ستارگان برزیلی که راه خود را گم کردند
رؤیاهای بر باد رفته
سال ۱۹۹۷ بود که پله، یک پسر ۱۲ ساله را به عنوان جانشین خود در قرن ۲۱ معرفی کرد؛ بازیکنی که مثل آب خوردن مدافعین حریف را با وجود جثه ریز خود از پیش رو برمی‌داشت و هواداران سانتوس امید زیادی به تکرار روزهای خوش پله با او داشتند. پنج سال بعد، این ستاره جوان تیمش را برای اولین‌بار پس از دوران پله در دهه ۷۰ میلادی به قهرمانی در فوتبال برزیل رساند و با تکرار قهرمانی خود، توجه باشگاه‌های بزرگ فوتبال جهان را به خود جلب کرد. روبینیو، یکی از هزاران پسر بچه برزیلی بود که با آرزوی ستاره شدن در فوتبال جهان، رؤیاهای خود را دنبال کرد و خیلی زود به بخشی از این رؤیاها رسید اما در ادامه مسیر خود، نتوانست موفقیت‌های گذشته را تکرار کند و با زندگی غیرحرفه‌ای، رؤیاهای خود را بر باد داد. آخرین خبری که از روبینیو منتشر شده، به خوبی بیانگر اوضاع ویران‌شده زندگی جانشین بالقوه پله در فوتبال برزیل است: رد شدن درخواست مرخصی از زندان برای تعطیلات کریسمس از سوی سازمان زندان‌های برزیل.
روبینیو که ۹ سال حبس خود را به دلیل فساد اخلاقی در سال ۲۰۱۳ می‌گذراند، تنها ستاره برزیلی نیست که نتوانسته از تمام پتانسیل خود در دنیای حرفه‌ای فوتبال استفاده کند. اکثر ستارگان برزیلی دنیای فوتبال که از دل فقر و خیابان‌های این کشور پا به دنیای حرفه‌ای می‌گذارند، با یک زندگی تازه مواجه می‌شوند؛ زندگی‌ای سرشار از توجه، شهرت، لذت و پول. حرفه‌ای بودن و منحرف نشدن از مسیر برای این بازیکنان، یک چالش بزرگ محسوب می‌شود و بسیاری از این ستارگان، به دلیل شکست در تقابل با چالش‌های دنیای حرفه‌ای، از سطح اول فوتبال جهان دور شده‌اند.
یکی از مستعدترین بازیکنان برزیلی تاریخ فوتبال، آدریانو ستاره سال‌های نه‌چندان دور اینتر بود که در ذهن هواداران فوتبال، با ضربات پرقدرت و سرکش خود شناخته می‌شود. آدریانو پس از مرگ پدرش در روزهای اوج دوران بازی خود، دچار یک افسردگی شدید شد و پس از این اتفاق که زندگی او را تحت تأثیر قرار داد، آدریانو به الکل و مواد مخدر اعتیاد پیدا کرد و با توجه به رفتارهای نه‌چندان حرفه‌ای، به تدریج از سطح اول فوتبال اروپا دور شد و هر از چندگاهی، انتشار تصاویر او در محله قدیمی وی در ریودوژانیرو خاطر هواداران فوتبال را مکدر می‌کرد. در سمت دیگر شهر میلان، الکساندر پاتو یکی دیگر از نوابغ جوان فوتبال برزیل بود که خیلی زود به ترکیب اصلی روسونری و تیم ملی برزیل رسید اما به دلیل زندگی غیرحرفه‌ای در ایتالیا، نتوانست به پتانسیل کامل خود در مستطیل سبز برسد. او که در ۱۶ سالگی پیراهن تیم ملی برزیل را بر تن کرد و توانست در سن ۱۷ سالگی تیم اینترناسیونال را به قهرمانی در جام جهانی باشگاه‌ها برساند، پس از عملکرد رؤیایی در سه فصل اول حضورش در میلان تبدیل به یک بازیکن همیشه مصدوم شد و هیچ‌گاه نتوانست به سطح اول فوتبال جهان بازگردد. بسیاری از کارشناسان فوتبال، زندگی غیرحرفه‌ای پاتو در ایتالیا را دلیل مصدومیت‌های مداوم پسر طلایی سال ۲۰۰۹ فوتبال جهان می‌دانستند.
لیست بلندبالای بازیکنان برزیلی مستعد که نتوانستند به پتانسیل کامل خود در فوتبال برسند فقط به همین بازیکنان محدود نمی‌شود؛ از دنیلسون گرفته که در سال ۱۹۹۸ با انتقال به بتیس تبدیل به گران‌ترین بازیکن تاریخ فوتبال جهان شد تا کرلون، ستاره برزیل در جام جهانی نوجوانان ۲۰۰۵ که اسیر مصدومیت‌های متعدد زانو شد و اسکار که تصمیم گرفت برای تأمین زندگی خانواده خود برای همیشه به فوتبال چین برود، از اعضای لیست بلندبالای استعدادهای ناب برزیلی هستند که گرفتار مصایب زندگی حرفه‌ای شدند؛ استعدادهایی که شاید نتوانستند سختی‌های دوران کودکی خود را تبدیل به انگیزه‌ای برای تداوم در ورزش حرفه‌ای کنند و چراغ درخشش آنها خیلی زود خاموش شد.
انتهای پیام/
روبینیو که ۹ سال حبس خود را به دلیل فساد اخلاقی در سال ۲۰۱۳ می‌گذراند، تنها ستاره برزیلی نیست که نتوانسته از تمام پتانسیل خود در دنیای حرفه‌ای فوتبال استفاده کند. اکثر ستارگان برزیلی دنیای فوتبال که از دل فقر و خیابان‌های این کشور پا به دنیای حرفه‌ای می‌گذارند، با یک زندگی تازه مواجه می‌شوند؛ زندگی‌ای سرشار از توجه، شهرت، لذت و پول. حرفه‌ای بودن و منحرف نشدن از مسیر برای این بازیکنان، یک چالش بزرگ محسوب می‌شود و بسیاری از این ستارگان، به دلیل شکست در تقابل با چالش‌های دنیای حرفه‌ای، از سطح اول فوتبال جهان دور شده‌اند.
یکی از مستعدترین بازیکنان برزیلی تاریخ فوتبال، آدریانو ستاره سال‌های نه‌چندان دور اینتر بود که در ذهن هواداران فوتبال، با ضربات پرقدرت و سرکش خود شناخته می‌شود. آدریانو پس از مرگ پدرش در روزهای اوج دوران بازی خود، دچار یک افسردگی شدید شد و پس از این اتفاق که زندگی او را تحت تأثیر قرار داد، آدریانو به الکل و مواد مخدر اعتیاد پیدا کرد و با توجه به رفتارهای نه‌چندان حرفه‌ای، به تدریج از سطح اول فوتبال اروپا دور شد و هر از چندگاهی، انتشار تصاویر او در محله قدیمی وی در ریودوژانیرو خاطر هواداران فوتبال را مکدر می‌کرد. در سمت دیگر شهر میلان، الکساندر پاتو یکی دیگر از نوابغ جوان فوتبال برزیل بود که خیلی زود به ترکیب اصلی روسونری و تیم ملی برزیل رسید اما به دلیل زندگی غیرحرفه‌ای در ایتالیا، نتوانست به پتانسیل کامل خود در مستطیل سبز برسد. او که در ۱۶ سالگی پیراهن تیم ملی برزیل را بر تن کرد و توانست در سن ۱۷ سالگی تیم اینترناسیونال را به قهرمانی در جام جهانی باشگاه‌ها برساند، پس از عملکرد رؤیایی در سه فصل اول حضورش در میلان تبدیل به یک بازیکن همیشه مصدوم شد و هیچ‌گاه نتوانست به سطح اول فوتبال جهان بازگردد. بسیاری از کارشناسان فوتبال، زندگی غیرحرفه‌ای پاتو در ایتالیا را دلیل مصدومیت‌های مداوم پسر طلایی سال ۲۰۰۹ فوتبال جهان می‌دانستند.
لیست بلندبالای بازیکنان برزیلی مستعد که نتوانستند به پتانسیل کامل خود در فوتبال برسند فقط به همین بازیکنان محدود نمی‌شود؛ از دنیلسون گرفته که در سال ۱۹۹۸ با انتقال به بتیس تبدیل به گران‌ترین بازیکن تاریخ فوتبال جهان شد تا کرلون، ستاره برزیل در جام جهانی نوجوانان ۲۰۰۵ که اسیر مصدومیت‌های متعدد زانو شد و اسکار که تصمیم گرفت برای تأمین زندگی خانواده خود برای همیشه به فوتبال چین برود، از اعضای لیست بلندبالای استعدادهای ناب برزیلی هستند که گرفتار مصایب زندگی حرفه‌ای شدند؛ استعدادهایی که شاید نتوانستند سختی‌های دوران کودکی خود را تبدیل به انگیزه‌ای برای تداوم در ورزش حرفه‌ای کنند و چراغ درخشش آنها خیلی زود خاموش شد.
انتهای پیام/