کاروانی که کسی آن را نمی بیند

حمیدرضا افتخاری / ولوله و هیجان این روزهای کشور که ناشی از انتخابات زودهنگام ریاست جمهوری بود مانع بزرگی بود برای هیاهو درباره یک رویداد بزرگ ورزشی به نام المپیک، از امروز کمتر از سه هفته باقی است تا مشعل المپیک به پاریس برسد و هیجان به جهان ورزش وارد شود، اما سهم ورزش ایران از این رویداد چیست؟

40 ورزشکار در 14 رشته که نسبت به دوره گذشته 25 سهمیه کمتر را شامل می شود  و این دقیقا نتیجه ناکامی دو تیم بسکتبال و والیبال در صعود به المپیک بود. البته شمشیر بازان جای خالی حضور تیم های ایرانی در پاریس را جبران کردند.

اما آنچه مهم است نه تحلیل شیوه صعود ورزشکاران ایرانی بلکه نگاه به شیوه حضور اینان است. در فاصله باقی مانده تا شروع المپیک باید فضای ورزش ایران المپیکی شود تا سطح انگیزشی ورزشکاران کشورمان به بالاترین حد خود برسد در حالی که کاروان ایران فاقد حتی یک شانس صد در صدی طلا است ( حتی در غیاب تیلور هم نمی شود برای یزدانی طلا کنار گذاشت ) اما نفراتی هستند که می توانند کاروان کشور را سربلند کنند و پرچم ایران را در بالاترین نقطه به احتزار درآورند و این نفرات که اتفاقا در سکوتی آرامش بخش تمرین کرده اند حالا نیاز به تهیج دارند و باید با انگیزه به مصاف حریفان بروند.

بدون تردید در پاریس هم گوش شکسته ها جلوتر از بقیه هستند، گرچه آزاد کاران یک سهمیه را ازدست دادند اما وقتی به فهرست 11نفره کشتی نگاه می کنیم تقریبا همه نفرات توان روی سکو رفتن حتی دربالاترین نقطه آن را دارند ، تکواندو کاران و وزنه برداران هم توان شگفتی آفرینی دارند.

حتی می توان به شمشیر بازی و تیراندازی هم امیدوار بود و این یعنی کاروان ایران قابلیت شادی آفرینی برای ورزش کشور را دارد پس دوستان باید دست بکار شوند و برنامه ریزی مناسبی برای روحیه سازی کاروان ایران داشته باشند. شاید اولین وظیفه رییس جمهور جدید هم همین باشد ، حالا که هیچ کس در برنامه های انتخاباتی اشاره ای به ورزش نداشت، حداقل در اولین اقدام اجرایی به ورزش سربزند و کاروان ایران را با انگیزه راهی مهم ترین آورد گاه خود سازد.

باشد که در ادامه نیز دولت جدید راه رییس جمهور شهید را در خدمت رسانی ادامه دهد و ورزش را با نگاه ویژه ای ببیند. در باب نگاه دولت به ورزش حرف بسیار است که به امید خدا به آن پرداخته می شود فعلا امیدواریم که کاروان ورزشی کشورمان در پاریس را دریابند.