سفر به دل تاریخ در خانه روزنامه‌نگاران
در میان هیاهوی شهر و در قلب پایتخت، جایی که صدای ماشین‌ها و رفت و آمد انسان‌ها به گوش می‌رسد، خانه‌ای با قدمتی ۹۰ ساله، حیاتی دوباره یافته است.
به گزارش گروه اجتماعی ایران آنلاین، در میان هیاهوی شهر و در قلب پایتخت، جایی که صدای ماشین‌ها و رفت و آمد انسان‌ها به گوش می‌رسد، خانه‌ای با قدمتی ۹۰ ساله، حیاتی دوباره یافته است. این خانه که در منطقه ۷ تهران و در سه راه طالقانی واقع شده، نه یک ساختمان معمولی، بلکه نمادی از تعهد به رسالت رسانه و ارزش کلمه و قلم مانا ست. خانه‌ای که روزگاری محل سکونت بوده، اکنون با نام «خانه روزنامه‌نگاران» شناخته می‌شود و قرار است پناهگاهی امن و فضایی پویا برای فعالان رسانه، خبرنگاران، عکاسان و همه کسانی باشد که دغدغه آگاهی‌بخشی و اطلاع‌رسانی را در دل و حرکت قلم و دوربین دارند.
این مکان که با همت شهرداری تهران بازسازی شده، نه تنها میزبان فعالیت‌های حرفه‌ای رسانه‌ای خواهد بود، بلکه به محلی برای تبادل نظر، یادگیری و گردهمایی اهالی رسانه تبدیل خواهد شد. این خانه تاریخی، با حفظ اصالت و معماری منحصربه فرد خود، درهایش را برای الهام‌بخشی، خلاقیت و تعامل سازنده به روی جامعه رسانه‌ای گشوده است. در خانه روزنامه‌نگاران، کلمات به جریان در می‌آیند، ایده‌ها شکل می‌گیرند و تجربیات به اشتراک گذاشته می‌شوند. این خانه، فضایی است که درآن می‌توان صدای رسانه را به گوش همگان رساند، آگاهی را در جامعه گسترش داد و به نقش رسانه در پیشرفت و توسعه جامعه، ارج نهاد. هدف از بازسازی و راه‌اندازی این مجموعه، ایجاد یک فضای حمایتی و پویا برای روزنامه‌نگاران و فعالان رسانه‌ای است تا بتوانند در محیطی مناسب و الهام‌بخش، به انجام وظایف خود بپردازند و به توسعه فرهنگ اطلاع‌رسانی در جامعه کمک کنند.
نگاهی به قدمت خانه روزنامه‌نگاران
خانه روزنامه‌نگاران که پیش‌تر با نام خانه نراقی شناخته می‌شد، در حقیقت بخشی از حافظه تاریخی شهر تهران را در خود جای داده است. این بنا، در حدود یک قرن پیش، به‌عنوان محل سکونت «نصرت‌الله دولت‌داد»، پزشک سرشناس و از سهامداران بیمارستان تهران کلینیک ساخته شد. دکتر دولت‌داد، شخصیتی برجسته در جامعه پزشکی تهران بود و این خانه، که به سبک معماری ایرانی با ویژگی‌های خاص آن زمان ساخته شده بود، به محلی برای زندگی و پذیرایی از میهمانان او تبدیل شد.
معماری این خانه، بازتابی از ذوق و سلیقه دوران خود است. استفاده از مصالح سنتی مانند آجر، چوب و شیشه، همراه با حیاطی سرسبز و پر از درخت، فضایی دلنشین و آرامش‌بخش را ایجاد کرده است. پنجره‌های مشبک، سقف‌های بلند و گچ‌بری‌های ظریف، از ویژگی‌های برجسته معماری این بنا هستند که نشان‌دهنده هنر و مهارت معماران و صنعتگران ایرانی در آن دوره است. این خانه، نه تنها یک مکان مسکونی، بلکه شاهدی بر تاریخ و فرهنگ معماری ایران در اوایل قرن بیستم بود.
تصمیمی در راستای حفظ میراث فرهنگی
مهدی عرفاتی، رئیس خانه روزنامه‌نگاران ایران در خصوص بهره‌مندی از ظرفیت‌های فرهنگی از این بنای تاریخی به «ایران» می‌گوید: «نصرت‌الله دولت‌داد، پس از سال‌ها زندگی در این خانه، به خارج از کشور مهاجرت کرد و فرزندش نیز ساکن ایران نیست. پس از فوت پدر، خانه برای مدتی خالی ماند تا این‌که شهرداری تهران تصمیم به خرید آن گرفت. این اقدام، در راستای حفظ و احیای بناهای تاریخی و فرهنگی شهر تهران انجام شد. شهرداری با درک اهمیت این بنا و پتانسیل آن برای تبدیل شدن به یک مرکز فرهنگی، تصمیم گرفت آن را بازسازی کرده و با حفظ اصالت، به محلی برای فعالیت‌های رسانه‌ای و فرهنگی تبدیل کند.
بازسازی خانه نراقی، با هدف حفظ ارزش‌های تاریخی و معماری آن و در عین حال ایجاد فضایی کاربردی و مدرن برای فعالیت‌های رسانه‌ای انجام شد. دراین فرآیند، تلاش شد تا تمام جزئیات معماری سنتی حفظ شده و با افزودن امکانات جدید، فضایی مناسب برای کار و تعامل اهالی رسانه ایجاد شود. این بازسازی، نشان‌دهنده توجه شهرداری تهران به اهمیت حفظ میراث فرهنگی و تبدیل فضاهای تاریخی به مراکز فعال و پویا در جامعه است.»
معماری و بازسازی خانه روزنامه‌نگاران؛ تلفیق سنت و مدرنیته
معماری خانه روزنامه‌نگاران، نمونه‌ای برجسته از معماری خانه‌های مسکونی اوایل قرن بیستم در تهران است. این بنا، با الهام از سبک معماری ایرانی و بهره‌گیری از مصالح و تکنیک‌های ساختمانی سنتی، دارای ویژگی‌های خاصی است که آن را از سایر ساختمان‌های هم‌دوره خود متمایز می‌کند. در فرآیند بازسازی، تلاش شده است تا این ویژگی‌های معماری اصیل حفظ شده و با افزودن عناصر مدرن، فضایی کاربردی و مناسب برای فعالیت‌های رسانه‌ای ایجاد شود.
ویژگی‌های معماری سنتی
به گفته عرفانی، در ساخت این خانه از مصالح سنتی و بومی مانند آجر، چوب، گچ و شیشه استفاده شده است. آجر به‌عنوان اصلی‌ترین مصالح ساختمانی در دیوارها و ستون‌ها به کار رفته است و نمای آجری ساختمان، حسی گرم و صمیمی به آن می‌بخشد. چوب در ساخت درها، پنجره‌ها و سقف‌ها به کار رفته و با نقوش و گره‌چینی‌های ظریف، جلوه‌ای هنرمندانه به فضا بخشیده است. گچ نیز در تزئینات داخلی و گچ‌بری‌های ظریف دیوارها و سقف‌ها استفاده شده و با نقوش هندسی و گل و بوته، زیبایی خاصی به فضا داده است.
در کنار مرمت و بازسازی، فضاهای جدیدی برای پاسخگویی به نیازهای فعالیت‌های رسانه‌ای ایجاد شد. این فضاها شامل اتاق‌های کار، سالن جلسات، کتابخانه، گالری و فضاهای نشیمن و استراحت بود. در طراحی این فضاها، تلاش شد تا با حفظ هماهنگی با معماری سنتی بنا، از امکانات و تجهیزات مدرن استفاده شود. نورپردازی مناسب، سیستم‌های تهویه مطبوع و مبلمان راحت، از جمله امکاناتی بودند که در این فضاها تعبیه شدند.
تلفیق سنت و مدرنیته
در بازسازی خانه روزنامه‌نگاران، تلفیق سنت و مدرنیته، به‌عنوان یک اصل اساسی در نظر گرفته شد. دراین فرآیند، تلاش شده تا ارزش‌های تاریخی و معماری بنا حفظ شده و درعین حال، فضایی کاربردی و مناسب برای فعالیت‌های رسانه‌ای ایجاد شود. این تلفیق، نه تنها به زیبایی و جذابیت فضا کمک کرده است، بلکه نشان‌دهنده توجه به نیازهای جامعه رسانه‌ای در عصر حاضر است.
با ورود به خانه روزنامه‌نگاران، اولین چیزی که توجه را به خود جلب می‌کند، فضایی دلنشین و صمیمی است. رنگ‌های گرم و روشن، نورپردازی مناسب و دکوراسیون هنرمندانه، حس آرامش و خلاقیت را در فضا جاری می‌کند. در هر یک از سه طبقه، فضاهای مختلفی با کاربری‌های گوناگون تعبیه شده است:
طبقه همکف: این طبقه شامل فضایی باز و چندمنظوره است که می‌تواند برای برگزاری نشست‌های خبری، کارگاه‌های آموزشی و رویدادهای رسانه‌ای مورد استفاده قرار گیرد. مبلمان راحت و دکوراسیون شیک و مدرن، فضایی مناسب برای تعامل و تبادل‌نظر بین اهالی رسانه فراهم کرده است. همچنین در این طبقه، کافه‌ای کوچک با فضایی دنج برای استراحت و گپ و گفت دوستانه پیش‌بینی شده است.
طبقه اول: در این طبقه، اتاق‌های کار خصوصی و فضاهایی برای استقرار خبرنگاران و نویسندگان در نظر گرفته شده است. هر اتاق مجهز به میز و صندلی، رایانه و سایر امکانات لازم برای انجام کارهای روزمره است. همچنین یک سالن جلسات مجهز به ویدیو پروژکتور و سایر تجهیزات صوتی و تصویری در این طبقه قرار دارد که برای برگزاری جلسات کاری و گفت‌وگوهای تخصصی مناسب است.
طبقه دوم: این طبقه به فضاهای فرهنگی و هنری اختصاص یافته است. یک گالری کوچک برای نمایش آثار هنری و عکس‌های خبری در این طبقه پیش‌بینی شده است. همچنین یک کتابخانه با مجموعه‌ای از منابع مرتبط با رسانه و روزنامه‌نگاری و یک فضای آرام برای مطالعه و تحقیق در نظر گرفته شده است. دراین طبقه، فضایی نیز برای برگزاری کارگاه‌های خلاقیت و ایده‌پردازی برای اهالی رسانه فراهم شده است.
سرپرست خانه روزنامه‌نگاران ایران معتقد است: «حیاط خانه روزنامه‌نگاران، نه تنها یک فضای بصری زیبا، بلکه مکانی چندمنظوره است که می‌تواند برای فعالیت‌های مختلف مورد استفاده قرار گیرد. این فضا، محلی برای برگزاری رویدادهای کوچک، گردهمایی‌های دوستانه و استراحت‌های کوتاه است. همچنین، حیاط می‌تواند الهام‌بخش و آرامش‌بخش باشد و به اهالی رسانه کمک کند تا در محیطی آرام و دلپذیر، ایده‌ها و خلاقیت‌های خود را به‌کار گیرند.
خانه روزنامه‌نگاران، فراتر از یک بنا و مکان فیزیکی است. این سرا، تجلی امید، همدلی و تعهد به رسالت اطلاع‌رسانی است. این خانه قرار است به محلی برای رشد و بالندگی اهالی رسانه، تبادل ایده‌ها و خلق آثار ارزشمند تبدیل شود و متعلق به همه کسانی است که دل در گرو کلمه و وطن دارند و برای آگاهی‌بخشی به جامعه خیز برمی‌دارند.»
خانه روزنامه‌نگاران، گامی مهم در راستای حمایت از جامعه رسانه‌ای کشور است. این خانه، با تلفیق معماری سنتی و طراحی مدرن، فضایی مناسب برای فعالیت‌های رسانه‌ای، آموزشی و فرهنگی فراهم کرده است. این مکان نه تنها محلی برای کار و فعالیت، بلکه مکانی برای گردهمایی، تبادل نظر و تقویت همدلی بین اهالی رسانه خواهد بود. خانه روزنامه‌نگاران، خانه‌ای برای همه کسانی است که به قدرت کلمه و رسالت رسانه باور دارند. این خانه، وعده‌ای است برای آینده‌ای روشن‌تر در دنیای اطلاع‌رسانی.
خبرنگار: مهسا قوی‌قلب
انتهای پیام/