نفیسه زارعکهن، روزنامهنگار در یادداشتی نوشت: در ماههای پایانی، رنج در صدایش پیدا بود، اما در پاسخ به احوالپرسیها، زبانش جز به شکر خدا باز نمیشد. این شکر، نه از سر عادت که از عمق ایمان میآمد. دیانت او در شعار خلاصه نمیشد؛ در عمل جاری بود. در صبوری، در مسئولیتپذیری و در پایبندی به کار جمعی خود را نشان میداد. برایش سیاست از باور جدا نبود؛ همانقدر جدی، همانقدر اخلاقی و همانقدر متعهد.