«زودپز»؛ توازن پرمخاطره میان فاجعه و لبخند
فیلم سینمایی «زودپز» بازگشتی متفاوت برای رامبد جوان، کارگردان و بازیگر محبوب ایرانی است که پس از سالها اجرای تلویزیونی پرمخاطب در «خندوانه»، با یک کمدی اجتماعی با پسزمینهای تلخ به پرده سینماها بازگشته است.
صفیه رجائی هرندی - ایران آنلاین: این اثر که نویسندگی فیلمنامه آن با همکاری محسن تنابنده و مهدی نادری صورت گرفته، یکی از مورد انتظارترین فیلمهای سال ۱۴۰۳ بود که ترکیب ستارگان آن، نوید یک اثر چندوجهی را میداد.
بستر تاریخی و موقعیت تراژیک-کمیک
«زودپز» هوشمندانه، صحنه روایت خود را در یکی از پرتنشترین مقاطع تاریخ معاصر ایران، یعنی دوران موشکباران تهران در سال ۱۳۶۷، قرار میدهد. اما هسته اصلی داستان با یک حادثه به ظاهر ساده و در عین حال تراژیک کلید میخورد: ترکیدن یک زودپز که منجر به مرگ پدر خانواده میشود. این نقطه آغاز، زمینهای فراهم میکند تا فیلم بتواند از دل فاجعه، کمدی موقعیتهای غیرمنتظرهای را استخراج کند که هم تفکربرانگیز باشد و هم لحظاتی از رهایی خنده را برای مخاطب به ارمغان آورد.
تقابل ستارهها: تنابنده در منطقه امن و محمدزاده در قلمرو جدید
نقطه ثقل فیلم، بدون شک، بازیگری دو ستاره اصلی آن است:محسن تنابنده و نوید محمدزاده. این اولین همکاری سینمایی این دو بازیگر محبوب است و تفاوت رویکردهای آنها در کمدی، یکی از جذابترین بخشهای فیلم را شکل میدهد:
محسن تنابنده: همانطور که انتظار میرفت، تنابنده به عنوان بازیگری با سابقه قوی در کمدی، در این نقش چارچوب مناسب خود را یافته است. بازی او دارای «لحن و نگاههای روزمره و طبیعیتر» است که به باورپذیری شخصیت در بستر موقعیتهای عجیب فیلم کمک میکند.
نوید محمدزاده: برای محمدزاده که کارنامه او بیشتر مدیون نقشهای سنگین و دراماتیک است، حضور در ژانر کمدی یک ریسک بزرگ و در عین حال فرصتی برای نمایش ابعاد دیگر تواناییهایش محسوب میشود. طنازی او در این فیلم، روحیهای «نمایشیتر» دارد و جنب و جوش او تضاد جالبی با بازی متمرکزتر تنابنده ایجاد میکند.
این دوگانگی، یادآور تئاتر و سینما در کنار هم است؛ یکی با اتکا به ریشههای نمایش و دیگری با حفظ قواعد سینمای واقعگرایانه.
جلوههای بصری و موسیقی: خدمت به بار کمیک
رامبد جوان در مقام کارگردان، تلاش کرده است تا تمامی عناصر فنی اثر، از تصاویر و طراحی صحنه گرفته تا موسیقی و اتمسفر، کاملاً در خدمت تقویت بار کمدی فیلم باشند. این هماهنگی عناصر، باعث میشود که فیلم از نظر بصری و شنیداری، لحن واحدی را حفظ کند و تماشاگر سریعتر با فضای مورد نظر فیلم ارتباط برقرار نماید. فیلمنامه نیز به شکلی هوشمندانه سعی کرده است که میان لحظات شاد و غمگین تعادل برقرار کند، هرچند این تعادل گاهی دچار نوسان میشود.
نقطه ضعف: پیشبینیپذیری در اوج کمدی
با وجود تمام نقاط قوت در بازیگری و موقعیتسازی، «زودپز» در دام تکرار برخی الگوهای کمدی میافتد. بزرگترین ضعف فیلمنامه این است که در برخی سکانسها، **موقعیت کمدی بعدی را برای مخاطب لو میدهد (افشا میکند).
زمانی که مخاطب بتواند به راحتی کنشهای خندهدار بعدی را حدس بزند، شدت خنده کاهش مییابد. این پیشبینیپذیری، در تضاد با بخشهایی از فیلم که غافلگیرکننده و غیرقابل پیشبینی هستند، به عنوان یک نقطه ضعف فنی در ضرباهنگ کمدی اثر، محسوب میشود.
جمعبندی نهایی
«زودپز» اثری است که با اعتماد به دو نیروی محرکه قوی (کارگردانی جوان و بازیگری تنابنده/محمدزاده) توانسته مخاطب را راضی نگه دارد. این فیلم، به درستی ثابت میکند که میتوان از یک بستر تاریخی تلخ، کمدی ساخت. با این حال، این فیلم در حفظ عنصر غافلگیری در طول مسیر دچار لغزشهایی شده و اجازه داده است تا برخی از لحظات پرقدرت، زودتر از موعد برای تماشاگر آشکار شوند. در مجموع، «زودپز» فیلمی است که برای کسانی که خواهان تجربهای متفاوت از رامبد جوان و تماشای زوج هنری تنابنده و محمدزاده هستند، تماشای آن توصیه میشود.
انتهای پیام/