اوسمار با ۱۵ هفته مربیگری آری، نکونام با ۳۰ هفته مربیگری نه
ابهام در انتخاب بهترین سرمربی فصل
چرا جواد نکونام با اینکه تعداد بازی بیشتری نسبت به اوسمار در لیگ بیست و سوم مربیگری کرده بود، به عنوان برترین سرمربی فصل برگزیده نشد؟!
پاسخ‌های متفاوتی به این سؤال مهم داده می‌شود. برخی معتقدند قهرمانی اوسمار با پرسپولیس سبب این تصمیم شده و برخی هم بر این باورند که چون نکونام در فصلی که گذشت، دو جام را از دست داد، به این عنوان برگزیده نشده است.
اما کم نیستند افرادی که معتقدند نکونام به سبب قرار گرفتن در بوته آزمون بیشتر باید به این عنوان نائل می‌شد و جایزه بهترین سرمربی لیگ بیست و سوم را به خود اختصاص می‌داد.
از سویی سرمربی استقلال تا 10 دقیقه مانده به سوت پایان لیگ بیست و سوم صاحب جام قهرمانی بود و اگر آن گل عجیب و غریب گولسیانی در بازی پایانی سرخ‌ها در ورزشگاه آزادی مقابل مس رفسنجان به ثمر نمی‌رسید، قطعاً استقلال به واسطه برتری مطلق مقابل پیکان به جام قهرمانی دست می‌یافت.
در واقع اگر بخواهیم ملاک اعضای کمیته فنی انتخاب برترین‌های فوتبال ایران در لیگ بیست و سوم را مورد سنجش قرار دهیم، به همین 10 دقیقه حیاتی برمی‌خوریم و به احتمال فراوان آنچه سبب شده در نهایت نام اوسمار به عنوان سرمربی برتر فصل بیست و سوم لیگ برتر برگزیده شود، همین دقیقه پایانی لیگ است که تیم او موفق شد دروازه مس رفسنجان را با یک گل کاملاً مشکوک به آفساید باز کند و صاحب جام قهرمانی لیگ برتر شود.
با این حال حتی اگر قهرمانی سرخ‌ها را نیز دلیل انتخاب اوسمار بدانیم، با یک ابهام بزرگ در این انتخاب مواجه خواهیم شد. سؤال و یا ابهام این است که اساساً چرا یک سرمربی با 15 بازی مورد ارزیابی قرار می‌گیرد و چرا ملاک انتخاب قهرمانی است؟
آیا میانگین امتیازی که جواد نکونام به دست آورده یا بازی‌های بیشتری که در بوته آزمون و آزمایش قرار گرفته، نباید مورد توجه قرار بگیرد؟ در اینکه اوسمار کار بزرگی در پرسپولیس انجام داد و در اولین فصل حضورش در این باشگاه به عنوان سرمربی موفق شد مسیری که یحیی گل‌محمدی تا نیم‌فصل پیموده بود را تکمیل کرده و این باشگاه را صاحب قهرمانی کند شکی نیست اما پرواضح است که اگر آن اشتباه عجیب بازی پایانی از سوی داوران بازی پرسپولیس و مس رفسنجان سر نمی‌زد، اوسمار هرگز صاحب جام قهرمانی لیگ برتر نمی‌شد و نکونام این جام را به دست می‌آورد.
هر انتخابی که شده شاید به نحوی مساوات را در مراسم برترین‌های فصل بیست و سوم لیگ برتر برقرار کند اما پرواضح است که با وجود قهرمانی پرسپولیس با اوسمار و به سبب آنکه این مربی فقط نیم‌فصل سکان هدایت تیمش را به عنوان سرمربی برعهده داشت، هرگز نمی‌توان قیاس او را با نکونام که 30 هفته متوالی روی نیمکت استقلال بود، عادلانه دانست. چه بسا اگر اوسمار ابتدای فصل پیش، روی نیمکت سرخ‌ها بود، او نیز به سرنوشت گل‌محمدی دچار می‌شد و در موقعیتی قرار نمی‌گرفت که با 15 هفته مربیگری برترین مربی فصل شود. به هرحال چون پای پرسپولیس در میان است و این باشگاه هواداران قابل توجهی دارد، شاید بسیاری از کارشناسان نیز در این باره سکوت کنند تا موجب رنجش هواداران سرخ نشوند اما بی‌هیچ تعارفی این انتخاب حق مطلب را درباره سرمربی‌های فصل پیش ادا نکرد و موجب از بین رفتن حقوق بسیاری از مربیانی شد که از ابتدای فصل روی نیمکت تیم‌های خود قرار داشتند. نه فقط جواد نکونام بلکه مورایس، خمس، ربیعی و حتی دقیقی نیز می‌توانستند بیشتر مورد توجه قرار بگیرند اما اوسمار با 15 هفته مربیگری گوی سبقت را از این مدعیان ربود و با اتکا به قهرمانی تیمش صاحب عنوان برترین سرمربی فصل شد.
معمولاً در این قبیل مراسم‌ها متولیان تلاش می‌کنند تا حدی مساوات را میان تیم‌های بزرگ رعایت کنند و شاید اهتمام نیز بعد از برگزاری مجدد این مراسم که در سال‌های قبل متوقف شده بود، همین بود و به دلیل اینکه علاوه بر سیدحسین حسینی یک چهره تازه استقلالی شده به نام رضاییان نیز عنوان برترین بازیکن فصل را به خود اختصاص داد، تلاش شد دو عنوان بهترین سرمربی و بهترین تیم فصل به سرخ‌ها تعلق بگیرد.
انتهای پیام/
اما کم نیستند افرادی که معتقدند نکونام به سبب قرار گرفتن در بوته آزمون بیشتر باید به این عنوان نائل می‌شد و جایزه بهترین سرمربی لیگ بیست و سوم را به خود اختصاص می‌داد.
از سویی سرمربی استقلال تا 10 دقیقه مانده به سوت پایان لیگ بیست و سوم صاحب جام قهرمانی بود و اگر آن گل عجیب و غریب گولسیانی در بازی پایانی سرخ‌ها در ورزشگاه آزادی مقابل مس رفسنجان به ثمر نمی‌رسید، قطعاً استقلال به واسطه برتری مطلق مقابل پیکان به جام قهرمانی دست می‌یافت.
در واقع اگر بخواهیم ملاک اعضای کمیته فنی انتخاب برترین‌های فوتبال ایران در لیگ بیست و سوم را مورد سنجش قرار دهیم، به همین 10 دقیقه حیاتی برمی‌خوریم و به احتمال فراوان آنچه سبب شده در نهایت نام اوسمار به عنوان سرمربی برتر فصل بیست و سوم لیگ برتر برگزیده شود، همین دقیقه پایانی لیگ است که تیم او موفق شد دروازه مس رفسنجان را با یک گل کاملاً مشکوک به آفساید باز کند و صاحب جام قهرمانی لیگ برتر شود.
با این حال حتی اگر قهرمانی سرخ‌ها را نیز دلیل انتخاب اوسمار بدانیم، با یک ابهام بزرگ در این انتخاب مواجه خواهیم شد. سؤال و یا ابهام این است که اساساً چرا یک سرمربی با 15 بازی مورد ارزیابی قرار می‌گیرد و چرا ملاک انتخاب قهرمانی است؟
آیا میانگین امتیازی که جواد نکونام به دست آورده یا بازی‌های بیشتری که در بوته آزمون و آزمایش قرار گرفته، نباید مورد توجه قرار بگیرد؟ در اینکه اوسمار کار بزرگی در پرسپولیس انجام داد و در اولین فصل حضورش در این باشگاه به عنوان سرمربی موفق شد مسیری که یحیی گل‌محمدی تا نیم‌فصل پیموده بود را تکمیل کرده و این باشگاه را صاحب قهرمانی کند شکی نیست اما پرواضح است که اگر آن اشتباه عجیب بازی پایانی از سوی داوران بازی پرسپولیس و مس رفسنجان سر نمی‌زد، اوسمار هرگز صاحب جام قهرمانی لیگ برتر نمی‌شد و نکونام این جام را به دست می‌آورد.
هر انتخابی که شده شاید به نحوی مساوات را در مراسم برترین‌های فصل بیست و سوم لیگ برتر برقرار کند اما پرواضح است که با وجود قهرمانی پرسپولیس با اوسمار و به سبب آنکه این مربی فقط نیم‌فصل سکان هدایت تیمش را به عنوان سرمربی برعهده داشت، هرگز نمی‌توان قیاس او را با نکونام که 30 هفته متوالی روی نیمکت استقلال بود، عادلانه دانست. چه بسا اگر اوسمار ابتدای فصل پیش، روی نیمکت سرخ‌ها بود، او نیز به سرنوشت گل‌محمدی دچار می‌شد و در موقعیتی قرار نمی‌گرفت که با 15 هفته مربیگری برترین مربی فصل شود. به هرحال چون پای پرسپولیس در میان است و این باشگاه هواداران قابل توجهی دارد، شاید بسیاری از کارشناسان نیز در این باره سکوت کنند تا موجب رنجش هواداران سرخ نشوند اما بی‌هیچ تعارفی این انتخاب حق مطلب را درباره سرمربی‌های فصل پیش ادا نکرد و موجب از بین رفتن حقوق بسیاری از مربیانی شد که از ابتدای فصل روی نیمکت تیم‌های خود قرار داشتند. نه فقط جواد نکونام بلکه مورایس، خمس، ربیعی و حتی دقیقی نیز می‌توانستند بیشتر مورد توجه قرار بگیرند اما اوسمار با 15 هفته مربیگری گوی سبقت را از این مدعیان ربود و با اتکا به قهرمانی تیمش صاحب عنوان برترین سرمربی فصل شد.
معمولاً در این قبیل مراسم‌ها متولیان تلاش می‌کنند تا حدی مساوات را میان تیم‌های بزرگ رعایت کنند و شاید اهتمام نیز بعد از برگزاری مجدد این مراسم که در سال‌های قبل متوقف شده بود، همین بود و به دلیل اینکه علاوه بر سیدحسین حسینی یک چهره تازه استقلالی شده به نام رضاییان نیز عنوان برترین بازیکن فصل را به خود اختصاص داد، تلاش شد دو عنوان بهترین سرمربی و بهترین تیم فصل به سرخ‌ها تعلق بگیرد.
انتهای پیام/