اگر بگوییم بعد از مدتها سینمای ایران شاهد یک اثر قابل توجه در سالنهای تاریک نمایش بوده، سخنی بیراه نگفتهایم. فیلمی تأمل برانگیز از یک فیلمساز جوان که رگههای روشنفکری را در خانهای فراگرفته است که پدری فرهیخته، شاعر و نویسنده سکان آن را در دست داشته است؛ خانهای که کتابخانه آن مزین به شاهکار پدر یعنی «رازهای سرزمین من» است. تو گویی هر چه پدر رازهای سرزمین را در پستوهای کتاب خود پنهان نگه داشته بود، پسر آن را با فیلمش برملا کرد.