گواردیولا، مورینیو می‌شود!

قبل از بازی منچسترسیتی در زمین لیورپول، پپ گواردیولا گفته بود ۹ سال گذشته مرده و دستاوردهای پیشین به کارش نمی‌آید اگر روند نامناسب تیم ادامه داشته باشد. پس چرا وقتی تیمش به چهارمین باخت پشت سر هم لیگ برتر نزدیک می‌شد، به هواداران لیورپول عدد شش را با انگشت‌هایش نشان داد. او هر انگشت را به نشانه یک قهرمانی لیگ برتر به هواداران نشان داد که فریاد می‌زدند صبح اخراج می‌شود، او سرش به کار خودش نبود و از موفقیت‌های گذشته به عنوان سرپوشی برای ناکامی فعلی استفاده کرد. بله، مربی کاتالان دارد شبیه ژوزه مورینیو می‌شود که روزگاری دشمن قسم خورده‌اش بود.
 
امپراطوری امروز، خاکستر فردا
اقدام شش انگشتی گواردیولا فقط در برابر هواداران لیورپول نبود بلکه می‌خواست به طرفداران میهمان هم روحیه بدهد. این یک واقعیت است که تعدادی از هواداران سیتی هنوز به دنیا نیامده بودند آخرین بار که این تیم چهار شکست متوالی در لیگ برتر را تجربه کرد یعنی آگوست ۲۰۰۸ زمانی که تازه خانواده سلطنتی ابوظبی به سیتی آمده بود. اما آنها شاید به خوبی یادشان بیاید یک امپراطوری مربیگری دیگر را که سقوط کرد و شباهت‌های زیادی بین مورینیو و مربی‌شان وجود دارد. مربی پرتغالی سومین قهرمانی لیگ برتر را در سال ۲۰۱۵ با چلسی به دست آورد، هشتمین قهرمانی‌اش در لیگ‌ها و بعد یکی از بدترین دفاع‌های تاریخ از عنوان قهرمانی رقم خورد. مورینیو بعد از هر باخت شرایط بدتری پیدا می‌کرد و بعد از شکست خانگی مقابل ساوتهمپتون در اکتبر، چهارمین باخت در هشت بازی ابتدایی لیگ به مقامات بالادستی هشدار داد که بهترین مربی تاریخ باشگاه را اخراج نکنند. دو ماه بعد و به دنبال شکست برابر لسترسیتی که نهمین باخت تیم در ۱۶ بازی لیگ بود، اخراج شد.
 
انگشت اشاره
مورینیو در روزهای پایانی کارش در چلسی از ژست‌های دستی استفاده نمی‌کرد بلکه انگشت اشاره ویژگی دوران پرجنجال او در منچستریونایتد بود. او در فصل اولش قهرمان لیگ اروپا شد و می‌خواست بعد از قهرمانی جام اتحادیه و سوپرجام به همه نشان دهد قهرمان سه‌گانه شده. بعد از پیروزی بر آژاکس در فرندز آره نا در استکهلم در فینال لیگ اروپا از بازیکنانش خواست سه انگشت خود را به نشانه سه قهرمانی نشان دهند. او نمی‌خواست بپذیرد به پله‌های پایین نردبان مربیگری آمده و دوست نداشت از حذف از لیگ قهرمانان به وسیله سویا و شکست خانگی ۳ بر صفر مقابل تاتنهام صحبتی شود.
اواخر دورانش در یونایتد به استمفوردبریج رفت و به یاد روزهای پرافتخار با هواداران سابقش سه انگشت را به نشانه سه قهرمانی لیگ برتر به آنها نشان داد. او دو ماه بعد اخراج شد و این آخرین حضورش در یک تیم طراز اول بود. حالا حتی در لیگ درجه یک هم نیست و در فنرباغچه کار می‌کند، تیمش در کورس قهرمانی عقب افتاده و او فقط به خاطر اطوار کنار زمین و مصاحبه‌های جنجالی خبرساز می‌شود.
 
جنگ روانی در مادرید
ژست‌های اشاره و کنفرانس خبری‌های پرماجرا بخشی از برند مورینیو هستند اما از گواردیولا که همیشه اجازه داده تیمش در زمین حرف بزند، انتظار بیشتری داریم. داستان این دو از بارسلونا و کار زیر نظر سر بابی رابسون شروع می‌شود اما در دهه دوم قرن حاضر رقابت فوق‌العاده‌ای بین این دو شکل گرفت. ابتدا در نیمه نهایی لیگ قهرمانان سال ۲۰۱۰ در برخورد بارسلونا و اینتر و از فصل بعد وقتی مورینیو به رئال مادرید رفت. اوج آن کنفرانس خبری قبل از نیمه نهایی لیگ قهرمانان بین بارسلونا و رئال مادرید بود که مورینیو جنگ روانی را شروع کرد و گواردیولا را متهم کرد در باخت فینال جام حذفی به مادرید سعی داشته روی عملکرد داور اثر بگذارد. گواردیولا هم با توپ پر به کنفرانس خبری آمد و هر چه دلش خواست، گفت. بارسا شب بعد ۲ بر صفر به پیروزی رسید و در فینال برای دومین بار در سه سال قهرمان اروپا شد ضمن اینکه با اقتدار لالیگا را برد. سال بعد مادرید قهرمانی را از بارسای بدون گواردیولا گرفت و این دو مربی در سال ۲۰۱۶ در منچستر به هم رسیدند در حالی که خبری از آن دشمنی سابق نبود. سیتی گواردیولا در فصل 2018-2017، ۱۹ امتیاز از یونایتد مورینیو بالاتر قرار گرفت و مورینیو دومی آن سال را یکی از بزرگترین دستاوردهایش توصیف کرد.
 
انتقاد از بازیکنان
مورینیو در روزهای خوب و بد به دستاوردهایش اشاره می‌کرد در حالی که گواردیولا ترجیح می‌داد از بازیکنانش تعریف کند. اما حالا که روزهای بد مربی کاتالان رسیده کارهای مورینیو را تکرار می‌کند اگرچه هنوز در چشم مربی حریف انگشت نکرده یا در پارکینگ سر داور فریاد نکشیده است. او فقط در آنفیلد رفتاری شبیه مورینیو نداشت، در کنفرانس خبری قبل از بازی با تاتنهام هم چند بار به خبرنگارها گفت: «ببخشید بچه‌ها، من شش قهرمانی لیگ برتر دارم» او از بازیکنانش هم انتقاد کرد کاری که قبلاً به ندرت انجام می‌داد.
بر خلاف مورینیو که به دنبال یک مقصر می‌گشت، گواردیولا به نفرات اشاره نمی‌کرد و مشکلات را جمعی می‌دانست. بعد از باخت ۴ بر یک مقابل اسپورتینگ گفت تیمش از نظر احساسی آماده نیست و بعد از شکست ۴ بر صفر مقابل تاتنهام از شکنندگی بازیکنانش انتقاد کرد. دو فصل قبل از اضافه وزن کالوین فیلیپس و هوش تاکتیکی کایل واکر گفته بود. فیلیپس دیگر رو نیامد اما این رفتار در سه‌گانه قهرمانی سیتی گم شد اما اظهارات درباره واکر به تحول او منجر شد و بازوبند کاپیتانی هم به او رسید. واکر دوباره افت شدیدی کرده و شاید منتظر یک کار دیگر از گواردیولا است.
 
بهترین واکنش
تردید درباره گواردیولا ایده خوبی نیست. او به فصل اول بدون جامش در سیتی با کسب ۱۰۰ امتیاز پاسخ داد، به قهرمانی لیورپول در سال ۲۰۲۰ با چهار قهرمانی پیاپی واکنش نشان داد، چیزی که در ۱۳۵ سال فوتبال انگلیس سابقه نداشت. او بهتر از هر کسی می‌داند چطور بازیکنانش را برانگیزد اما نشانه‌هایی بروز کرده از اینکه رفتارهای او نتیجه عکس داده. وقتی فاینورد گل اولش را در بازگشت فوق‌العاده هفته قبل و تساوی ۳ بر ۳ زد، گواردیولا سرش را میان دستانش فرو برد و ۱۰ ثانیه نگه داشت. بعد از گل دوم، به تمسخر بازیکنانش را تشویق کرد. بعد از بازی هم با آن زخم روی بینی‌اش و خراش‌های روی سرش مثل اینکه رفتار او اعتماد به نفس تیم را از بین برده است.
 
نوآوری‌های گواردیولا
گاهی اوقات روش‌های امتحان پس داده آثار مطلوبی دارد. فلسفه پیروزی به هر قیمت مورینیو، وفاداری بازیکنان در دوران اولش در چلسی و به خصوص در اینتر را به دنبال داشت. همین ایده‌ها خیلی از بازیکنان رئال مادرید که تازه قهرمان جام جهانی شده بودند، بیزار کرد مثل تاکتیک‌های دفاعی دوران دوم مورینیو در چلسی و در طول کارش در منچستریونایتد.
یک نشانه دیگر برای اینکه گواردیولا به مورینیو نزدیک شده تاکتیک‌های او در آنفیلد بود. مربی کاتالان چینش دفاعی ناآشنایی انتخاب کرد و از ماتئوس نونیز و ناتان آکه به جای ساوینیو و یوشکو گواردیول بهره گرفت و فقط در اواخر نیمه دوم از کوین دبروین، ساوینیو و ژرمی دوکو استفاده کرد. درست است، دو هافبک دفاعی کلیدی خود، رودری و ماتئو کوواچیچ را نداشتند و با بهترین تیم اروپا مواجه می‌شدند در زمینی که سیتی در ۲۱ سال تنها یک برد در آن به دست آورده اما ترکیب انتخابی او این حس را القا می‌کرد که به دنبال آسیب دیدن کمتر است تا یک بازی مقتدرانه. ارلینگ هالند که مقابل تیم‌های طراز اول سخت گل می‌زند، به خوبی در نقش مهاجم نوک تغذیه نمی‌شد چون گواردیولا دیگر تمایلی ندارد از مدافعان میانی به جای مدافعان کناری استفاده کند، نباید فراموش کنیم مربی پیشرو در استفاده نکردن از مهاجم نوک تخصصی، خود گواردیولا بوده است.
ابداعات تاکتیکی گواردیولا به او و سیتی کمک زیادی کرده و در اروپا و به خصوص انگلیس این تیم را بی‌رقیب جلوه داده اما حالا دوباره باید تیمش را متحول کند و بسازد. گواردیولا در نگاه به آینده باید مسیر مخالف را برود، به دور از ویژگی‌های منفی مورینیو. انگشتان او باید به جلو اشاره کند نه گذشته‌ای که باید فراموش شود.