عباسی اسفجیر جامعه‌ای را که در آن افراد خود را موظف به مشارکت می‌دانند چینن تشریح کرد: اصل مسئولیت‌پذیری و فعال بودن که معمولا از سنین نوجوانی در افراد رشد داده می‌شود شاخصه بارز این جوامعی است که احساس مفید و ارزشمند بودن در میان ساکنان آن موج می‌زند؛ افراد دارای این ویژگی بر این باور هستند که هم به لحاظ فردی و هم به لحاظ اجتماعی شرح وظایفی دارند و همین موضوع آنها را نسبت به آینده امیدوار خواهد ساخت.

به تعبیر دکتر عباسی اسفجیر، این افراد که خود را نسبت به جامعه مسئول می‌دانند افراد خوشبینی هستند نه به این معنا که همه مسائل ریز و درشت جامعه مطابق میل‌شان خواهد بود و به مذاق آنها خوش می‌آید بلکه به این باور می‌رسند که فضایی فراهم است تا بتوانند مسئولیت‌پذیری و مورد توجه واقع شدن را تجربه کنند و پُر واضح است در این شرایط احساس خوش‌بینی بیشتری خواهند داشت.