ایران آنلاین روایت می‌کند؛
ماجرای موش‌های تهران چیست؟
«ماجرای موش‌های درشت جثه در سطح شهر چیست؟» این سوالی است که این روزها با گسترش جمعیت موش‌ها و مشاهده آن‌ها در معابر خیابان، زیر پل‌ها، جوی آب و ... بیش از پیش پرسیده می‌شود.
بهار خسروی - ایران آنلاین: «ماجرای موش‌های درشت جثه در سطح شهر تهران چیست؟» این سوالی است که این روزها با گسترش جمعیت موش‌ها و مشاهده آن‌ها در معابر خیابان، زیر پل‌ها، جوی آب و ... بیش از پیش پرسیده می‌شود. یکی از دغدغه‌هایی که وجود دارد این است که برخی نگران بروز زلزله هستند و باور دارند پس از آن با بحران بزرگ‌تری مواجه خواهیم شد.
سروش مبارکی، دکترای محیط زیست و جانورشناس پاسخ این سوالات و دغدغه‌ها را داده است که در ادامه می‌خوانید:
۱. برای کنترل جمعیت موش‌ها در ابتدا باید بدانیم چه نژاد موشی در سطح شهر وجود دارد و از چه اکوسیستمی هستند. عمدتا ۲ نوع موش در کلانشهر تهران و سطح شهر مشاهده می‌کنیم؛ موش‌های خانگی و موش‌های قهوه‌ای بزرگ که این مورد اخیر را «رت» می‌نامند. ما بیشتر همین موش‌ها را در سطح شهر می‌بینیم چون غذای بیشتری نیاز دارند.
۲. یک باور اشتباه وجود دارد که جثه موش‌ها در سال‌های اخیر بزرگ شده است. موش‌ها تغییر اسکلت ندادند یا ژنتیک آن‌ها تغییر نکرده است و به خاطر پرخوری فربه هستند. موش‌ها همه چیز خوارند و تغذیه مناسب باعث گسترش‌شان می‌شود. آن‌ها در رودخانه، جوی‌های آلوده آب، زیر پل‌ها، رستوران‌های غیر بهداشتی و ... ازدیاد پیدا می‌کنند. هنگامی که غذای موش‌ها فراهم باشد و اکوسیستم مناسبی برای زیست داشته باشند، تولید مثل بیشتری می‌کنند. هرچه تولیدمثل بیشتر شود، گسترش آن‌ها نیز سریع‌تر است.
۳. یک ارگان مثل شهرداری به تنهایی نمی‌تواند با موش‌ها و گسترش آن‌ها مبارزه کند. باید این معضل را به چشم آفت شهری یا آسیب دید. این آسیب پیامدهای جبران ناپذیری از بُعد سلامت، ترس و روان، بیماری‌های پوستیو قابل انتقال به انسان مثل سالمونلا و ... می‌تواند به همراه داشته باشد. پس راه مبارزه این است که اول به صورت فردی مبارزه آغاز شود و بعد ارگانی شود. بهداشت فردی باید رعایت شود. رستوران‌ها و مکان‌های عمومی که با ریختن مواد و پسماند در داخل جوی‌ها یا گوشه خیابان باعث گسترش این موش‌ها می‌شوند.
۴. شهرداری در سال چند بار طعمه گذاری می‌کند. داستانی که باید برای مبارزه با این موش‌ها در نظر گرفته شود این است که وقتی یکی از آن‌ها با طعمه مسموم می‌میرد، موش‌های دیگه بو می‌کشند و می‌فهمند که این غذا مسموم است و دیگر لب به آن نمی‌زنند. پس طعمه پاشی باید بسیار هوشمندانه باشد. سمی باید در داخل یک غذایی جاساز شود و طعمه پاشی انجام شود. موش‌ها بسیار باهوش هستند و از همه چیز تغذیه می‌کنند، حتی روغن نباتی و پسماندها و سبزیجات. پس برای مبارزه با گسترش آن‌ها یک هوشمندی و برنامه ریزی دولتی می‌طلبد و همکاری مردم.
۵. وقوع زلزله در کلانشهری مثل تهران، علاوه بر خسارات جانی و مالی سنگین، می‌تواند مشکلات بهداشتی و زیست‌محیطی متعددی را به دنبال داشته باشد که یکی از آن‌ها مربوط به جمعیت موش‌ها و رت‌ها است. این مشکلات را این‌گونه می‌توان دسته‌بندی کرد.
مشکلات ناشی از ازدیاد جمعیت موش‌ها و رت‌ها پس از زلزله: زلزله می‌تواند منجر به تخریب ساختمان‌ها، شکستگی لوله‌های آب و فاضلاب، و پراکنده شدن مواد غذایی و زباله‌ها در سطح شهر شود. این شرایط، منابع غذایی فراوانی را در دسترس موش‌ها و رات‌ها قرار می‌دهد و به سرعت باعث افزایش جمعیت آن‌ها می‌شود.
از بین رفتن زیستگاه‌های طبیعی و پناهگاه‌ها: در عین حال که منابع غذایی افزایش می‌یابد، ممکن است برخی از زیستگاه‌های طبیعی و پناهگاه‌های موش‌ها و رت‌ها نیز تخریب شوند. این امر می‌تواند باعث شود که آن‌ها به دنبال مکان‌های جدیدی برای زندگی و تولید مثل بگردند و به مناطق مسکونی نزدیک‌تر شوند.
مشکلات بهداشتی و افزایش خطر بیماری: افزایش جمعیت موش‌ها و رات‌ها به طور مستقیم با افزایش خطر انتقال بیماری‌ها به انسان مرتبط است. این جوندگان می‌توانند ناقل انواع مختلفی از باکتری‌ها، ویروس‌ها، و انگل‌ها باشند و از طریق تماس مستقیم، گزش، یا آلودگی مواد غذایی و آب، بیماری‌ها را منتقل کنند.
آلودگی محیط زیست: موش‌ها و رت‌ها با دفع مدفوع و ادرار در محیط، می‌توانند باعث آلودگی خاک، آب، و مواد غذایی شوند. این آلودگی می‌تواند به طور غیرمستقیم سلامت انسان را به خطر بیندازد.
ایجاد رعب و وحشت و مشکلات روانی: حضور تعداد زیاد موش‌ها و رت‌ها در مناطق مسکونی، به خصوص پس از یک حادثه ناگوار مانند زلزله، می‌تواند باعث ایجاد رعب و وحشت و افزایش استرس و اضطراب در میان مردم شود.
۶. برخی افراد با مشاهده موش‌ها به یاد بیماری طاعون می‌افتند. طاعون یک بیماری عفونی بسیار خطرناک است که توسط باکتری به نام یرسینیا پستیس (Yersinia pestis) ایجاد می‌شود. این باکتری معمولاً در جوندگان کوچک مانند موش‌ها و رت‌ها و کنه هایی که از این جوندگان تغذیه می‌کنند، یافت می‌شود. شایع‌ترین راه انتقال طاعون به انسان، گزش کنه آلوده است. کنه‌ها پس از تغذیه از یک جونده آلوده، می‌توانند باکتری طاعون را به انسان منتقل کنند. تماس مستقیم با بافت‌ها یا مایعات بدن یک حیوان آلوده (مانند موش یا رت مرده یا بیمار) می‌تواند باعث انتقال باکتری شود. در موارد نادر، به خصوص در نوع ریوی طاعون، بیماری می‌تواند از طریق قطرات تنفسی فرد بیمار به افراد دیگر منتقل شود.
طاعون سه نوع اصلی دارد:
طاعون خیارکی (Bubonic Plague): شایع‌ترین نوع طاعون است و با تورم دردناک غدد لنفاوی (به نام خیارک) در ناحیه کشاله ران، زیر بغل یا گردن، تب ناگهانی، لرز، سردرد و ضعف عمومی مشخص می‌شود.
طاعون سپتیک (Septicemic Plague)، زمانی رخ می‌دهد که باکتری طاعون وارد جریان خون شود. علائم آن شامل تب، لرز، ضعف شدید، درد شکم، شوک و خونریزی در پوست و سایر اندام‌ها است. این نوع طاعون می‌تواند بسیار سریع پیشرفت کند و کشنده باشد.
طاعون ریوی (Pneumonic Plague): خطرناک‌ترین نوع طاعون است و می‌تواند به عنوان عارضه طاعون خیارکی یا سپتیک ایجاد شود یا از طریق استنشاق قطرات تنفسی فرد مبتلا منتقل شود. علائم آن شامل تب، لرز، سرفه، تنگی نفس، درد قفسه سینه و خلط خونی است. طاعون ریوی در صورت عدم درمان فوری می‌تواند در عرض چند روز کشنده باشد.
انتهای پیام/