انرژی نشان از خون و رنج و عرق دارد
ناترازی تولید و مصرف گاز سال‌هاست تبدیل به چالش بزرگ در کشور شده و این چالش در سال ۱۴۰۳ به دلیل ضعف مدیریت و عدم کنترل درست در سال های گذشته در هر دو حوزه تولید و مصرف، تشدید شده است.
به گزارش گروه اقتصادی ایران آنلاین، گفته شده فقط در بخش گاز میزان این ناترازی به سطح ۲۵۰ میلیون مترمکعب رسیده است. مردان و زنان تلاشگر صنعت نفت کشور روزانه قریب به ۹۰۰ میلیون مترمکعب گاز تولید و روانه‌‌ی شبکه‌ی توزیع گار می‌کنند. این میزان واقعاً غول‌آسا است ولی چه اتفاقی افتاده که هنوز کسری و ناترازی پدیدار است؟
اگر آيندگان بگويند كشور ما ثروتمند بود؛ چرا از آن همه ثروت چيزي براي ما ارث نگذاشته‌ايد، چه پاسخي داريم؟ این تهی‌شدن ذخایر کشور و مصرف مسرفانه‌ی آن را چگونه می‌توانیم برای فرزندانمان توجیه کنیم؟
اگر حاضر نيستيم از ثروت كشور برای آيندگان ذخيره كنيم، دست‌كم چرا داریم با مصرف بي‌رويه عملاً فرزندانمان را بی‌نصیب می‌کنیم؟ آنها در آینده در ماه‌های سرد سال قرار است چگونه گرما را تجربه کنند؟ رسیدن به قله‌های بلند، برنامه و کوشش می‌خواهد و نه اعانه. کودکان در آینده، ما را نفرین می‌کنند. ما چه سهمی برای آنها کنار گذاشته‌ایم؟
چه اتفاقی افتاده که تقویت حس همبستگی ملی در جهت بهرمندی همه مناطق و مردم کشور از گاز را فراموش کرده‌ایم؟
چرا جریان‌های تاثیرگذار بر رفتارهای اجتماعی همانند جوامع نخبگان، چهره‌های مورد وثوق و مردمی، ورزشکاران، هنرمندان و نظایر آنها اینچنین خاموش هستند؟
این همه دشت و دریا؛ این همه مردم شریف و این همه دست‌های کار. ما چه جوابی برای آیندگان داریم؟ پدران و مادران امروز، باید بهای خنده‌های فردا را بدهند. آیا آماده‌ایم که اکنون در کنار ۱۹ میلیون بخاری و شومینه‌ی فوق‌کم‌بازده بنشینیم و خوش باشیم و آنگاه فرزندان ما فردا در باد و برف بی هیچ توشه‌ای از این همه ذخیره‌ی خدادادی در سرما به سر ببرند؟
زندگی و هستی خود را بیهوده خرج نکنیم. بدون کمک «من و شما» نمی‌توان به نتیجه‌ای رسید. توجیه نکنیم. ما بهای چیزها را نمی‌دانیم. آیا همه‌ی دنیا از انرژی به همین شیوه استفاده می‌کنند؟
شرکت گاز کشورمان به عنوان سومین تولیدکننده‌ی بزرگ گاز در جهان (بعد از ایالات متحده و روسیه) شناخته می‌شود. روسیه با جمعیتی معادل ۱۴۴ میلیون نفر با اقلیم نوعاً سرد و بسیار سرد و در حالی که ۳ برابر ایران تولید گاز دارد، اما فقط ۱۱ درصد کل تولید گاز را به مصرف گاز خانگی اختصاص می‌دهد این رقم برای ایران حدود ۵۳ درصد است. همچنین در حالی که ایران حدود ۹۴ درصد از گاز تولیدی خود را در داخل کشور به مصرف می‌رساند اما روسیه ۶۴ درصد تولید گاز خود را به داخل تخصیص می‌دهد.
ما حتی از این همه ثروت سهم بسیار بسیار اندکی را به صادرات تخصیص می‌دهیم زیرا هرآنچه تولید می‌شود، در داخل به مصرف می‌رسد و تازه کسری هم داریم.
وقتی که دمای هوا کاهش می‌یابد، بلافاصله گاز صنایع قطع می‌شود تا گاز هرچه‌بیشتری به خانه‌های مردم برسد و در چاه ویل بخاری‌های مذکور هدر برود. ما بساط تولید و صنعت و اشتغال را موقتاً جمع می‌کنیم تا بساط اسراف را پهن کنیم. چه کسی با خود چنین می‌کند که ما می‌کنیم؟
ما نفت مي‌فروشيم و بنزين وارد مي‌كنيم؛ به نظر شما اين دادوستد عاقلانه است؟
ما زیر این فواره‌های سیاه نفت، تباه می‌شویم اگر آن را به طلا تبدیل نکنیم. آسمان را تباه می‌کنیم. هوا را به قیر سیاه رنگ می‌زنیم و آینده‌مان هم همین رنگ خواهد بود.
زیر هزار لامپ که لازم نیست، نشسته‌ایم و نمی‌دانیم که فردا دریغ از یک چراغ خواهیم داشت.
عینک‌های سبز زده‌ایم و فکر می‌کنیم همه‌جا بهاران است. از شر این پندارها رها شویم.
نگاه کنید. هیچ پرنده‌ای در این شهر نخواهد ماند. صبح فردا دیگر خبر از هیچ آسمانی نخواهد بود.
زمین و دریا و خاک در آستانه‌ی تباهی است. برخیزیم ...
باید کاری کنیم. مردم و دولت؛ مردم و اندیشه‌ورزان باید دست‌ها را یگانه کنند.
هر قطره بنزین و هر مترمکعب گاز بهای «خون» و «عرق» و «رنج» دارد. انرژی را چنین بی‌مهابا نسوزانیم.
پویا نعمت‌اللهی: روزنامه‌نگار و پژوهشگر علوم ارتباطات اجتماعی
انتهای پیام/