تغییر ۱۲ ساله و شگرف اسپانیا؛ نابغه بی‌ستاره

 آخرین بار که اسپانیا در فینال یک تورنمنت مهم بود، 12 سال و 10 روز قبل بود.

به جز یک نفر، تمام بازیکنان ترکیب اصلی تیمی که ایتالیا در کیف تحقیر کرد و به قهرمانی یورو 2012 رسید، عضو رئال مادرید یا بارسلونا بودند در همان سال هایی که ال کلاسیکوهای درخشانی برگزار می شد، پپ گواردیولا برابر ژوزه مورینیو، سه گانه های اروپایی و فصل های صد امتیازی، لیونل مسی در برابر کریستیانو رونالدو. بیشتر اعضای تیم در قهرمانی یورو 2008 و جام جهانی 2010 هم بودند. فوق ستاره هایی که اختلافات را کنار گذاشته و مثل ابرقهرمان ها در ترکیب لاروخا کار می کردند. اسپانیایی که می تواند یکشنبه قهرمان اروپا شود، هیچ شباهتی به آن تیم ندارد. تیمی بی ستاره به جای استادان جهان، تلاشگران گمنام به جای هنرمندان جذاب و نابغه های بی ادعا به جای نخبگان پرطمطراق.

در ترکیب تیمی که فرانسه را 2 بر یک شکست داد، هم بارسلونا و رئال نماینده داشتند، اما خیلی کمرنگ. ناچوی 34 ساله که در واقع قراردادش با مادرید تمام شده و می خواهد آخرین پول ها را در قطر در بیاورد و لامینه یامال 16 ساله که گلش را بارها و بارها در شبکه های اجتماعی خواهید دید. راستش را بخواهید، فرانسه بیشتر از اسپانیا بازیکن بارسلونا و رئال مادرید داشت اگر کیلیان امباپه را هم حساب کنید! در واقع در این تیم اسپانیا خبری از ستاره ها نیست به جز رودری و یامال که کاملا در مسیر رسیدن به این عنوان است، بازیکن دیگری نمی بینید. آنها سخت ترین راه را هم برای رسیدن به فینال طی کرده اند، فرانسه، کرواسی، ایتالیا و آلمان به علاوه دو شگفتی ساز، آلبانی و گرجستان را از پیش رو برداشته اند بدون اینکه به ضربات پنالتی نیاز پیدا کنند و در حالی که با فاصله، بهترین فوتبال تورنمنت را به نمایش گذاشته اند. مربی شان هم به این گروه می آید مثل مربی سال 2012، ویسنته دل بوسکه که سابقه قهرمانی جهان و دو قهرمانی لیگ قهرمانان را داشت و به آن تیم می آمد.

لوییس دلافوئنته مثل یک معلم جانشین است با آن عینک مخصوص بچه درس خوان ها، از آن معلم ها که دانش آموزان بیچاره اش می کنند. او هرگز در رده باشگاهی در دسته اول یا دوم مربیگری نکرده. در 12 سال گذشته با فدراسیون فوتبال اسپانیا در رده های مختلف سنی همکاری می کرده. در 61 سالگی و بعد از جام جهانی 2022 به جای لوییس انریکه مربی اسپانیا شد چون احساس می شد ذهن خلاقی در مربیگری دارد، انتخاب شد چون در فدراسیون فوتبال کار می کرد.نیمی از خط دفاعی اش برای این بازی محروم بودند، دنی کارواخال و روبین لی نورمان. مجبور شد به سراغ جنگجوی قدیمی، ناچو و از او قدیمی تر، خسوس ناباس برود. او 38 سال دارد و مامور مهار امباپه بود. وقتی امباپه با جاگذاشتنش پاس گل داد، هواداران اسپانیا وحشت کردند که چه شب سختی در انتظارشان است. اما هر چه بازی جلو رفت، او بهتر شد و امباپه بدتر.

دنی اولمو هم جانشین پدری مصدوم شد. محصول آکادمی بارسلونا در 16 سالگی به دیناموزاگرب رفت تا پیشرفت کند. بیشتر دوران فوتبالش هم مصدوم بوده. در پنج فصل اخیر در لایپزیگ فقط یک فصل بیشتر از نصف بازی ها در ترکیب اصلی بوده. اما انتخاب درستی برای این بازی بود، حرکاتش بین خطوط بازیسازی فرانسه را خراب می کرد و مسئول گل دوم اسپانیا بود. بازیکنانی مثل اولمو باعث می شوند اسپانیا تنها موفق نباشد، دوست داشتنی هم باشد. بااستعداد، بدون ادعا.

دلافوئنته ترمز دستی دوران انریکه را کشید. دوران فوتبال مالکانه تمام شده و پاسورها خود را وینگر جا زده اند، نیکو ویلیامز و یامال در دو سمت، خطوط دفاعی رقبا را باز می کنند، چیزی تیم انریکه نداشت. دلافوئنته کارها را ساده می کند و به نقاط قوتش اتکا دارد به جای ایده های فلسفی بزرگ. اینکه اسپانیا به عنوان مدعی قهرمانی به یورو نرفت و نتیجه مصدومیت برخی ستاره ها مثل گاوی و آلخاندرو بالده بود، به تیم کمک کرد. کار یامال هم خیلی کمک کرد، در برابر دفاع فرانسه که پیش از این خیلی سخت باز می شد، ناگهان از کلاهش خرگوش درآورد و نبوغ و اعتماد به نفسی را نشان داد که از فوق ستاره ها انتظار می رود نه از بازیکنانی که هنوز به سن قانونی برای رای دادن نرسیده اند. اسپانیای دلافوئنته به ما یادآوری می کند وقتی از آن خط سفید عبور می کنی و به زمین می روی، باید رزومه ات را پشت سر بگذاری. فقط آنچه در قلب و ذهنت می گذرد، مهم است و کاری که با پایت می توانی انجام دهی که در این تیم اسپانیا خیلی زیاد است.