میر باقری: برای طلاهای از دست رفته حسرت می‌خورم!

به گزارش گروه ورزشی ایران آنلاین، با دست پر؛ یک طلا، ۲ نقره و ۲ برنز در تایم تریل و استقامت جاده، ۳ کیلومتر، اومینیوم و دور امتیازی. میرباقری برای درخشش درقهرمانی جهان سال آینده درآسیا استارت زد.

تو یک تنه با ۵ مدال در قهرمانی آسیا برای دوچرخه سواری ایران آبروداری کردی. خوشحالی؟

خدا را شکر که عملکرد خوبی در جاده و پیست قهرمانی آسیا داشتم و بابت آن اول از پدرم تشکر می‌کنم، چرا که از نظر امکانات و انتقال تجربیاتش به من کمک بزرگی کرد و باعث شد قدرتم بیشتر از بقیه باشد. هرچند من در اردو کنار بقیه بچه‌ها تمرین می‌کردم اما به نظرم قدرتم با بقیه فرق می‌کرد.

تو قبل از قهرمانی آسیا می‌دانستی که ۵ مدال می‌گیری؟

من قبل از اینکه به تایلند و مالزی بروم به پدرم گفته بودم اگر واقعاً فکرم قهرمانی جهان است، باید در قهرمانی آسیا مدال بگیرم، مدال نگیرم فایده ندارد. در واقع من برای موفقیت در قهرمانی جهان در آسیا استارت زدم. البته از مدالم در پیست خیلی مطمئن نبودم چرا که امکانات و تمرین خوب نداشتم. ما در اردو تنها در جاده پا می‌زدیم و تمرین در پیست سیمانی هم نداشتیم. به خاطر همین و عدم آشنایی‌ام با قوانین با مواد پیست طلا نگرفتم.

چطور؟

اگر من در ماده ۳ کیلومتر تمرین روی پیست داشتم شک نکنید مدال طلا می‌گرفتم. من تنها یک ربع قبل از شروع مسابقه ۳ کیلومتر یک دور روی پیست زدم و به فرمان دوچرخه‌ام عادت نداشتم و به همین خاطر برای فینال صدم ثانیه کم آوردم و البته در رده‌بندی با مدال برنز جبران کردم. به نظرم اگر چرخم برای ۳ کیلومتر بود ۵-۴ ثانیه رکوردم بهتر می‌شد. البته تجربه هم خیلی مهم است. رکابزن کره‌ای که قهرمان شد، تخصصی در پیست پا می‌زد و در مسابقه جاده آسیا نبود اما تجربه زیادی در پیست داشت. شک نکنید در مسابقات پیست، ۶۰ درصد توان حرف می‌زند و ۴۰ درصد تجربه.

با اینکه ۵ مدال گرفتی اما انگار حسرت داری.

من از ۶ مسابقه ۵ مدال گرفتم، اگر قوانین مسابقه پیست را می‌دانستم و تجربه‌ام بیشتر بود، دو مدال برنزم نقره یا طلا می‌شد. مدال طلایم در تایم تریل بود و با بدشانسی مدال جاده استقامت را از دست دادم. با این حال از کارم راضی‌ام و امروز برای قهرمانی جهان تمریناتم را شروع می‌کنم.

چرا بدشانسی؟

من می‌توانستم مدال طلای استقامت جاده را هم بگیرم اما وقتی فرار کردم، دو دور با عضله گرفته رفتم و پاهایم را از پنجه درآوردم. آن قدر گرفتگی عضله‌ام شدید بود که گفتم اگر دو دور آخر به خط پایان نرسم از دوچرخه پیاده می‌شوم. دعا، دعا می‌کردم تا به خط پایان برسم. قسمت نشد طلا بگیرم و نقره گرفتم، هرچند باورم نمی‌شد. البته رکابزن تایلندی هم بدنش خالی کرده بود و من عضله‌ام گرفته بود، خیلی شانس آوردم که دوچرخه سوار تایلندی نرسید و من دومین نفر از خط رد شدم.