انتخاب رانیری و تردیدهای جالوروسی

به گزارش ایران ورزشی، انتظار زیادی از خانواده فریدکین می‌رفت وقتی مالکیت باشگاه رم را به عهده گرفت، قرار بود بعد از چندین دهه سوء‌مدیریت اوضاع تیم بر اساس پارامترهای محدود «بازی جوانمردانه مالی» سامان پیدا کند اما اتفاقات ۱۰ ماه گذشته نشان می‌دهد برای سکان هدایت این کشتی شکسته از هر کسی برای نجات دادن آن بهره می‌گیرند.
شاید تصور شود اخراج ژوزه مورینیو در ژانویه کاملاً اشتباه بود اما باید گفت موضوع به خیلی قبل از آن برمی‌گردد. مورینیو گله می‌کرد که تنها صدای باشگاه در برابر رسانه‌ها است و کارش خیلی بیشتر از یک مربی است. در دوران کوتاه دانیله دروسی و بدتر از آن اخراجش، مشخص شد هیچ کس دقیقاً نمی‌داند چه کسی مسئولیت رم را بر عهده دارد و چه ایده‌ای را دنبال می‌کند.
این نوع پنهان شدن در سایه بیشتر از سوی مالکان باشگاهی در لیگ برتر رواج دارد اما در ایتالیا چند روزنامه و ایستگاه رادیویی و تلویزیونی وجود دارد که کاملاً وقف فوتبال هستند و غالباً هر کدام روی یک تیم زوم کرده‌اند اما وقتی شما در یک سال چهار مربی دارید، کسی نمی‌تواند از ثبات صحبت کند.
هفته گذشته را ببینید. دن و رایان فریدکین هرگز با رسانه‌های ایتالیایی صحبت نکرده‌اند. مدیر اجرایی‌شان، لینا سولوکو بعد از اخراج دروسی استعفا کرد هرچند او هم هرگز مصاحبه نکرد. مدیر فعلی رم، فلوران گیسولفی تلاش کرد چند مصاحبه مقابل دوربین انجام دهد اما فقط فرانسوی صحبت می‌کند. درباره یک چیز اطمینان داد و گفت اخراج ایوان یوریچ به دلیل آن بوده که به دنبال یک برنامه بلندمدت هستند. برای همین است که کلودیو رانیری ۷۳ ساله را از بازنشستگی بیرون آورده و به عنوان مربی موقت تا آخر فصل انتخاب کرده‌اند. این سطح ثبات مدیریت در رم است.
اینکه در فهرست مربی‌های مورد نظر رم هیچ نقطه مشترکی بین گزینه‌ها وجود ندارد هم ثابت می‌کند این تیم هیچ برنامه‌ای برای آینده ندارد، ایده خاصی برای رسیدن به هدف ندارد یا به عبارت واضح‌تر اصلاً نمی‌داند هدفش چیست. این فراتر از «مفاهیم هدف» است، آنها کاملاً گیج هستند.
وقتی اینتر را «سانینگ» اداره می‌کرد، یک نفر مثل پپه ماروتا اوضاع را سامان می‌داد و حس ثبات را ایجاد کرده بود، برای همین مالکیت‌شان به «اوکتری» منتقل شد بدون اینکه کسی تفاوتی را احساس کند. رم چنین کسی ندارد و میلان هم همینطور البته نه بشدت تیم پایتخت. رانیری دستان ایمنی دارد که می‌تواند هواداران و بازیکنان را آرام کند اما این راه پایان روشنی ندارد. تا وقتی رم کسی را نداشته باشد که مسئولیتش را قبول کند، واقعاً نماینده‌اش باشد و چشم‌اندازی را برای آینده باشگاه ترسیم کند، در این دریای طوفانی راهی به ساحل آرامش ندارد.