تابوشکنی، انتظار بزرگ از ژوائو

لوکاس ژوائو آنگولایی – پرتغالی شصت و ششمین یا به عبارتی شصتمین بازیکن خارجی تاریخ باشگاه پرسپولیس به حساب می‌آید. اگر بخواهیم دقیق‌تر بگوییم و دو بازیکن بریتانیایی قبل از انقلاب را کنار بگذاریم او شصت و چهارمین خارجی باشگاه طی بیست سال اخیر به حساب می‌آید. اگر آن چهار بازیکنی که قرارداد بستند اما هرگز برای پرسپولیس بازی نکردند را کنار بگذارید این باشگاه طی بیست سال 60 بازیکن خارجی به خدمت گرفته و به صورت میانگین هر فصل سه عضو خارجی داشته است.
در این میان شاید جالب باشد که 26 نفر از این بازیکنان در پست مهاجم بازی می‌کردند اما اغراق نیست اگر بگوییم هیچ کدام از این 26 مهاجم که میلیون‌ها دلار هزینه جذب‌شان شده در قامت ستاره ظاهر نشدند و تقریباً هیچ کدام‌شان در طول یک فصل نتوانستند جزو بازیکنان برتر تیم بوده و عنصری کاملاً مفید به حساب بیایند. سال‌ها بعد پرسپولیس یک مهاجم آسیایی دیگر به نام شرزود تمیروف هم از ازبکستان گرفت که قطعاً از حسن و شعبو بی‌کیفیت‌تر بود.
کریستوفر ره و رافائل ادرهو دو مهاجم از جمع آن چهار بازیکن بودند که هرگز برای پرسپولیس به میدان نرفتند و تازه نفر دوم کاری کرد تا در کورس قهرمانی لیگ هفتم شش امتیاز از پرسپولیس کسر شده و قهرمانی مقابل سپاهان شکل دراماتیک به خود بگیرد. البته پرسپولیس مهاجم دردسرساز کم نداشته. نمونه دیگرش آنتونی استوکس که بخشی از رقم قراردادش را گرفت اما به اندازه دو مسابقه کامل در زمین نبود و به یکباره تیم را رها کرد و رفت.
عیسی ترائوره اولین بازیکن خارجی بعد از انقلاب پرسپولیس به حساب می‌آید که مهاجم بدی هم نبود. از ترائوره به بعد پرسپولیس چند مهاجم آفریقایی دیگر تا همین لوکاس ژوائو که هفته قبل سرخپوش شد، داشت. ابراهیم توره در پیکان درخشید اما در پرسپولیس هرگز فروغ لازم را نداشت و بعد از آن در سپاهان و سپس موناکو ستاره بود. در کلاسی بسیار پایین‌تر از توره، اوساگوانا از ذوب‌آهن به پرسپولیس آمد و یک خرید افتضاح دیگر بود که سطح فنی خود را با بدترین پنالتی تاریخ دربی‌ها و شاید جام حذفی فوتبال ایران به تصویرکشید! گادوین منشا نیجریه‌ای هم شروع بسیار خوبی در پرسپولیس داشت اما در فصل دوم حضورش در این تیم آنقدر افت کرد که همه منتظر خروجش بودند.
در دهه 80 پرسپولیس مهاجم آسیایی هم داشت اما نه زیاد شعبو سوری نه صلاح حسن عراقی بازیکنان تاپی نبودند و اصلاً در اندازه پرسپولیس نبودند و تعداد بازی و گل‌های زده آنها هم این مسأله را ثابت می‌کند. اشپیتیم آرفی هم به عنوان آقای گل لیگ برتر از پیام مشهد به پرسپولیس آمد اما هم فرصت زیادی نصیبش نشد هم وقتی فرصت پیدا کرد کاری از پیش نبرد.
رکورد بدترین مهاجمان خارجی تاریخ پرسپولیس هم به مهاجمان برزیلی اختصاص دارد. سامبو چوجی در اواسط دهه 80 در تیم سوبل و پروین از مهاجمان جوان داخلی هم پایین‌تر بود. پائولو دی‌کارمو در تیم قطبی در لیگ هشتم بساط شوخی و خنده را فراهم کرد و فراتر از فاجعه بود. از این فجایع برزیلی در ده سال گذشته هم تکرار شده است. تادئو جونیور در دوره سرمربیگری درخشان در لیگ چهاردهم با اضافه وزن آمد و تبدیل به بازیکن اصلی نشد. جونیور براندائو شاهکار دیگری از دوران مدیریت محمدحسن انصاری‌فرد بود که هیچ حرفی برای گرفتن نداشت و یک خرید اشتباهی دیگر بود. آخرین برزیلی ناکام هم لئاندرو پریرا برزیلی بود که خیلی کم بازی کرد، یک گل زد و با رفتنش پرونده او همچنان در فیفا باز است.
اوایل دهه 90 ایمون زاید لیبیایی – ایرلندی با آن هت تریک جادویی برای پرسپولیسی‌ها تاریخ‌ساز شد اما او هم فقط 15 بازی با پیراهن پرسپولیس انجام داد و رفت. برعکس ایمون دوملیتی با ریشه اروپایی، نبیل باهویی الجزایری- سوئدی که آخرین مهاجم خارجی پرسپولیس قبل از ژوائو به حساب می‌آید یک انتخاب اشتباه دیگر بود و حکم هدر رفتن صدها هزار دلار دیگر داشت. شیخ دیاباته فرانسوی – مالیایی هم که در استقلال آقای گل شده بود در پرسپولیس یا مصدوم بود یا نیمکت نشین و پرونده او هم مثل پریرا در فیفا باز است.
شاید یکی از بهترین مهاجمان خارجی پرسپولیس یورگن لوکادیا بود که البته تا الان گرانقیمت‌ترین‌شان هم هست اما این مهاجم هم با آمار فوق‌العاده گلزنی درشروع کارش به یکباره تیم را رها کرد و رفت و دوباره عامل ضرر پرسپولیس شد.
با در نظر گرفتن این مهم با قاطعیت می‌توان گفت هیچ کدام از 26 مهاجمی که طی بیست سال اخیر عضو پرسپولیس بوده‌اند ستاره و عنصری کارآمد نبوده‌اند و ژوائو با رزومه خوبی که دارد باید این تابو را بشکند. حالا همه پرسپولیسی‌ها آرزو دارند یک نبیل باهویی یا شیخ دیاباته دیگر را در تیم‌شان نبینند بلکه دوست دارند یک ایمون زاید یا لوکادیا به تیم‌شان آمده باشد که با درخشش مستمر بالاخره در نقش ستاره باری از روی دوش تیم بردارد و در راه کسب موفقیت‌ها وزنه‌ای تعیین‌کننده باشد.